ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਅਕਲ ਦੋੜਾਇਆ ,ਐਡੀ ਨੀਂਦ ਨਾ ਕਿਸੇ
ਨਾ ਇਹ ਜ਼ਿੰਦੀ ਨਾ ਇਹ ਮੋਈ, ਜਾਦੂ ਮਾਰੀ ਦੱਸੇ
ਸੋਹਣੀ ਸੂਰਤ ਵੀਕੱਹ ਕਸਿਏ ਨੂੰ, ਲੱਗਾ ਇਸ਼ਕ ਕੁੜੀ ਦਾ
ਇਸ ਸ਼ਹਦੇ ਗ਼ਮ ਧਾਇਆ ਹੋਸੀ, ਕਿਸਮਤ ਸਖ਼ਤ ਜੁੜੀ ਦਾ
ਇਸ ਆਸ਼ਿਕ ਦੇ ਕਹੇ ਨਾ ਲੱਗੀ, ਤਾਂ ਉਸ ਜਾਦੂ ਪਾਏ
ਇਹੋ ਸਿਰ ਅਕਲ ਵਿਚ ਆਵੇ, ਉਸ ਨੂੰ ਕੌਣ ਜਗਾਏ
ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਉਠ ਲੋੜਣ ਲੱਗਾ,ਤਖ਼ਤੇ ਦੇ ਚੌਗਿਰਦੇ
ਸੱਜੇ ਖੱਬੇ ਲੋੜ ਪਵਾਂਦੀ ,ਹੇਠ ਤੱਕੇ ਫਿਰ ਸਰਦੇ
ਸਿਰ ਹੇਠੋਂ ਹੱਕ ਤਖ਼ਤੀ ਲੱਧੀ, ਚਾਂਦੀ ਦੀ ਜਿਉਂ ਬਰਫ਼ਾਂ
ਇਸ ਉੱਤੇ ਕੁੱਝ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ,ਸਬਜ਼ ਸਿਆਹੀ ਹਰਫ਼ਾਂ
ਜੇ ਕੁੱਝ ਇਸ ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਆਹਾ, ਬੋਲੀ ਸੀ ਸਰੀਆਨੀ
ਖ਼ੁਸ਼ਖ਼ਤ ਸੀ ਹਰ ਫ਼ਾਈਤ ਸਾਰੀ, ਲਿਖੀ ਕਲਮ ਯੂਨਾਨੀ
ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਹਰ ਇਲਮੋਂ ਵਾਕਫ਼ ,ਤਾਕ ਆਹਾ ਹਰ ਵੱਸਬੋਂ
ਮੰਤਰ ਜਾਦੂ ਸਹਿਰ ਕੱਢਣ ਦੇ, ਤਕੜਾ ਸੀ ਉਸ ਕਸਬੋਂ
ਤਖ਼ਤੀ ਕੱਢ ਲਈ ਸਿਰ ਹੇਠੋਂ, ਬਾਹਰ ਘਰੋਂ ਲਿਆਇਆ
ਦੂਰ ਟਿੱਕਾ ਫਿਰ ਆਪੋਂ ਮੁੜਕੇ, ਕੋਲ਼ ਕੁੜੀ ਦੇ ਆਇਆ
ਜਾਦੂ ਸਹਿਰ ਹਟਾਵਨ ਵਾਲੀ, ਪੜ੍ਹੀ ਕਲਾਮ ਜ਼ਬਾਨੋਂ
ਇਸ ਲੜਕੀ ਦੇ ਸਿਰਤੇ ਫੋਕੀ, ਕਰਮ ਹੋਇਆ ਸੁਬ੍ਹਾ ਨੂੰ
ਜਲਦੀ ਮਾਰੀ ਨਿੱਛ ਕੁੜੀ ਨੇ ,ਪੜ੍ਹਿਆ ਸ਼ੁਕਰ ਖ਼ੁਦਾਈ
ਤਖ਼ਤ ਅਤੇ ਉੱਠ ਬੈਠੀ ਓ, ਨਵੇਂ ਹੋਸ਼ ਟਿਕਾਣੇ ਆਈ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਉਹ ਤਖ਼ਤੀ ਓਥੋਂ, ਰੱਖੀ ਚਾਪਰੀਰੇ
ਆਪੋਂ ਫੇਰ ਕੁੜੀ ਵੱਲ ਆਇਆ, ਮੁੜਕੇ ਦੂਜੇ ਫੇਰੇ
ਫੇਰ ਗਿਆਂ ਤਾਂ ਤਖ਼ਤੇ ਉੱਤੇ, ਬੈਠੀ ਵਾਂਗ ਅਮੀਰਾਂ
ਵੇਖ ਸ਼ਹਜ਼ਾਦਾਹ ਹੋਇਆ ਸਲਾਮੀ ,ਨਾਲ਼ ਅਦਬ ਤਦਬੀਰਾਂ
ਆਖ ਸਲਾਮ ਲੱਗਾ ਫਿਰ ਆਖਣ ,ਤਾਲਾ ਮੇਰੇ ਜਾਗੇ
ਸਾਇਤ ਨੇਕ ਭਲੇ ਦਿਨ ਆਏ, ਨਹਿਸ ਸਿਤਾਰੇ ਭਾਗੇ
ਤੁਧ ਜੈਸੀ ਮਹਿਬੂਬ ਸ਼ਕਲ ਨੂੰ, ਡਿੱਠਾ ਮੈਂ ਗ਼ਰੀਬੇ
ਫੇਰ ਸਲਾਮ ਤੇਰੇ ਵੱਲ ਕੀਤਾ ,ਖੁੱਲੇ ਅੱਜ ਨਸੀਬੇ
ਚੁੰਮਾਂ ਕਦਮ ਮੁਬਾਰਕ ਤੇਰੇ, ਸਿਰ ਸਦਕੇ ਕਰ ਸੱਟਾਂ
ਨਫ਼ਰ ਬਿਨਾਂ ਅਣ ਮਿਲਾ ਤੇਰਾ, ਲਾਹ ਘਣੇਰਾ ਖੱਟਾਂ
ਜਾਂ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਇਹ ਗੱਲ ਆਖੀ, ਲੜਕੀ ਉਸ ਨੂੰ ਡਿੱਠਾ
ਦੇ ਜਵਾਬ ਸਲਾਮ ਉਹਦੇ ਦਾ ,ਬੋਲ ਜ਼ਬਾਨੋਂ ਮਿੱਠਾ
ਸੂਰਤ ਵੇਖ ਹੋਈ ਮਤਹੀਰ, ਕਹਿੰਦੀ ਬਾਰ ਖ਼ੁਦਾਇਆ
ਇਹ ਜਵਾਨ ਜਹਾਨੋਂ ਸੋਹਣਾ ,ਕਿਹੜੇ ਦੇਸੋਂ ਆਇਆ
ਝੁੰਡ ਕਹੀ ਕਸਤੂਰੀ ਭਿੰਨੀ, ਕਾਲ਼ੀ ਕੁੰਡਲਾਂ ਵਾਲੀ
ਨੂਰਾਨੀ ਪੇਸ਼ਾਨੀ ਖੁੱਲੀ ,ਅਬਰੂ ਸ਼ਕਲ ਹਿਲਾਲੀ
ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਅੰਦਰ ਹੁਸਨ ਖ਼ੁਮਾਰੀ, ਯਾ ਇਹ ਨਿੰਦਰ ਭਰੀਆਂ
ਜੇ ਇਹ ਨਜ਼ਰ ਭੜਾਕੇ ਤੱਕੇ, ਝਾਲ ਨਾ ਝੱਲਣ ਪਰੀਆਂ
ਸ਼ੇਰਾਂ ਜੈਡ ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਦੱਸੇ, ਨਾਜ਼ੁਕ ਫਲ਼ ਗਲਾਬੋਂ
ਨਿੱਕੂ ਕਾਰ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤਾ ਸੂਰਤ, ਵਾਫ਼ਰ ਹੁਸਨ ਹਿਸਾਬੋਂ
ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਚਮਕਾਰਿਏ ਵਾਂਗੂੰ, ਉਸ ਦੀ ਅੱਖ ਚਮਕਦੀ
ਅਲਫ਼ ਅਜ਼ਲ ਦੇ ਨੋਰੋਂ ਲਿਖਿਆ, ਸਿਫ਼ਤ ਕਰਾਂ ਕੇ ਨੱਕ ਦੀ
ਚਿਹਰੇ ਉਤੇ ਰੰਗ ਅਜਾਇਬ, ਜਿਉਂ ਖਿੜਿਆ ਗੱਲ ਲਾਲਾ
ਪਰ ਇੰਦਰ ਵਿਚ ਹੋਸੀ ਕੋਈ ,ਦਾਗ਼ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲਾ
ਬਦਰ ਮੁਨੀਰ ਅਗਾਸ ਹੁਸਨ ਦਾ ,ਬੇਨਜ਼ੀਰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਤੱਕ ਕੇ ਉਠ ਖਲੋਤੀ ਲੜਕੀ, ਕਰਕੇ ਅਦਬ ਜ਼ਿਆਦਾ
ਜਾਣ ਪਛਾਣ ਨਾ ਉੱਠੀ ਤਖ਼ਤੋਂ ,ਹੋਇਆ ਜੀਵ ਬੇ ਵਸਾ
ਸੁੱਤੀ ਜਾਗੀ ਮਿਲੀ ਵਿਰਾਗੀ, ਜਿਉਂ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਤੁਸਾ
ਭੈਣਾਂ ਭਾਿਆਂ ਵਾਂਗਰ ਦੋਹਾਂ, ਹਿੱਕ ਦੂਜੇ ਗਲ ਲਾਇਆ
ਉਹ ਵੀਰਾ ਉਹ ਭੈਣੋ ਕਹਿੰਦਾ, ਗ਼ੈਰ ਖ਼ਿਆਲ ਨਾ ਆਇਆ
ਦੂਏ ਦੁੱਖਾਂ ਵਾਲੇ ਆਹੇ, ਅੱਗ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਸਾੜੇ
ਹੱਕ ਕੂਕਾਂ ਹਿੱਕ ਢਾਈਂ ਮਾਰੇ, ਹਕਦੋਏ ਥੀਂ ਚਾੜੇ
ਆਖਣ ਰੱਬਾ ਅਸੀਂ ਨਿਮਾਣੇ, ਕਿਸ ਸ਼ਾਮਤ ਨੂੰ ਜਮੈ
ਨਾਜ਼ਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਵਰ ਦੇ ਆਹੇ, ਪਏ ਕਜ਼ੀਏ ਲੰਮੇ
ਰੱਬ ਸੁਹਾਇਆ ਕੱਠਾ ਕਰ ਕੇ, ਦੁੱਖ ਅਸਾਨੂੰ ਜੱਗ ਦਾ
ਮੁਦਤ ਗੁਜ਼ਰੀ ਸਿਕ ਸਿਕੀਨਦਿਆਂ, ਆਦਮ ਮੂੰਹ ਨਾ ਲਗਦਾ
ਆਹੀਂ ਢਾਹੀਂ ਰਿਜਨ ਨਾਹੀਂ, ਬਾਹੀਂ ਦੇਣ ਕਲਾਵੇ
ਰੱਤੋਂ ਨੀਰ ਦੋਹਾਂ ਮੁੱਖ ਧੋਤੇ, ਰੋਰੋ ਹੋਏ ਫਾਵੇ
ਲੜਕੀ ਆਖੇ ਘੋਲ਼ ਘੁਮਾਈ ,ਜਿਸ ਰਸਤੇ ਤੋਂ ਆਇਆ
ਮੈਂ ਤੱਤੀ ਦੇ ਤਾਲਾ ਜਾਗੇ, ਮੌਲਾ ਵੀਰ ਮਿਲਾਇਆ
ਕਿੱਥੋਂ ਮੈਂ ਉਸ ਦੌਲਤ ਜੋਗੀ, ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਕੇ ਹੋਸੀ
