ਸੈਫ਼ਾਲ ਮਲੂਕ

ਦੇਵ ਦੇ ਬੰਗਲੇ ਵਿਚ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋਣਾ

ਲੋੜ ਲੱਧਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਓੜਕ, ਸੰਗਲ ਕੁੰਡੀ ਜੁੜਿਆ
ਹੱਥ ਅਪੜਾਇਆ ਅੱਪੜੇ ਨਾਹੀਂ, ਉੱਪਰਾਂ ਜਾਏ ਨਾ ਚੜ੍ਹਿਆ

ਕੱੋਤ ਪੇਸ਼ ਨਾ ਜਾਂਦੀ ਕੋਈ, ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਤਦਬੀਰਾਂ
ਜਿੰਦਰਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਉਡਾਵਾਂ, ਜੇ ਚਲਾਵਾਂ ਤੇਰਾਂ

ਫੇਰ ਕਹੇ ਮੱਤ ਵੇਖੇ ਕੋਈ, ਖ਼ਫ਼ਾ ਹੋਵੇ ਨਕਸਾ ਨੂੰ
ਤੋਲੇ ਫ਼ੁਹਸ਼ ਤੇ ਬੋਲੇ ਮੰਦਾ, ਲਗਦਾ ਖ਼ਫ਼ ਜਹਾਨੋਂ

ਓੜਕ ਇਹ ਤਦਬੀਰ ਬਣਾਈ, ਕੀਤਾ ਰਾਸ ਕਮਾਣੇ
ਅਗਲੇ ਸਿਰੇ ਉਤੇ ਚਾਬਦੱਹੇ ,ਤੀਰ ਦਲੇਰ ਜਵਾਨੇ

ਉੱਚੀ ਕਰਕੇ ਜਿੰਦਰੇ ਤਾਈਂ, ਤੀਰੋਂ ਕੁੰਜੀ ਪਾਏ
ਜਿੰਦਰਾ ਲਾਹ ਲਿਆ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ, ਬਰਕਤ ਅਸਮ ਖ਼ੁਦਾਏ

ਸੰਗਲ ਕੁੰਡੀ ਲਾਹ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਖੋਲ ਲਿਆ ਦਰਵਾਜ਼ਾ
ਅੱਗੋਂ ਧੁੰਮ ਪਈ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋਈ, ਰੂਹ ਹੋਇਆ ਖ਼ੁਸ਼ ਤਾਜ਼ਾ

ਝੱਲੀ ਬੋ-ਏ-ਸੱਜਣ ਦੇ ਵਾਲੀ, ਮਿੱਠੀ ਵਾਅ ਪਿਆਰੀ
ਜਾਣ ਜਸੁਏ ਵਿਚ ਕੁੱੋਤ ਆਈ, ਲਤੱਹੀ ਸੁਸਤੀ ਸਾਰੀ

ਜਿਉਂਕਰ ਵਾਇਸਬਾਇਦੀ ਲੱਗੇ, ਦੁਕੱਹੀਂ ਘਟੀਆਂ ਕਲੀਆਂ
ਦੇ ਮੁਬਾਰਕ ਮਨਾ ਖਿਲਾਏ, ਖਿੜ ਖਿੜ ਹਸਨ ਖੁਲ੍ਹੀਆਂ

ਤੀਵੀਂ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਤਾਈਂ, ਵਾਊ ਚਿੱਤ ਖਿਲਾਇਆ
ਬਿਸਮ ਅੱਲ੍ਹਾ ਕਰ ਉਸ ਮੁਕਾ ਨੂੰ, ਪੈਰ ਅਗੇਰੇ ਪਾਇਆ

ਬੰਗਲੇ ਵਿਚ ਅਗੇਰੇ ਹੋਇਆ ,ਨਜ਼ਰ ਚੱਠ ਫੇਰੇ ਮਾਰੇ
ਆਦਮ ਜ਼ਾਤ ਨਾ ਨਜ਼ਰੀ ਆਵੇ, ਲੱਗੇ ਮਹਿਲ ਚੁਬਾਰੇ

ਫਿਰ ਫਿਰ ਥਕਾ ਆਪੇ ਯੱਕਾ ,ਕੋਈ ਨਾ ਪਿੰਦਾ ਤੁੱਕਾ
ਨਾ ਘਰ ਵਾਲਾ ਤੇ ਨਾ ਪਾਹਰੂ ,ਨਾ ਕੋਈ ਚੋਰ ਅ ਚੱਕਾ