ਇਸ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੇ ਬਦਲੇ ਸਾਨੂੰ,ਕਿੱਡੀ ਔਕੜ ਪੋਸੀ
ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਕਰ ਹਾਏ ਹਾਏ, ਰਿੰਨ੍ਹ ਘੱਤ ਕਿਹਾ ਨਵਾਂ
ਕਹਿੰਦਾ ਹਿੱਕ ਹਿੱਕ ਵਾਲ਼ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ,ਮੈਂ ਕਰ ਬਾਣੇ ਜਾਵਾਂ
ਕੋਹ ਕਾਫ਼ਾਂ ਵਿਚ ਮੁਦਤ ਗੁਜ਼ਰੀ, ਜੰਗਲ਼ ਬਾਰੀਂ ਭਾਲੇ
ਕਈ ਸਮੁੰਦਰ ਟਾਪੂ ਗਾਹੇ, ਡਿਠੇ ਸ਼ਹਿਰ ਉਇ ਜਾ ਲੈ
ਬਾਗ਼ ਬਹਾਰਾਂ ਫਲ਼ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ,ਬਾਸ ਲਈ ਹਰ ਪਾਸੇ
ਕਿਤੋਂ ਨਾ ਆਈ ਬੋ ਸੱਜਣ ਦੀ, ਉਮਰ ਗੁਜ਼ਾਰੀ ਆਸੇ
ਸੂਰਤ ਤੇਰੀ ਵਿਚੋਂ ਆਈ, ਮੈਨੂੰ ਬੋ ਸੱਜਣ ਦੀ
ਤੀਰ ਜਿਹੀ ਤਾਸੀਰ ਕਲੇਜੇ, ਤੇਰੇ ਰਾਸਤ ਸੁਖ਼ਨ ਦੀ
ਝੱਲੇ ਜਿੰਦ ਨਿਮਾਣੀ ਮੇਰੀ, ਕਹਿਰ ਨਜ਼ੂਲ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਭੁੱਲ ਗਏ ਸਭ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲਿਆਂ, ਦਮ ਦਮ ਸ਼ੁਕਰ ਗੁਜ਼ਾਰਾਂ
ਦਿੱਤਾ ਦਰਦ ਉਬਾਲ਼ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ, ਪਕੜੇ ਸਿੰਘ ਸਨਘਟਾਂ
ਹਿਡਕੋਰੇ ਦਮ ਤੁਰਨ ਨਾ ਦੇਂਦੇ, ਯਾਦ ਪਿਆਂ ਸਭ ਸੱਟਾਂ
ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖਾਂ ਰੌਣਉਣ ,ਕਿਸ ਕਿਸੇ ਭੀ ਰੋਂਦੇ
ਰੱਬਾ ਅਸੀਂ ਬੇਚਾਰੇ ਕਿਧਰੇ, ਸੰਗ ਆਪਣੇ ਵਿਚ ਹੁੰਦੇ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਇਸ ਕਾਰਨ ਰੋਵੇ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਕੋਈ ਹੋਸੀ
ਸਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਹੱਸਦੀ ਰਿਸਦੀ, ਕੈਦ ਹੋਈ ਬੇ ਦੋਸੀ
ਐਸੀ ਸੁੰਦਰ ਸੂਰਤ ਲੜਕੀ, ਜਾਦੂ ਮਾਰ ਸਵਾਲੀ
ਇਸ ਬਣ ਮਾਪੇ ਭੈਣਾਂ ਭਾਈਆਂ, ਹੋਗ ਪਿਆ ਘਰ ਖ਼ਾਲੀ
ਜਿਸ ਸ਼ਾ ਖੂੰ ਇਹ ਫੁੱਲ ਤ੍ਰਟਾ, ਸ਼ਾਖ਼ ਹੋਸੀ ਉਹ ਸਕੀ
ਜਿਸ ਬਾਗ਼ੋਂ ਇਹ ਸਰੂ ਪਟਾਇਆ, ਰੌਣਕ ਉਸ ਦੀ ਮੱਕੀ
ਜਿਸ ਲੜਿਓਂ ਇਹ ਮੋਤੀਂ ਕਿਰਿਆ, ਹੋਗ ਲੜੀ ਉਹ ਤਰੁੱਟੀ
ਰੰਗ ਬੇਰੰਗ ਹੋਵੇਗਾ ਪੀਲ਼ਾ, ਨਰਦ ਜੋੜੀ ਜਿਸ ਫੁੱਟੀ
ਹੁਣ ਇਸ ਬਨਦੋਂ ਕਿਉਂਕਰ ਛਿੱਟੇ, ਫੇਰ ਮਿਲੇ ਸੰਗ ਸਿੰਗਾਂ
ਪੋਏ ਦੂਏ ਪੰਜੇ ਛਿੱਕੇ, ਕੈਦ ਕੀਤੇ ਬਦ ਰੰਗਾਂ
ਕੌਣ ਲਏ ਹਨ ਸਾਰਾਂ ਇੱਥੇ, ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਹਥਿਆਰਾਂ
ਸ਼ੈਹ ਆਵੇ ਕੋਈ ਵਾਹ ਨਾ ਲੱਭਦਾ, ਦਾਅ ਮਨੇ ਪ੍ਰਚਾਰਾਂ
ਸਖ਼ਤ ਮੁਹੇਮ ਗ਼ਨੀਮ ਸਿਰੇ ਤੇ, ਹਿੱਕ ਯਤੀਮ ਹਕਲੇ
ਰੱਬ ਰਹੀਮ ਕਰੀਮ ਛੁਡਾਏ, ਕੈਦ ਕਦੀਮ ਔਲੇ
ਕਰ ਅੰਦੇਸ਼ੇ ਰੋਈ ਲੜਕੀ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਤਾਈਂ
ਇਹ ਜਵਾਨ ਰੰਗੀਲਾ ਰੱਬਾ, ਆਨਦੋਈ ਵਿਚ ਬਲਾਏਂ
ਓੜਕ ਦਿਓ ਕਰੇਗਾ ਫੇਰਾ, ਹਿੱਕ ਦਿਨ ਪਾਸੇ ਮੇਰੇ
ਇਸ ਨੂੰ ਨੱਸਣ ਮੂਲ ਨਾ ਦੇਸੀ, ਉੱਚਾ ਕੋਟ ਚੁਫੇਰੇ
ਕੋਲ਼ ਮੇਰੇ ਜਦ ਬੈਠਾ ਤਕਸੀ, ਇਸ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਤਾਈਂ
ਐਬ ਸਵਾਬ ਨਾ ਤਕਸੀ ਕੋਈ, ਕੁਰਸੀ ਮਾਰ ਅਜ਼ਾਈਂ
ਦੇਵ ਆਦਮ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਮੁਢੋਂ, ਨਾਹੀਂ ਤਕ ਸੁਖਾਂਦੇ
ਜੇ ਛਪੇ ਤਾਂ ਮੁਸ਼ਕੇ ਲੱਗ ਕੇ, ਹਰ ਹੀਲੇ ਫੜ ਕਾਨਦੇ
ਜਿਸ ਦਿਨ ਮਹੱਤਰ ਆਦਮ ਅੱਗੇ, ਰੱਬ ਸਜੋਦ ਕਰਾਇਆ
ਸਭਨਾਂ ਮੁਲਕਾਂ ਸਜਦਾ ਕੀਤਾ, ਦਿਓ ਨਾ ਸੀਸ ਨਿਵਾਇਆ
ਖ਼ਾਵੰਦ ਦਾ ਫ਼ਰਮਾਨ ਨਾ ਮੰਨਿਓਸ, ਆਦਮ ਦਿਲੋਂ ਨਾ ਭਾਈਆ
ਲਾਹਨਤ ਦਾ ਸ਼ੈਤਾਨ ਕਿਹਾ ਕੇ, ਤੌਕ ਗਲੇ ਵਿਚ ਪਾਇਆ
ਆਦਮ ਵਣਜ ਬਹਸ਼ਤੀਂ ਬੈਠਾ, ਖ਼ੂਬ ਮੁਕਾਮ ਸਿਖਾਇਆ
ਦੀਵੇ ਦਾ ਕੋਈ ਦਾਅ ਨਾ ਲਗਦਾ, ਲੋੜੇ ਵੈਰ ਮੁਕਾਇਆ
ਜੰਨਤ ਵਿਚ ਨਾ ਵੜਨਾ ਪਾਵੇ, ਹੋ ਮਰਦੂਦ ਸਿਧਾਇਆ
ਨਾਲ਼ ਉਹਦੇ ਕੁੱਝ ਪੇਸ਼ ਨਾ ਜਾਂਦੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਰੱਬ ਵਧਾਇਆ
ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਵੱਸ ਲੱਗਾ ਆਹਾ, ਓੜਕ ਵੀਰ ਕਮਾਇਆ
ਜੰਨਤ ਥੀਂ ਕਢਵਾਇਆ ਆਦਮ, ਰੋ ਰੋ ਹਾਲ ਗਵਾਇਆ
ਆਦਮ ਨਾਲ਼ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ, ਰਿਹਾ ਮਚਿਆ ਵੀਰ ਕਦੀਮੀ
ਇਹ ਜਵਾਨ ਬੱਚੇ ਤਦ ਰੱਬਾ, ਜੇ ਤੂੰ ਕਰੀਂ ਕ੍ਰੀਮੀ
ਕੇ ਜਾਨਾਂ ਇਹ ਐਸਾ ਸੋਹਣਾ, ਕਿਨ ਸੁਹਾਗਣ ਜਾਇਆ
ਏਸ ਕਿਲੇ ਵਿਚ ਆਨ ਪੁਚਾਇਆ, ਕਿਸ ਸ਼ਾਮਤ ਨੇ ਚਾਇਆ
ਐਸਾ ਚੌਧੀਂ ਦਾ ਚੰਨ ਸਾਰਾ, ਝੜਿਆ ਜਿਸ ਆਸਮਾਨੋਂ
ਪਿਆ ਹਨੇਰਾ ਡੱਬਾ ਹੋਸੀ, ਚਾਨਣ ਇਸ ਜਹਾਨੋਂ
ਜਿਸ ਤਾਜੂੰ ਇਹ ਲਾਅਲ ਚਮਕਦਾ, ਝੜਿਆ ਅੰਦਰ ਘੱਟੇ
ਸ਼ਾਹਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਰਿਹਾ ਨਾ ਹੋਸੀ, ਤਾਲਾ ਉਸ ਦੇ ਘੱਟੇ
ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਤੇ ਲੜਕੀ ਦੋਵੇਂ, ਜ਼ਾਰੀ ਕਰ ਕਰ ਹਟੇ
ਖ਼ਾਲੀ ਮਗ਼ਜ਼ ਹੋਇਆ ਨਾਕੱੋਤ, ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਨੀਰ ਨਿਖੁੱਟੇ
ਤਖ਼ਤ ਅਤੇ ਹੋ ਬੈਠੇ ਦੋਵੇਂ, ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਫਿਰ ਬਾਤਾਂ
ਲੜਕੀ ਥੀਂ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਪੁੱਛਦਾ, ਪੱਤੇ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਜ਼ਾਤਾਂ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਹੇ ਏ ਲੜਕੀ, ਕੌਣ ਕੋਈ ਤੋਂ ਬਣਦੀ
ਕੇ ਨਾਂਵਾਂ ਕੇ ਜ਼ਾਤ ਤੁਸਾਡੀ, ਕਿਹੜੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਸਨਦੀ
ਆਦਮ ਹੈਂ ਯਾ ਹੋਰ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤਾ, ਯਾ ਕੋਈ ਪਰੀ ਪਿਆਰੀ
ਆਦਮੀਆਂ ਵਿਚ ਹੁਸਨ ਅਜਿਹਾ, ਡਿੱਠਾ ਨਾ ਹਿੱਕ ਵਾਰੀ
ਨਾਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦੇ ਸੱਚ ਦੱਸਾ ਲੀਨ, ਕੂੜ ਨਾ ਬੋਲੀਂ ਉਥੇ
ਐਸਾ ਜੋਬਨ ਨਾਜ਼ੁਕ ਦੇਹੀ, ਆਦਮੀਆਂ ਵਿਚ ਕਿੱਥੇ
ਲੜਕੀ ਕਿਹਾ ਸੱਚ ਸੁਣਾਵਾਂ, ਡਾਹਢੀ ਕਿਸਮ ਖ਼ੁਦਾ ਦੀ
ਆਦਮੀਆਂ ਦੀ ਜ਼ਾਤੇ ਵਿਚੋਂ ਮੈਂ, ਹਾਂ ਆਦਮ ਜ਼ਾਦੀ
ਪ੍ਰਤੂੰ ਭੀ ਸੱਚ ਦੱਸੀਂ ਮੈਨੂੰ, ਭਾਈ ਨੇਕ ਸਰਿਸ਼ਤਾ
ਸੂਰਤ ਤੇਰੀ ਦਾ ਕੋਈ ਹੋਸੀ, ਜੰਨਤ ਵਿਚ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤਾ
ਸੂਰਤ ਮੰਦ ਜਵਾਨ ਜ਼ਿਮੀਂ ਤੇ, ਤੁਧ ਜਿਹਾ ਕਿਸ ਡਿੱਠਾ
ਜਾਦੂਗਰ ਦੋ ਨੈਣ ਸਿਪਾਹੀ, ਬੋਲ ਮੂੰਹੀਂ ਦਾ ਮਿੱਠਾ
ਜਿਸ ਜਿਸ ਪਾਸੇ ਟੁਰਦਾ ਜਾਈਂ, ਠਗੀਂ ਰਖ਼ਤ ਦਿਲਾਂ ਦੇ
ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਵੇਖੀਂ ਸਾਂਗ ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਦੇ, ਚੀਰ ਕਲੇਜਾ ਜਾਂਦੇ
ਤੇਰੇ ਕੱਦ ਬਰਾਬਰ ਸੋਹਣਾ, ਬਾਗ਼ੀਂ ਸਰੂ ਨਾ ਕਾਈ
ਜਿਸਦੇ ਪੇਟੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਵਿਉਂ, ਧੰਨ ਤੇਰੀ ਉਹ ਮਾਈ
ਆਦਮ ਹੈਂ ਯਾ ਹੋਰ ਬਹਿਸ਼ਤੀ, ਕਿਹੜੀ ਜ਼ਾਤ ਤੁਸਾਡੀ
ਮੈਨੂੰ ਭੀ ਕੁੱਝ ਹੋਵੇ ਤਸੱਲੀ, ਪੁੱਛਾਂ ਬਾਤ ਤੁਸਾਡੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਕਿਹਾ, ਖ਼ਤਰਾ ਰੁੱਖ ਨਾ ਜ਼ਰਾ
ਆਦਮੀਆਂ ਦੀ ਜ਼ਾਤੇ ਵਿਚੋਂ, ਮੈਂ ਭੀ ਹਾਂ ਮੁਕੱਰਰਾ
ਲੜਕੀ ਕਿਹਾ ਆਦਮ ਹੋ ਕੇ, ਕਿਉਂ ਕਰਪੁਹਤੋਂ ਉਥੇ
ਆਦਮ ਜ਼ਾਤ ਨਹੀਂ ਪੁੱਜ ਸਕਦੇ, ਮੁਲਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਿੱਥੇ
ਪਰੀਆਂ ਦਾ ਇਹ ਮੁਲਕ ਟਿਕਾਣਾ, ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੇ ਥਾਣੇ
ਆਦਮ ਸੋਈ ਪੁੱਜੇ ਜਿਸ ਨੂੰ, ਦਿਓ ਕੋਈ ਚਾ ਆਨੇ
ਆਦਮੀਆਂ ਵਿਚ ਮੈਂ ਹੀ ਤੱਤੀ, ਡਿਠੇ ਪਰਬਤ ਕਾਲੇ
ਇਹ ਵਲਾਇਤ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ, ਨਾ ਰੱਬ ਪਾਕ ਦੁਸਾਲੇ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਿਹਾ, ਗੱਲ ਮੇਰੀ ਲੰਮੀ ਬਹੁਤ ਕਹਾਣੀ
ਦਸ ਬਰਸ ਮੈਂ ਫਿਰਦੇ ਹੋਏ, ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸਖ਼ਤ ਵਹਾਨੀ
ਜ਼ਾਲਮ ਇਸ਼ਕ ਪੁਰੀ ਦੇ ਵਾਲੀ, ਪੇੜ ਕਲੇਜੇ ਜਾਗੀ
ਸੁਖ ਸਲਾਮਤ ਘਰ ਦੇ ਛੱਡੇ, ਸਫ਼ਰ ਮਲਾਮਤ ਝਾਗੀ
ਜੰਗਲ਼ ਤੇ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ ਸਮੁੰਦਰ, ਕਿਤਨੇ ਟਾਪੂ ਬੇਲੇ
ਭੁੱਖਾਂ ਤੁਸਾਂ ਧੁੱਪਾਂ ਪਾਲੇ, ਝੱਲੇ ਤਾਂ ਉਸ ਵੇਲੇ
ਅਜਬ ਅਜਾਇਬ ਜਾਇ ਟਿਕਾਣੇ, ਡਿਠੇ ਬੇ ਤਹਾ ਸ਼ੈ
ਆਦਮੀਆਂ ਜੋ ਸੁਣੇ ਨਾ ਕੁਨੀਨ, ਵੇਖੇ ਸ਼ੀਇਂ ਤਮਾਸ਼ੇ
ਬਹਿਰਾਂ ਬਰਾਂ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਅੰਦਰ, ਜੋ ਮੈਂ ਨਜ਼ਰੀ ਆਏ
ਵਿਚ ਹਿਸਾਬ ਨਾ ਆਉਣ ਤੋੜੇ, ਗੰਦੀਆਂ ਉਮਰ ਵਹਾਏ
ਭਲਿਓਂ ਭੋਲੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਤੱਕਿਆਂ, ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਕੁੱਝ ਰਿਹਾ
ਪਰ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਤਮਾਸ਼ਾ ਨਾਹੀਂ, ਡਿੱਠਾ ਤੇਰੇ ਜਿਹਾ
ਤੇਰਾ ਸਿਰ ਅਜਾਇਬ ਡਿੱਠਾ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੁੱਝ ਲਗਦਾ
ਐਸੀ ਬਾਰ ਗ਼ੁਬਾਰ ਜੰਗਲ਼, ਵਿਚ ਸ਼ੁੱਧ ਸਨਕਾਰ ਨਾ ਜੱਗ ਦਾ
ਗ਼ੋਲ ਉਜਾੜੇ ਵਸਦੇ ਇਥੇ, ਯਾ ਕੋਈ ਰਾਸ਼ਕ ਜ਼ਾਲਮ
ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਜੂਨ ਵਸਨਦੀ, ਮੁਲਕੋਂ ਬਾਹਰਾ ਆਲਮ
ਤੈਨੂੰ ਕਿਸ ਨੇ ਚਾਅ ਲਿਆਂਦਾ, ਦੂਜਾ ਕੋਲ਼ ਨਾ ਕੋਈ
ਮਾਈ ਬਾਪ ਕਿੱਥੇ ਹਨ ਤੇਰੇ ,ਕਿੱਥੇ ਜੰਮੀ ਹੋਈ
ਕਿਸ ਦੇ ਪੇਟੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਈਂ, ਕਿਸ ਨੇ ਮੰਮੇ ਪਾਲ਼ੀ
ਸੂਰਤ ਸੀਰਤ ਦੀ ਤੋਂ ਐਸੀ, ਸਿਫ਼ਤ ਖ਼ੁਦਾਵੰਦ ਵਾਲੀ
ਸਦਾ ਗੁਲਾਬ ਤੇਰਾ ਮੁੱਖ ਤਾਜ਼ਾ, ਖਿੜਿਆ ਸੀ ਕਿਸ ਬਾਗ਼ੋਂ
ਕਿਸ ਦਾ ਖ਼ਾਨਾ ਰੌਸ਼ਨ ਆਹਾ, ਤੇਰੇ ਰੂਪ ਚਿਰ ਅੱਗੋਂ
ਲੜਕੀ ਕਿਹਾ ਸੁਣ ਵੇ ਭਾਈ, ਪੁੱਛ ਨਹੀਂ ਗੱਲ ਸਾਰੀ
ਤੇਰੇ ਵਾਂਗਣ ਮੈਂ ਭੀ ਆਈ, ਵਖ਼ਤ ਕਜ਼ੇ ਮਾਰੀ
ਦੂਰ ਦਰਾਜ਼ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਲੰਮੀ, ਬੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਕਹਾਣੀ
ਭਾਈ ਕੁੱਝ ਨਾ ਪੁੱਛ ਮੇਰੇ ਥੀਂ, ਮੈਂ ਹਾਂ ਦਰਦ ਰਨਜਾਨੀ
ਜੇ ਮੈਂ ਦੁੱਖ ਕਜ਼ੇ ਫੁੱਲਾਂ, ਭੜਕ ਲੱਗੇ ਅੱਗ ਛਾਤੀ
ਤੂੰ ਭੀ ਝੱਲ ਨਾ ਸਕਸੀਂ, ਮੂਲੇ ਬਿਲਸੈਂ ਵਾਂਗਰ ਬਾਤੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਅੱਗੇ, ਸੜ ਸੜ ਹੋਇਆ ਸੱਜੀ
ਬਲਣੇ ਦਾ ਨਹੀਂ ਸਰਫ਼ਾ ਮੈਨੂੰ, ਰੱਖ ਨਹੀਂ ਗੱਲ ਕੱਜੀ
ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਹਾਲ ਹਕੀਕਤ, ਖੋਲ ਸੁਣਾਈਂ ਮੈਂ ਨੂੰ
ਦਰਦ ਵੰਡੇ ਗੱਲ ਖੋਲੇ ਮਿਲਦਾ, ਦਰਦੀ ਸਾਥੀ ਜੀਂ ਨੂੰ
ਦੁਖੀਏ ਦੀ ਗੱਲ ਦੁਖੀਆ ਸੁਣਦਾ, ਕੀਮਤ ਕਦਰ ਪਛਾਣੇ
ਕੇ ਦੁਖੀਆ ਜੋ ਦੁਖੀਏ ਅੱਗੇ, ਦੱਸੇ ਨਹੀਂ ਵਹਾਨੇ
ਜਿਉਂ ਦੁਖੀਏ ਨੂੰ ਦੁਖੀਆ ਮਿਲ ਕੇ, ਹੰਜੋਂ ਭਰ ਭਰ ਰੋਂਦਾ
ਸਿੱਖੀਏ ਤਾਈਂ ਤੱਕ ਕੇ ਸਿੱਖਿਆ, ਐਸਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਨਾ ਹੁੰਦਾ
ਮਾਤਮ ਵਾਲੇ ਦੇ ਘਰ ਨਾ ਰੀਂ, ਜਾ ਮਨਾ ਪੱਲੇ ਪਾਵਨ
ਦੁਖੀਆ ਤੱਕਣ ਤਾਂ ਦੁੱਖ ਆਪਣੇ, ਪਿੱਛੇ ਬਾਝ ਸੁਣਾਉਣ
ਲੱਕੜ ਆਪਣੇ ਰੱਖੋਂ ਵਿਛੜੀ, ਤਾਰ ਵਿਛੁੰਨੀ ਸਨਗੋਂ
ਦੋਵੇਂ ਰਲੀਆਂ ਦੱਸਣ ਲੱਗੀਆਂ ,ਕੂਕ ਸੁਣਾਉਣ ਚਨਗੋਂ
ਪਹਿਲਾਂ ਅਪਣਾ ਨਾਮ ਦੱਸਾ ਲੀਨ, ਸੌਖੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰੀਏ
ਹਿੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਵਾਕਫ਼ ਹੋ ਕੇ, ਨਾਲ਼ ਅਤਫ਼ਾਕੇ ਮਰੀਏ
ਲੜਕੀ ਕਿਹਾ ਹੁਣ ਮੈਂ ਦੱਸਾਂ, ਕਣ ਦਿਲੇ ਦੇ ਲਾਤੋਂ
ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਬੁਲਾਂਦੇ ਆਹੇ, ਘਰ ਵਿਚ ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੋਂ
ਮੈਂ ਸਾਂ ਬੇਟੀ ਬਾਦਸ਼ਾ ਹੈ ਦੀ, ਬਹੁਤ ਲਡਕੀ ਘਰ ਵਿਚ
ਬਾਪ ਮੇਰਾ ਸੁਲਤਾਨ ਮੁਲਕ ਦਾ, ਸਰਾਮਜ਼ੀਪ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ
ਉਹੋ ਤਾਜ ਤਖ਼ਤ ਦਾ ਸਾਈਂ, ਕਰਦਾ ਹੁਕਮ ਚੁਫੇਰੇ
ਫ਼ੌਜਾਂ ਲਸ਼ਕਰ ਮਾਲ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ, ਰੱਖਦਾ ਘਣੇ ਘਨੇਰੇ
ਤਰੀਵੇ ਅਸੀਂ ਉਹਦੇ ਘਰ ਧੀਆਂ, ਹਿੱਕ ਅਸਾਡਾ ਭਾਈ
ਐਸ਼ਾਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਮੌਜਾਂ ਅੰਦਰ, ਚਾਰੇ ਸਾਂ ਹਿੱਕ ਜਾਈ
ਕਿਸ ਕਿਸੇ ਥੀਂ ਘੜੀ ਨਾ ਵਸਦੇ, ਨਾ ਭੈਣਾਂ ਨਾ ਭਾਈ
ਅੱਚਨ ਚਿੱਤੀ ਪਿਆ ਵਿਛੋੜਾ ,ਡਾਹਢੇ ਕਲਮ ਵਗਾਈ
ਨਿੱਜ ਜਣੇਂਦੀ ਮਾਂ ਤੱਤੀ ਨੂੰ, ਯਾ ਜੰਮਦੀ ਮਰ ਵੀਨਦੀ
ਕਾਹਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪਲਾਈਵਸ ਮੈਨੂੰ, ਜ਼ਹਿਰ ਗੁੜ੍ਹਤੀ ਦਿੰਦੀ
ਭੈਣਾਂ ਵੀਰ ਵਿਛੁੰਨੇ ਮੈਂ, ਥੀਂ ਬਾਬਲ ਮਾਈ ਸੱਈਆਂ
ਲੜੋਂ ਤਰੁੱਟੀ ਕੂੰਜ ਨਿਮਾਣੀ, ਪਿੰਜਰਿਆਂ ਵਿਚ ਪਿਆਂ
ਗੱਲ ਸੁਣਾਂਦੀ ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੂਨ, ਹੰਜੋਂ ਭਰ ਭਰ ਰੁੰਨੀ
ਕਹਿੰਦੀ ਵੀਰਾ ਭੈਣਾਂ ਨਾਲੋਂ, ਇਉਂ ਕਰਮੇਂ ਵਿਛੁੰਨੀ
ਸਾਡਾ ਸੀ ਇਕ ਬਾਗ਼ ਹਜ਼ਾਰੀ, ਖ਼ੂਬ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬਣਿਆ
ਸਦਾ ਰਹੇ ਰੰਗ ਲਾਇਆ ਓਥੇ, ਗੱਲਾਂ ਫੁੱਲਾਂ ਘਣੀਆਂ
ਚੂਹੇ ਪਾਸੇ ਬਾਗ਼ ਬਗ਼ੀਚੇ, ਜਾ ਆਹੀ ਵਿਚ ਬਾਂਦੀ
ਇਸ ਜਾਈ ਵਿਚ ਬੰਗਲਾ ਬਣਿਆ, ਸਿਫ਼ਤ ਨਾ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ
ਚਿੱਤਰਕਾਰੀ ਬੇ ਸ਼ੁਮਾਰੀ, ਖ਼ੂਬ ਸਭੇ ਤਦਬੀਰਾਂ
ਤਿੱਤਰ ਮੋਰ ਚਕੋਰ ਲਿਖਾਏ, ਹੋਰ ਕਈ ਤਸਵੀਰਾਂ
ਬਹੁਤ ਸਫ਼ਾਈ ਤੇ ਰੁਸ਼ਨਾਈ, ਰੌਣਕ ਬਾਹਰ ਉਂਤੋਂ
ਦੁਨੀਆ ਉੱਤੇ ਸੀ ਉਹ ਗਿਰਦਾ, ਬਣੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਜੱਨਤੋਂ
ਇਸ ਬੰਗਲੇ ਦੇ ਹੇਠ ਅਗੇਰੇ, ਹੌਜ਼ ਆਹਾ ਇਕ ਭਾਈ
ਤੁਰੇ ਸੇ ੩੦੦ ਅੰਦਰ ਤ੍ਰੈਹਾਂ ਸਿਆਂ ਦੀ ਚੜਿਆਈ ਲਮਿਆਈ
ਇਸ ਹੋਜ਼ੇ ਦੇ ਚੌਹੀਂ ਪਾਸੀਂ, ਸ਼ੇਰ ਸੁਨਹਿਰੀ ਚਾਰੇ
ਸ਼ੇਰਾਂ ਵਾਲੀ ਸੂਰਤ ਦਿਸਦੇ, ਬਹੁਤ ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਭਾਰੇ
ਦੋਂਹ ਸ਼ੇਰਾਂ ਦੇ ਮੂਹੋਂ ਪਾਣੀ, ਵਗ ਵਗ ਹੁੰਦਾ ਜਾਰੀ
ਦੂਜੇ ਦੂਸਣ ਪੈਂਦੇ ਜਾਂਦੇ, ਹਕੁਮਤ ਬਣੀ ਨਿਆਰੀ
ਬੰਗਲੇ ਅੰਦਰ ਖੇਡਣ ਜਾਈਏ, ਸਦਾ ਅਸੀਂ ਰਲ਼ ਭੈਣਾਂ
ਹੁਸਨ ਖੇਡਣ ਕੰਮ ਹਮੇਸ਼ਾ, ਗ਼ਮ ਦਾ ਨਾਮ ਨਾ ਲੈਣਾ
ਹੌਜ਼ ਅੰਦਰ ਸੀ ਕੁਸ਼ਤੀ ਰੱਖੀ, ਫੇਰ ਉਹਦੇ ਵਿਚ ਤੁਰੀਏ
ਹਰ ਹਰ ਪਾਸੇ ਬਾਗ਼ਾਂ ਅੰਦਰ, ਸੈਰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ ਕਰੀਏ
ਇਕ ਦਿਨ ਕਰਨਾ ਰੱਬ ਦਾ ਹੋਇਆ, ਮਾਰੇ ਪਰ ਤਕਦੀਰੇ
ਹਾਰੇ ਤਾਲਾ ਲੇਖ ਮਿੱਥੇ ਦੇ ਉਲਟਾਏ ਤਕਸੀਰੇ
ਭੈਣਾਂ ਨਾਲ਼ ਹਮੇਸ਼ਾ ਵਾਂਗਰ, ਪੇ ਕੁਸ਼ਤੀ ਵਿਚ ਤੁਰੀਆਂ
ਗ਼ੀਬੋਂ ਭਾਅ ਤੱਤੀ ਦੇ ਪਿਆਂ, ਆਨ ਕਲਾਮਾਂ ਬੁਰੀਆਂ
ਅਚਨਚੇਤ ਹਿੱਕ ਪੰਖੀ ਚਿੱਟਾ, ਉੱਡਦਾ ਉੱਡਦਾ ਆਇਆ
ਵੱਡਾ ਪੁੱਤ ਜ਼ੋਰ ਆਵਰ ਬਹੁਤਾ, ਅੰਤ ਨਾ ਜਾਂਦਾ ਪਾਇਆ
ਰਿੱਟਾਂ ਤੇ ਧਿਰ ਜ਼ੋਰ ਪਖੇਰੂ, ਛਿੱਟਾਂ ਉੱਤੇ ਆਇਆ
ਦਹਸ਼ਤਨਾਕ ਹੋਇਆਂ ਸਭ ਸਿਆਂ, ਖ਼ੋ ਫੇ ਨੇ ਝੱਲ ਪਾਇਆ