ਬੈਠ ਉਡੀਕੇ ਮੱਤ ਕੋਈ ਆਵੇ, ਫੇਰ ਤੱਕੇ ਹਰ ਪਾਸੇ
ਕਿਧਰੇ ਕੋਈ ਨਾ ਨਜ਼ਰੀ ਆਵੇ ,ਪੈਂਦਾ ਜੀਓ ਚੋਰ ਉਸੇ

ਬਹੁਤ ਅਚਰਜ ਤਾਜ਼ੱਬ ਹੋਇਆ ,ਆਖੇ ਇਹ ਕੇ ਭਾਣਾ
ਇਹ ਕਲਾ ਇਹ ਬੰਗਲਾ ਐਸਾ, ਕੋਈ ਨਈਂ ਵਿਚ ਥਾਣਾ

ਹੂੰਝੇ ਕੂਚੇ ਜਾਇ ਟਿਕਾਣੇ, ਸੱਚੇ ਮਿਸਲ ਕਟੋਰਿਏ
ਸੱਜਰੇ ਬਿਸਤਰ ਮਜਲਿਸ ਖ਼ਾਨੇ, ਦੱਸਦੇ ਕੌਰ ਨੱਕੁਰੇ

ਉਹ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ ਉਜਾੜਾਂ ਬਰਾਂ, ਉਹ ਕਲਾ ਉਹ ਜਾਈਂ
ਹੱਕ ਹੱਕਲਾ ਵੇਖ ਨਾ ਡਰਦਾ, ਆਦਮ ਬਾਝ ਸਰਾਏਂ

ਦਿਲ ਵਿਚ ਫ਼ਿਕਰ ਤਮੀਜ਼ਾਂ ਕਰਕੇ, ਲੋੜੇ ਸਿਰਾਸ ਗੱਲ ਦਾ
ਹਰ ਮਾੜੀ ਹਰ ਬੰਗਲਾ ਵੇਖੇ, ਸੈਰ ਕਰੇ ਹਰ ਵੱਲ ਦਾ

ਤੀਰ ਕਮਾਨ ਟਿੱਕਾ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ,ਧਰੋਹ ਫੜਿਆ ਹੱਥ ਖੰਨਾ
ਬੰਗਲੇ ਅੰਦਰ ਬੰਗਲਾ ਜਿਹੜਾ, ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਭ੍ਭੱਨਾ

ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਅਸਮ ਮੁਬਾਰਕ ਰੱਬ ਦਾ, ਜਾ ਅੰਦਰ ਵਿਚ ਵੜਿਆ
ਬਹੁਤ ਅਜਾਇਬ ਹੱਦ ਸ਼ਮਾ ਰੂੰ, ਬੰਗਲਾ ਨਜ਼ਰੀ ਚੜ੍ਹਿਆ

ਬਹੁਤ ਸਫ਼ਾਈ ਤੇ ਰੁਸ਼ਨਾਈ, ਬਹੁਤਾ ਸੋਹਣਾ ਸੁੰਦਰ
ਲਾਅਲ ਜਵਾਹਰ ਰੋਏ ਜ਼ਿਮੀਂ ਦੇ, ਸਭ ਪਏ ਉਸ ਅੰਦਰ

ਫ਼ਰਸ਼ ਸਫ਼ਾਈ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨਾਲੋਂ ,ਕੰਧਾਂ ਤੇ ਖ਼ੁਦ ਸ਼ੀਸ਼ੇ
ਸੋਹਣੀ ਸੂਰਤ ਨਕਸ਼ ਬਣਾਏ, ਹੁਸਨ ਕਮਾਲ ਬੇ ਰੇਸ਼ੇ

ਸ਼ੀਸ਼ ਮਹਿਲ ਸੁਨਹਿਰੀ ਸਾਰਾ, ਛੱਤ ਬੂਹਾ ਭੁਤ ਪਿਸਮਾਂ
ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਤੱਕੇ ਪਿਆ ਚਮਕਦਾ, ਜਿਉਂ ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਰਸਮਾਂ

ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਹੱਕ ਤਖ਼ਤ ਸੁਨਹਿਰੀ, ਲਾਅਲ ਜਵਾਹਰ ਜੁੜਿਆ
ਪਰ ਕੋਈ ਸ਼ਾਹ ਅਮੀਰ ਨਾ ਓਥੇ, ਲੁੱਗਾ ਉਹ ਭੀ ਅੜਿਆ