ਕੁਸ਼ਤੀ ਅੰਦਰ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ, ਰਹਿ ਗਿਆਂ ਸਭ ਸਿਆਂ
ਮੈਂ ਨਕਰਮੀ ਭੈੜੀ ਜੁਰਮੀ, ਪੰਖੀ ਦੇ ਹੱਥ ਪਿਆਂ
ਦਹਿਸ਼ਤ ਖ਼ੌਫ਼ ਉਹਦੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ, ਪਾਇਆ ਝੱਲ ਅਜਿਹਾ
ਮਰਦੇ ਵਾਂਗ ਹੋਈ ਬੇ ਤਾਕਤ, ਹੋਸ਼ ਸੰਭਾਲ਼ ਨਾ ਰਿਹਾ
ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਇਸ ਕੀਕਰ ਚਾਇਆ, ਕਿਹੜੇ ਰਸਤੇ ਆਂਦਾ
ਕਿਤਨਾ ਦੂਰ ਇਥੋਂ ਘਰ ਸਾਡਾ, ਕਿਸ ਤਰਫ਼ਿਏ ਰਾਹ ਜਾਂਦਾ
ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਅੱਖ ਉਘਾੜੀ, ਹੋਸ਼ ਨਵੇਂ ਸਿਰ ਆਈ
ਅਪਣਾ ਆਪ ਇਸ ਤਖ਼ਤੇ ਅਤੇ, ਡਿੱਠਾ ਇਸੇ ਜਾਈ
ਨਾ ਉਹ ਕੁਸ਼ਤੀ ਨਾ ਉਹ ਸਿਆਂ, ਨਾ ਉਹ ਹੌਜ਼ ਬਗ਼ੀਚੇ
ਨਾ ਉਹ ਪੰਖੀ ਨਜ਼ਰੀ ਆਇਆ, ਦਿਵਸ ਕਿਹਦੇ ਸਰਦੀਚੇ
ਹਿੱਕ ਜਵਾਨ ਰੰਗੀਲਾ ਡਿੱਠਾ, ਬੈਠਾ ਅੱਗੇ ਮੇਰੇ
ਸੂਰਤ ਸੂਰਜ ਵਾਂਗ ਨੂਰਾਨੀ, ਰੌਸ਼ਨ ਕਰੇ ਹਨੇਰੇ
ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਉਸ ਵੱਲ ਡਿੱਠਾ, ਲੱਗਾ ਕਰਨ ਸਲਾਮਾਂ
ਹੱਥ ਘੁੰਮਾਏ ਸਦਕੇ ਜਾਏ, ਕਰਦਾ ਤੁਰਤ ਕਲਾਮਾਂ
ਮੈਂ ਸਲਾਮ ਨਾ ਝੱਲਿਆ ਅੱਗੋਂ, ਰਹੀਉਸ ਚੁੱਪ ਚਪਾਤੀ
ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ਏ ਦਿਲਬਰ ਲੜਕੀ, ਤੂੰ ਹੈਂ ਮੈਂ ਪਛਾਤੀ
ਮੈਨੂੰ ਭੀ ਹੈ ਤੁਧ ਪਛਾਤਾ, ਕੌਣ ਕੋਈ ਮੈਂ ਬਣਦਾ
ਕਿਹੜੇ ਦੇਸ ਮੁਲਕ ਦਾ ਰਾਜਾ, ਕਿਹੜੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਸਨਦਾ
ਮੈਂ ਅੱਗੋਂ ਫਿਰ ਬੋਲੀ ਰੁੱਖੀ, ਮੈਂ ਕੇ ਜਾਨਾਂ ਤੈਨੂੰ
ਨਾ ਡਠੋਂ ਨਾ ਭਾਖਿਓਂ ਅੱਗੇ, ਨਾ ਹਨ ਭਾਵੇਂ ਮੈਨੂੰ
ਇਸ ਜਵਾਨੇ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ, ਛੋਹੀ ਫੇਰ ਕਹਾਣੀ
ਕਹਿੰਦਾ ਮੈਨੂੰ ਨਾ ਕਰ ਖ਼ਫ਼ਗੀ, ਸਨ ਗਿੱਲ ਬੀ ਬੀ ਰਾਣੀ
ਨੀਚ ਜਵਾਨ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਮੈਂ ਭੀ, ਕਲਜ਼ਮ ਦਾ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਬਾਪ ਮੇਰੇ ਦਾ ਬਾਪ ਤੇਰੇ ਥੀਂ, ਰਾਜ ਇਕਬਾਲ ਜ਼ਿਆਦਾ
ਨਿੱਕੀ ਸੀਂ ਤਦ ਸੂਰਤ ਤੇਰੀ, ਮੈਨੂੰ ਨਜ਼ਰੀ ਆਈ
ਡੈਣਾਂ ਵਾਂਗਣ ਜ਼ਾਲਮ ਨੈਣਾਂ, ਸਾਂਗ ਕਲੇਜੇ ਲਾਈ
ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ ਦਾ ਜ਼ੌਕ ਨਾ ਰਿਹਾ, ਸ਼ੌਕ ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਫੜਿਆ
ਐਸ਼ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਾ ਰਿਹਾ ਨਾ ਚੇਤਾ, ਲੋੜੇ ਤੇਰੀ ਚੜ੍ਹਿਆ
ਮੁਦਤ ਸੱਤ ਬਰਸ ਮੈਂ ਹੋਏ, ਤਲਬ ਕਮਾਲ ਤੇਰੀ ਵਿਚ
ਰਾਤ ਦੁਹਾਂ ਛੂਹ ਬਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ, ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼ ਭਾਲ਼ ਤੇਰੀ ਵਿਚ
ਖਾਵਣ ਲਾਵਣ ਕੁਝ ਨਾ ਸਜਾ, ਨਾ ਨਿੰਦਰ ਭਰ ਸੁੱਤਾ
ਛੱਤ ਪਰਤ ਬਤੀਰੇ ਕੀਤੇ, ਮੱਤ ਕੋਈ ਚਲੇ ਬਿਤਾ
ਕਿਤਨੀ ਵਾਰ ਵਟਾਈ ਕਾਇਆਂ, ਜ਼ਾਲਮ ਇਸ਼ਕ ਇਕਾਇਆਂ
ਜ਼ਹਿਰ ਪਿਆ ਗ਼ਮ ਸਬਰ ਨਾ ਰਿਹਾ, ਤੁਧ ਤੇ ਚਿੱਤ ਵਕਾਿਆਂ
ਤੈਨੂੰ ਪਕੜ ਲਿਆਉਣ ਕਾਰਨ, ਕੇਤੇ ਜਤਨ ਬਤੀਰੇ
ਸੱਤਾਂ ਬਰਸਾਂ ਵਿਚ ਨਾ ਲੱਗਾ ਦਾ, ਮੇਰਾ ਸੰਗ ਤੇਰੇ
ਤਰਲੇ ਹਾੜੇ ਬਹੁਤੇ ਕੀਤੇ, ਪੇਸ਼ ਨਾ ਗਈ ਆ ਕੋਈ
ਤੂੰ ਮਾਸੂਮ ਨਾਬਾਲਗ਼ ਰੱਖੀਂ, ਪਾਕੀ ਸਿਰ ਮੂੰਹ ਧੋਈ
ਮੈਂ ਭੀ ਦੇਵਤਿਆਂ ਵਿਚ ਆਹਾ, ਸਪਾ ਸਾਲਾਰ ਕਹਾਂਦਾ
ਨਾਲ਼ ਤੇਰੇ ਕੁੱਝ ਜ਼ੋਰ ਨਾ ਚਲਿਆ, ਇਕ ਗਿਉਸ ਗ਼ਮ ਖਾਂਦਾ
ਦੇਵਾਂ ਤਾਈਂ ਕੁੱਵਤ ਬਹੁਤੀ, ਕਿਤਨੇ ਆਸਣ ਕਰਦੇ
ਪਲ ਵਿਚ ਵਧਦੇ ਪਲ ਵਿਚ ਘਟਦੇ, ਛਪਣ ਵਿਚ ਨਜ਼ਰ ਦੇ
ਹੋਰੂੰ ਹੋਰ ਬਣਾਉਣ ਸੂਰਤ, ਬਣ ਸਕਦੇ ਕਈ ਚੀਜ਼ਾਂ
ਕਦੇ ਡਰਾਉਣ ਵੈਰੀ ਦੱਸਦੇ, ਕਦੇ ਮਿਸਾਲ ਅਜ਼ੀਜ਼ਾਂ
ਆਦਮ ਹੈ ਕੇ ਚੀਜ਼ ਬੇਚਾਰਾ, ਨਾਲ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੁੱਟੇ
ਝੱਟ ਅੰਦਰ ਚਾ ਖਿੜਦੇ ਐਵੇਂ, ਅਲ ਖੜੇ ਜਿਉਂ ਬੂਟੇ
ਪਰ ਹਿੱਕ ਲਿਖੇ ਆਦਮ ਡਾਹਡਾ, ਪਤਾ ਤੁਸਾਨੂੰ ਦੇਵਾਂ
ਜ਼ਾਹਰ ਬਾਤਨ ਪਾਕੀ ਹੋਵੇ, ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਦੇਵਾਂ
ਜ਼ਾਹਰ ਪਾਕੀ ਜੁੱਸੇ ਜਾਮੇ, ਜੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਹੋਵੇ
ਜ਼ਾਹਰ ਦੇ ਜਿੰਨ ਭੂਤ ਨਾ ਪੋਹੰਦੇ, ਜਿਥੇ ਜਾ ਖਲੋਵੇ
ਬਾਤਨ ਪਾਕ ਹੋਵੇ ਜਿਸ ਨਿਯਤ ਅੰਦਰ ਵਿਚ ਸਫ਼ਾਈ
ਵੈਰੀ ਦਿਓ ਇਬਲੀਸ ਲਈਨੇ, ਪੇਸ਼ ਨਾ ਜਾਂਦੀ ਕਾਈ
ਇਨ੍ਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਇੰਦਰ ਵੜੀਆਂ, ਕਿੱਸਾ ਹੈ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦਾ
ਸਿੱਧੀ ਸਾਫ਼ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਚੱਲੀਂ ਬਾਤ ਸੁਣਾਂਦਾ
ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੂਨ ਗੱਲ ਸੁਣਾਂਦੀ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਅੱਗੇ
ਇਸ ਦੇਵੇ ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ, ਵਾਹ ਮੇਰੀ ਕਦਲਗੇ
ਜਾਂ ਜਾਂ ਜੱਸਾ ਜਾਮਾ ਤੇਰਾ, ਪਾਕ ਆਹਾ ਹਰ ਮਿਲੋਂ
ਮੇਰਾ ਜ਼ੋਰ ਨਾ ਟੁਰਿਆ ਕੋਈ, ਬੱਚਿਅੰ ਉਸ ਤਫ਼ੀਲੋਂ
ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਹਨ ਬਾਲਗ਼, ਹਵੀਈਂਾਈ ਹੈਜ਼ ਪਲੀਤੀ
ਦਾਅ ਲੱਗਾ ਤਦ ਚਾਅ ਲਿਆਈਵਸ, ਆਸ ਪੂਰੀ ਰੱਬ ਕੀਤੀ
ਖ਼ਾਤਿਰ ਜਮ੍ਹਾਂ ਤਸੱਲੀ ਕਰ ਤੋਂ, ਖ਼ਤਰਾ ਰੁੱਖ ਨਾ ਝੋਰਾ
ਮਾਂ ਪਿਓ ਭੈਣਾਂ ਭਾਈਆਂ ਵਾਲੀ, ਹਿਰਸ ਨਾ ਰੱਖੀਂ ਭੋਰਾ
ਤੂੰ ਮਾਸ਼ੂਕ ਮੇਰੀ ਮੈਂ ਆਸ਼ਿਕ, ਇਸ ਥੀਂ ਕੌਣ ਚੰਗੇਰਾ
ਸ਼ਹਿਰ ਵਲਾਇਤ ਅਤੇ ਕਰਸਾਂ, ਰਾਜ ਹੁਕਮ ਸਭ ਤੇਰਾ
ਦੁਸ਼ਮਣ ਤੇਰੇ ਘਾਇਲ ਹੋਸਨ, ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਐਸ਼ਾਂ ਤੈਨੂੰ
ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਚਾਹ ਨਾ ਰੱਖੀਂ, ਜਾਨ ਪਿਆਰਾ ਮੈਨੂੰ
ਜੋੜੀ ਜੁੜੀ ਕੁੜੀ ਤੇ ਲੋਹੜਾ, ਯਾਰੀ ਕੀਤੀ ਭਾਗਾਂ
ਮੈਂ ਰਾਜਾ ਤੋਂ ਰਾਣੀ ਹੋਸੇਂ, ਵਸਸੀਂ ਸੰਗ ਸੁਹਾਗਾਂ
ਚਾਅ ਨਾ ਰੱਖੀਂ ਦੇਸ ਵਤਨ ਦਾ, ਇਹੋ ਵਤਨ ਬਣਾਈਂ
ਵੋਹਟੀ ਜਦੋਂ ਵਿਆਹੀ ਜਾਂਦੀ, ਰੋਂਦੀ ਪਾ ਕਹਾਈਂ
ਬਣੇ ਨਾਲ਼ ਬਣੇ ਜਦ ਉਲਫ਼ਤ, ਪੇਕੇ ਯਾਦ ਨਾ ਰਹਿੰਦੇ
ਦੂਏ ਜੀ ਇਕੱਠੇ ਹੋਵਣ, ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਕਰ ਕਰ ਬਹਿੰਦੇ
ਮਾਪੇ ਭਾਈ ਭੈਣਾਂ ਸਿਆਂ, ਨਾ ਹੁਣ ਮੁੱਖ ਵਿਖਾਉਣ
ਉਹ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦੇ ਉਥੇ, ਨਾ ਹੈ ਤੇਰਾ ਜਾਵਣ
ਇਹ ਵਲਾਇਤ ਪਰੀਆਂ ਵਾਲੀ, ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੇ ਖ਼ਾਨੇ
ਆਦਮੀਆਂ ਦਾ ਆਉਣ ਇਥੇ, ਨਾਹੀਂ ਕਿਸੇ ਬਹਾਨੇ
ਅਸਲੋਂ ਆਦਮ ਜ਼ਾਤ ਉਸ ਜਾਈ, ਨਾ ਆਇਆ ਨਾ ਆਸੀ
ਹਿੱਕ ਆਦਮ ਦਾ ਖ਼ਤਰਾ ਮੈਨੂੰ, ਮੱਤ ਉਹ ਫੇਰਾ ਪਾਸੀ
ਖ਼ੂਬ ਜਵਾਨ ਬਹਾਦਰ ਸੋਹਣਾ, ਹੋਗ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਕੋਈ
ਲੰਮੀ ਬਹੁਤ ਕਹਾਣੀ ਉਸ ਦੀ, ਤੁਰਤ ਬਿਆਨ ਨਾ ਹੋਈ
ਮੈਨੂੰ ਭੀ ਹੈ ਖ਼ੌਫ਼ ਘਣੇਰਾ, ਇਸ ਦਲੇਰ ਜਵਾਨੋਂ
ਇਲਮ ਕਲਾਮਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਹੋ, ਆਹੀ ਖ਼ਬਰ ਅਸਾਨੂੰ
ਜਾਂ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਦੇਵੇ ਦੱਸਿਆਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਬਹੁਤੀ ਰਿਣੀ
ਹਾਏ ਹਾਏ ਰੱਬਾ ਭੈਣਾਂ ਨਾਲੋਂ, ਰਹੱਸਾਂ ਕਿਵੇਂ ਵਿਛੁੰਨੀ
ਮਾਪੇ ਪਏ ਸਿਆਪੇ ਕ੍ਰਿਸਨ, ਕੇ ਜਾਪੇ ਕੇ ਹੋਸੀ
ਭੈਣਾਂ ਵੀਂਆਂ ਕਰ ਕਰ ਮਰ ਸੁਣ, ਵੈਰ ਪਿਆ ਨਿੱਤ ਰੂਸੀ
ਸਿਆਂ ਜਿਸ ਦਿਨ ਭੋਹਰੇ ਪਿਆਂ, ਜਦੋਂ ਪਿੜੀ ਵਿਚ ਗਿਆਂ
ਕ੍ਰਿਸਨ ਯਾਦ ਸਵਾਦ ਨਾ ਰਹਿਸੀ, ਹੰਜੋਂ ਰੋਸਨ ਪਿਆਂ
ਇਹੋ ਦਰਦ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਆਏ, ਰੋ ਰੋ ਕੂਕਾਂ ਮਾਰਾਂ
ਮਾਪੇ ਭੈਣਾਂ ਭਾਈ ਬਾਝੋਂ, ਨਾ ਮੈਂ ਝੱਟ ਗੁਜ਼ਾਰਾਂ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਾਝੋਂ ਸਬਰ ਨਾ ਮੈਨੂੰ, ਨਾ ਤੋਂ ਦਿਲ ਨੂੰ ਭਾਵੇਂ
ਭਾਂਵੇਂ ਰੰਜ ਮੇਰੇ ਪਰ ਹੋ ਕੇ, ਜਾਨੋਂ ਮਾਰ ਗਵਾਵੈਂ
ਜਾਂ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣੀ ਉਸ ਦੀਵੇ, ਚੜ੍ਹੀਵਸ ਗ਼ਜ਼ਬ ਹਨੇਰੀ
ਇਸ ਤਖ਼ਤੀ ਤੇ ਜਾਦੂ ਕਰਕੇ, ਕੈਦ ਕੀਤੀ ਜਿੰਦ ਮੇਰੀ
ਮਰਦੇ ਵਾਂਗ ਇਸ ਤਖ਼ਤੇ ਉੱਤੇ, ਪਈ ਰਿਹਾਂ ਹਰ ਵੇਲੇ
ਬੂਹੇ ਉਤੇ ਰਹਿਣ ਖਲੋਤੇ, ਪਾਹਰੂ ਸ਼ੇਰ ਮਰੀਲੇ
ਉਹੋ ਦੇਵ ਮਹੀਨੇ ਪਿੱਛੋਂ, ਫੇਰ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਆਵੇ
ਤਖ਼ਤੀ ਕੱਢ ਲਏ ਸਿਰ ਹੇਠੋਂ, ਹੋਸ਼ ਮੇਰੇ ਤਿੰਨ ਪਾਵੇ
ਖਾਣੇ ਦਾਣੇ ਚਿਣਗ ਚੰਗੇਰੇ, ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ ਚੀਜ਼ਾਂ
ਹਾਜ਼ਰ ਆਨ ਕਰੇਂਦਾ ਅੱਗੇ, ਪੁੱਛਦਾ ਵਾਂਗ ਅਜ਼ੀਜ਼ਾਂ
ਕਿਤਨੀ ਮੁਦਤ ਹੈ ਤੁਧ ਸੁੱਤਿਆਂ, ਕਿਤਨੇ ਰੋਜ਼ ਲੰਘਾਏ
ਮੈਂ ਕਹਿੰਦੀ ਹਿੱਕ ਸਾਇਤ ਗੁਜ਼ਰੀ, ਉਹ ਫਿਰ ਹਾਸਾ ਪਾਏ
ਕਹਿੰਦਾ ਮੈਨੂੰ ਸੁੱਤਿਆਂ ਤੈਨੂੰ, ਹੋਇਆ ਹਿੱਕ ਮਹੀਨਾ
ਤੇਰੇ ਭਾਣੇ ਸਾਇਤ ਗੁਜ਼ਰੀ, ਸੰਨ ਤੋਂ ਯਾਰ ਨਗੀਨਾ
ਮੈਂ ਅੱਗੇ ਫਿਰ ਖਾਣੇ ਧਿਰ ਦਾ, ਖ਼ੂਬ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੱਕੇ
ਜਿਤਨੀ ਤਲਬ ਹੋਵੇ ਮੈਂ ਖਾਵਾਂ, ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਉਹ ਤੱਕੇ
ਜਾਂ ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਤਾਜ਼ੀ ਤੱਕੇ, ਕਰ ਕਰ ਮਿੰਨਤ ਜ਼ਾਰੀ
ਕਹਿੰਦਾ ਮੈਨੂੰ ਹੈ ਮਾਸ਼ੂਕਾ!, ਨਾਲ਼ ਮੇਰੇ ਕਰ ਯਾਰੀ
ਉਹ ਗਲ ਇਸ ਦੀ ਯਾਰੀ ਵਾਲੀ, ਮੋਹਰਾ ਲਗਦੀ ਮੈਨੂੰ
ਸਿੱਧੇ ਮੂੰਹ ਨਾ ਬੋਲਾਂ ਕਹਿੰਦੀ, ਭੁਸ ਸਿਰ ਪਾਵਾਂ ਤੈਨੂੰ
ਫੇਰ ਮੇਰੇ ਤੇ ਗ਼ੁੱਸੇ ਹੋ ਕੇ, ਜਾਦੂ ਪਾਅ ਸੁਣਵਾ ਲੈ
ਤਖ਼ਤੀ ਵਿਚ ਹੁਨਰ ਕੁੱਝ ਕਰਕੇ, ਹੋਸ਼ ਸਨਭਾਲਾ ਟਾਲੇ
ਆਪੋਂ ਜਾਂਦਾ ਪਾ ਮਹੀਨਾ, ਫੇਰਾ ਅਤਿ ਵੱਲ ਮਾਰੇ
ਇਸੇ ਡੋਲੇ ਕੈਦੇ ਅੰਦਰ, ਮੈਂ ਦੱਸ ਬਰਸ ਗੁਜ਼ਾਰੇ
ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਦੀ ਗੱਲ ਸਾਰੀ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਸੰਨ ਹੈਰਾਨ ਤਾਜ਼ੱਬ ਹੋਇਆ, ਕਰਦਾ ਫ਼ਿਕਰ ਜ਼ਿਆਦਾ
ਹਿੱਕ ਥੀਂ ਹਿੱਕ ਚੜ੍ਹਨਦੀ ਡਾਹਢੀ, ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਮੈਂ ਸਿਰ ਆਵੇ
ਇਹ ਕਿਲ੍ਹਾ ਉਹ ਦੇਵ ਮਰੀਲੇ, ਕਿਵੇਂ ਰੱਬ ਬਚਾਵੇ
ਜਾਇ ਨਾ ਆਪਣੇ ਛਪਣ ਜੋਗੀ, ਕੱਤ ਵੱਲ ਛੱਪਾਂ ਨਸਾਂ
ਦੀਵੇ ਨੇ ਹੁਣ ਜਾਣ ਨਾ ਦੇਣਾ, ਮਾਰਗ ਦੇ ਦੇ ਕਸਾਂ
ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਰਹੀ ਇਕ ਪਾਸੇ, ਖ਼ੈਰ ਜਿਵੇਂ ਕੁੱਝ ਹੋਸੀ
ਪਰ ਇਹ ਲੜਕੀ ਕੈਦੇ ਅੰਦਰ, ਪਈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰੂਸੀ
ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੂਨ ਨੂੰ ਛੱਡ ਨੱਸਣ, ਹੈ ਨਮਰਦੀ ਖ਼ਾਸੀ
ਯਾਮੀਂ ਬੀ ਮੁਰਝਾ ਸਾਂ ਉਥੇ, ਯਾ ਉਸ ਹੋਗ ਖ਼ਲਾਸੀ
ਇਹ ਭੀ ਆਦਮ ਮੈਂ ਭੀ ਆਦਮ, ਨਾਲੇ ਵੀਰ ਬਲਾਈਵਸ
ਰੱਬ ਸਬੱਬ ਬਣਾਇਆ ਕਾਈ, ਤਾਂ ਉਸ ਜਾਈ ਆਈਵਸ
ਦੀਵੇ ਨਾਲ਼ ਲੜਾਈ ਕਰੀਏ, ਜਿਸ ਦੇਵੇ ਤਿਸ ਅੱਲ੍ਹਾ
ਹਿੰਮਤ ਅੰਦਰ ਫ਼ਰਕ ਨਾ ਰੱਖੀਏ, ਆਪ ਕਰੇ ਮੱਤ ਭਲਾ
ਮਰਦਾਂ ਦੇ ਕੋਈ ਪੁੱਛੇ ਪਾਉਂਦਾ, ਔਕੜ ਅਵਸਰ ਵੇਲੇ
ਮਰਦ ਵੰਗਾਰੇ ਕਦੀ ਨਾ ਹਾਰੇ, ਵਾਂਗਰ ਸ਼ੇਰ ਮਰੀਲੇ
ਹਿੱਕ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ, ਦੂਜਾ ਲੜਕੀ, ਤਰੇਜਾ ਜ਼ਾਤ ਜ਼ਨਾਨੀ
ਚੌਥਾ ਰੁਕੇ ਹਾਲ ਸਨਾਈਵਸ, ਛੱਡ ਨੱਸਣ ਸ਼ਤਾਨੀ
ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਵਾਲੇ ਦੇ ਸਿਰ ਉਤੇ ਮਰਦ ਜਦੋਂ ਆ ਚੁੱਕਾ
ਜ਼ਾਰੀ ਸੁਣ ਕੇ ਯਾਰੀ ਕੁਰਸੀ, ਛੋੜ ਨਾ ਜਾਸੀ ਸਿੱਕਾ
ਦੀਵੇ ਕੋਲੋਂ ਮਰਸਾਂ ਨਾਹੀਂ, ਜੇ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ ਮੇਰੀ
ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਨਸਾਂ, ਕੇ ਜਵਾਨੀ ਮੇਰੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਦਲੇਰੀ ਕਰਕੇ, ਬੈਠਾ ਰੱਖ ਹੁਸ਼ਿਆਰੀ
ਮਲਿਕਾ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ, ਦੱਸੀ ਮੈਂ ਗੱਲ ਸਾਰੀ
ਤੂੰ ਭੀ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾਵੇਂ, ਜੇ ਕੁੱਝ ਹੈ ਸਿਰਵਰਤੀ
ਕਿਥੋਂ ਆਈਓਂ ਮਤਲਬ ਕਿਹੜਾ, ਚਲਿਓਂ ਕਿਹੜੀ ਧਰਤੀ
ਨਾਜ਼ੁਕ ਬਦਨ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਦ ਸਈਂ, ਸੂਰਤ ਵਾਂਗ ਮਲੂਕਾਂ
ਸੋਹਣਾ ਦਾਨਸ਼ਮੰਦ ਅਕਾਬਰ, ਸਾਲਿਕ ਸਿਲਕ ਸਲੋਕਾਂ
ਰੁਸਤਮ ਵਾਂਗ ਬਹਾਦਰ ਲੱਭੀਂ, ਨਾਦਰ ਲੋਥ ਬਦਨ ਦੀ
ਸਭ ਹਥਿਆਰ ਸਿੰਗਾਰ ਸੁਹਏ, ਅੰਗ ਪੁਸ਼ਾਕੀ ਬਣਦੀ
ਉਮਰ ਅਵਾਇਲ ਰੂਪ ਜ਼ਿਆਦਾ, ਬਾਗ਼ ਬਹਾਰ ਚਮਨ ਥੀਂ
ਕਿਸ ਮੁਸੀਬਤ ਭਾਰੀ ਤੈਨੂੰ, ਆਂਦਾ ਕੱਢ ਵਤਨ ਥੀਂ
ਆਦਮ ਜ਼ਾਦ ਨਾ ਪੁੱਜਦਾ ਇਥੇ, ਬਾਝੋਂ ਪਰੀ ਵਸੀਲੇ
ਕਿਸ ਆਫ਼ਤ ਨੇ ਚਾ ਲਿਆਨਦੋਂ, ਆਪਹਤੋਂ ਕਿਸ ਹੀਲੇ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਿਹਾ ਏ ਮਲਿਕਾ, ਆਹੇ ਲੇਖ ਔਲੇ
ਪੁੱਛਣ ਥੀਂ ਕੇ ਹਾਸਲ ਤੈਨੂੰ, ਛੇੜ ਨਹੀਂ ਘਾ-ਏ-ਅੱਲੇ
ਪੁੱਛ ਸਰੋਦ ਨਾ ਮਸਤਾਂ ਕੋਲੋਂ, ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਨਾ ਫ਼ੀਲੋਂ
ਸੜੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਸਾੜੇਂ ਮਲਿਕਾ, ਬਾਜ਼ ਆਇ ਏਸ ਦਲੀਲੋਂ
ਲੰਮੀ ਗੱਲ ਕਹਾਣੀ ਮੇਰੀ, ਬਾਹਰ ਅੰਤ ਹਿਸਾਬੋਂ
ਛੇੜ ਨਹੀਂ ਕੇ ਲੈਣਾ ਮਲਿਕਾ, ਇਸ ਸਵਾਲ ਜਵਾਬੋਂ
ਥੋੜੀ ਮੁਦਤ ਵਿਚ ਨਾ ਮੁਕਦਾ, ਲੰਮਾ ਕਿੱਸਾ ਮੇਰਾ
ਦੇਵ ਆਵੇ ਤੱਕ ਤੈਨੂੰ ਮੈਨੂੰ, ਕੁਰਸੀ ਬੀਰਾ ਬੀਰਾ
ਵਖ਼ਤ ਕਜ਼ੀਏ ਗੰਦਾ ਹੋਇਆ, ਮੈਂ ਰਿਹਾਂ ਵਿਚ ਜ਼ਾਰੀ
ਅੱਚਨ ਚਿੱਤੀ ਆਵੇ ਸਿਰਤੇ, ਬਣੇ ਮੁਸੀਬਤ ਭਾਰੀ
ਮੈਨੂੰ ਵੇਖ ਸੜੇ ਖਾ ਗ਼ੈਰਤ, ਭੜਕ ਲਗੋਸ ਅੱਗ ਸੀਨੇ
ਯਾ ਮਾਰੇ ਯਾ ਪਕੜ ਵਗਾਵੇ, ਹੋਰੀ ਕਿਸੇ ਜ਼ਮੀਨੇ
ਮਲਿਕਾ ਪੁੱਛਦੀ ਕੇ ਦਿਹਾੜਾ, ਚੰਨੂੰ ਹੈ ਦਿਨ ਕਿਤਨਾ
ਕਿਹਾ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਰੋਜ਼ ਫ਼ਲਾਨਾ, ਗਿਆ ਮਹੀਨਾ ਇਤਨਾ
ਮਲਿਕਾ ਕਹਿੰਦੀ ਨਾ ਕਰ ਖ਼ਤਰਾ, ਰਹਿੰਦੇ ਪੰਜ ਦਿਹਾੜੇ
ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਆ ਵਗ ਨਾਹੀਂ, ਤੋੜ ਮਹੀਨਾ ਚਾੜ੍ਹੇ
ਜਿਸ ਦਿਨ ਹੋਗ ਅਵਾਈ ਉਸ ਦੀ, ਮੈਂ ਦਸਸਾਂ ਉਸ ਵੇਲੇ
ਤੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਬਰਾਬਰ ਉਸ ਨੂੰ, ਸੱਚਾ ਰੱਬ ਨਾ ਮਿਲੇ
ਰੁੱਖ ਤਸੱਲੀ ਪੱਕੀ ਦਿਲ ਵਿਚ, ਖੋਲ ਹਕੀਕਤ ਸਾਰੀ
ਬੇਦ ਅੱਗੇ ਫਿਰ ਦੱਸਣ ਲੱਗਾ, ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ ਅਜ਼ਾਰੀ
ਮਿਸਰ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਮੈਂ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਪਲ਼ਿਆ ਬਹੁਤ ਲਡਕਾ
ਮਾਉ ਪਿਓ ਘਰ ਪੁੱਤ ਪਿਆਰਾ, ਆਹਾ ਮਹੀਯਂ ਹੱਕਾ
ਸ਼ਕਲ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦੀ, ਲਿਖੀ ਹੋਈ ਡਿੱਠੀ
ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਕੁਝ ਆਬ ਨਾ ਰਹੀਮ, ਵੀਹ ਮਿਲਿਆ ਜੋ ਚਿੱਠੀ
ਬੇੜਾ ਠੇਲ੍ਹ ਸਮੁੰਦਰ ਮੇਰਾ, ਮਾਪੇ ਘਰ ਨੂੰ ਪਰਤੇ
ਅੱਗੋਂ ਸਾਇਦ ਯਾਰ ਵਿਛਣਾ, ਕਹਿਰ ਮੇਰੇ ਸਰੂਰ ਤੇ
ਸਤਰ ਹਜ਼ਾਰ ਜੋ ਬੇੜੇ ਆਹੇ, ਗ਼ਰਕ ਹੋਏ ਵਿਚ ਪਾਣੀ
ਭਲੇ ਭਲੀਰੇ ਯਾਰ ਵਿਛੁੰਨੇ, ਲੱਗੀ ਕਲੇਜੇ ਕਾਣੀ
ਸਾਇਦ ਯਾਰ ਪਿਆਰਾ ਭਾਈ, ਖ਼ਾਸਾ ਦਿਲ ਦਾ ਜਾਣੀ
ਸੋਹਣੀ ਸੂਰਤ ਸਭਨੀਂ ਗੱਲੀਂ ਆਹਾ ਮੇਰਾ ਸਾਨੀ
ਇਸ ਨਾਲੋਂ ਜਦ ਪਈ ਜੁਦਾਈ, ਤੇਲ ਪਿਆ ਵਿਚ ਉੱਗੀ
ਫੱਟੇ ਅਤੇ ਲੋਨ ਲਗਾਈਵਸ, ਸਾਂਗ ਦੁਬਾਰਾ ਲੱਗੀ
ਉਲ ਆਖ਼ਿਰ ਤੀਕ ਕਹਾਣੀ, ਜ਼ਰਾ ਜ਼ਰਾ ਕਰ ਦੱਸੇ
ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਆਹੀਂ ਭਰਦਾ, ਹੰਜੋਂ ਬਦਲ ਵਸੇ
ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਕੋਈ ਜਾ ਸੁਣੀਂਦੀ, ਓਥੇ ਇਸ ਦਾ ਡੇਰਾ
ਬਾਪ ਮੇਰੇ ਕਈਂ ਵੱਸ ਲਗਾਏ, ਦੱਸ ਨਾ ਪਈ ਚੋਫ਼ੀਰਾ
ਮੈਨੂੰ ਭੀ ਹਨ ਮੁਦਤ ਗੁਜ਼ਰੀ, ਇਸੇ ਲੋੜੇ ਚੜ੍ਹੀਆਂ
ਅੱਜ ਤੋੜੀ ਕੁਝ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗਾ, ਪਾਣੀ ਪਿਆ ਨਾ ਸੜੀਆਂ
ਇਸ਼ਕ ਕਰ ਅਟੇ ਸੁਖ ਛੜਾਏ, ਦੇਸ ਵਤਨ ਘਰ ਮਾਪੇ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਥੀਂ ਵਹਿਸ਼ੀ ਬਨਿਓਸ, ਡਾਹਢੇ ਪਏ ਸਿਆਪੇ
ਮੇਰੇ ਮਗਰ ਪਿਆ ਉਹ ਜ਼ਾਲਮ, ਲੇਨ ਨਾ ਦਿੰਦਾ ਸਾਹੀ
ਹਰ ਹਰ ਪਾਸੇ ਝੂਟੇ ਦੇਵੇ, ਪਾਅ ਗਲੇ ਵਿਚ ਫਾਹੀ
ਮੂਰਤ ਵਾਲੀ ਨੇ ਕਰ ਜਾਦੂ, ਮੈਂ ਨਿਮਾਣਾ ਮਿੱਠਾ
ਕੇਤੂਸ ਜ਼ੁਲਮ ਕਸਾਈਆਂ ਵਾਂਗਰ, ਲੱਤਾਂ ਦੇ ਦੇ ਕੁੱਠਾ
ਬਣ ਆਈ ਜਿੰਦ ਨਿਕਲੇ ਨਾਹੀਂ, ਕੋਈ ਜਹਾਨ ਨਾ ਝੱਲਦਾ
ਡਾਹਢੇ ਦੇ ਹੱਥ ਕਲਮ ਮੁਹੰਮਦ, ਵੱਸ ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਚਲਦਾ
ਭੰਬਲ ਭੂਸੇ ਖਾਂਦਾ ਫਿਰਦਾ, ਹਰ ਜੰਗਲ਼ ਹਰ ਗ਼ਾਰੇ
ਛਿੱਟੇ ਸ਼ਹਿਦੀ ਜਾਨ ਅਜ਼ਾਬੋਂ, ਜੇ ਕੋਈ ਆਫ਼ਤ ਮਾਰੇ
ਸੰਗੀ ਸਾਥੀ ਸਭ ਖਿੜਾਏ, ਜੋ ਭਨਜਾਲ ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ
ਅਪਣਾ ਸਾਸ ਕਰੰਗ ਨਾ ਛੱਡਿਆ, ਰਹੇ ਸ਼ੁਮਾਰ ਦਮਾਂ ਦੇ
ਇਸ਼ਕ ਮੁਹਾਰ ਫੜੀ ਹੱਥ ਪੱਕੀ, ਵੱਤੇ ਝੱਲ ਚਰਾਂਦਾ
ਨੱਕ ਨਕੇਲ ਨਾ ਹਟਣ ਦਿੰਦਾਏ, ਮਨਾਂ ਜੋ ਫ਼ਰਮਾਨਦਾ
ਰਾਸ ਸਿਤਾਰਾ ਰਾਸ ਨਾ ਹੁੰਦਾ, ਨਿੱਤ ਊਸਾਸ ਚਲਾਂਦਾ
ਸਾਸ ਉਦਾਸ ਨਾ ਬਾਸ ਸੱਜਣ ਦੀ, ਬਿਹਤਰ ਜੇ ਮਰ ਜਾਂਦਾ
ਕਿਆ ਗੁਨਾਹ ਕਬੀਰਾ ਕੀਤਾ, ਸ਼ਾਮਤ ਜਿਸਦੀ ਭਾਰੀ
ਭਾਹ ਅਲਨਬੇ ਦੋਜ਼ਖ਼ ਵਾਲੇ, ਸੜਦੇ ਉਮਰ ਗੁਜ਼ਾਰੀ
ਕਿਤੇ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦੀ, ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਦਸ ਪੁਣਦੀ
ਲੋੜਣ ਦਾ ਵਿਸਵਾਸ ਨਾ ਰਹਿੰਦਾ, ਆਸ ਮਿਲਣ ਦੀ ਹੁੰਦੀ
ਮੈਨੂੰ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਉਸਦੀ, ਬਿਹਤਰ ਲੱਖ ਵਫ਼ਾਯੋਂ
ਵੱਡੀ ਖ਼ਤਾਈ ਕੋਲ਼ ਸੱਜਣ ਦੇ, ਬਣਨਾ ਪਾਕ ਖ਼ਤਾਯੋਂ
ਤੋੜੇ ਇਸ਼ਕ ਪੁਰੀ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਕੀਤੀ ਨਹੀਂ ਖ਼ਤਾਈ
ਫਿਰ ਭੀ ਪਰ ਤਕਸੀਰ ਕਹਾਵਾਂ, ਕਰੇ ਕਿਵੇਂ ਅਸ਼ਨਾਈ
ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਕੋਈ ਸੁਖ ਸੁਨੇਹਾ, ਆਇਆ ਨਹੀਂ ਪੁਰੀ ਦਾ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਜ ਹੋਸੀ ਉਸ ਨੂੰ, ਮੇਰੀ ਰੰਜ ਜਰੀ ਦਾ
ਆਸ ਸੱਜਣ ਦੀ ਰਹਿਮਤ ਅਤੇ, ਮੋਇਆਂ ਮਤਯ-ਏ-ਸੰਭਾਲੇ
ਸਿਰਮਨਗੇ ਤਾਂ ਹਾਜ਼ਰ ਕਰੀਏ, ਹੱਥੀਂ ਪਕੜ ਹਿਲਾ ਲੈ
ਵਾਂਗ ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਦਿਲ ਰੌਸ਼ਨ ਇਸ਼ਕੋਂ, ਜਾਂ ਸਿਰ ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਕਿਪੀਨਦਾ
ਸਰਕਪਨ ਦਾ ਦਰਦ ਝੱਲਣ ਥੀਂ ,ਨੂਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਥੇਂਦਾ
ਦਰ ਯਾਰਾਂ ਦੇ ਮਰਨਾ ਬਿਹਤਰ, ਇਸ ਬਣ ਜੀਵਨ ਨਾਲੋਂ
ਤਰਫ਼ ਪੁਰੀ ਦੀ ਰਾਹ ਨਾ ਲੱਦ ਹਾ, ਇਤਨੀ ਦੋੜੋਂ ਚਾਲੋਂ
ਨਾਲ਼ ਪੁਰੀ ਦੀ ਮੂਰਤ ਡਰਦੇ, ਨਾ ਦੁੱਖ ਖੋਲ ਸੁਣਾਏ
ਨਾਜ਼ੁਕ ਅੰਗ ਪੁਰੀ ਦੀ ਮੂਰਤ, ਮੱਤ ਇਹ ਭੀ ਇੱਕ ਜਾਏ
ਤਪ ਤਾਸੀਰ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਕੋਲੋਂ, ਪੇੜ ਸਰਿਏ ਨੂੰ ਲੱਗੇ
ਪੀੜਾਂ ਜੋਗਾ ਹੈ ਦਮ ਮੇਰਾ, ਸੇ ਪੀੜਾਂ ਜਿਸ ਅੱਗੇ
ਪਤਾ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦਾ, ਯਾ ਉਸ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦਾ
ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਹੱਥ ਲਗਦਾ ਕਿਧਰੋਂ ,ਉਹ ਸੀ ਦਾ ਰੂੰ ਗ਼ਮ ਦਾ
ਦਿਲਬਰ ਕਾਰਨ ਘਰ ਦਰ ਸਿੱਟੇ ,ਅਟਕ ਨਾ ਰਹੀਉਸ ਡਰਕੇ
ਜਾਣ ਤਲ਼ੀ ਧਿਰ ਲੋੜ ਕਰਾਂ ਗਾ, ਕਦਿਏ ਤੇ ਮਿਲਸਾਂ ਮਰਕੇ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ, ਅਰੁਣਾ ਨਾਲ ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ
ਹੋ ਬੇਤਾਬ ਪਿਆ ਜਿਉਂ ਹੁੰਦੀ, ਜਾਨ ਲਬਾਂ ਪਰ ਮਾਣਦੇ
