ਮਲਿਕਾ ਕਿਹਾ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦੀ, ਜੇ ਦਸ ਪਾਵਾਂ ਤੈਨੂੰ
ਨਾਲੇ ਖ਼ਬਰ ਪੁਰੀ ਦੀ ਦੇਵਾਂ, ਕਿਹੋ ਕੇ ਦਿਸੇਂ ਮੈਨੂੰ
ਪਤਾ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦਾ, ਯਕ ਬੈਕ ਸੁਣਾਵਾਂ
ਕੇ ਇਨਾਮ ਮਿਲੇਗਾ ਮੈਨੂੰ, ਦੱਸੀਂ ਵਾਂਗ ਭਰਾਵਾਂ
ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਰੰਗੀਲਾ
ਆਹੀਂ ਢਾਈਂ ਭਰ ਭਰ ਰਿੰਨ੍ਹ, ਹੋ ਗਿਆ ਰੰਗ ਪੀਲ਼ਾ
ਅਚਨਚੇਤ ਤਰਾ ਹੈ ਵਾਂਗਣ, ਖੁੱਲ ਗਏ ਦਿਲ ਦੀਦੇ
ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਰੋਜ਼ੇ ਦਾਰਾਂ ਦੱਸਦਾ, ਚਿੰਨ ਮੁਬਾਰਕ ਈਦਿਏ
ਯਾਜੀਵਂ ਸੁਣਿਆ ਸ਼ਾਹ ਅਲੀ ਨੇ, ਕਲਮਾ ਬਾਂਗ ਨਬੀ ਦਾ
ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਮਛਲੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲੱਗਾ, ਚਸ਼ਮਾ ਖ਼ਿਜ਼ਰ ਵਲੀ ਦਾ
ਯਾਜੀਵਂ ਰੋਜ਼ ਕਿਆਮਤ ਵਾਲੇ, ਸੁਖ਼ਨ ਸ਼ਫ਼ਾਅਤ ਵਾਲਾ
ਔਗਣਹਾਰਾਂ ਦੇ ਕਣ ਪੋਸੀ, ਹੋਸੀ ਰੂਹ ਸੁਖਾਲ਼ਾ
ਜਿਉਂ ਯਾਕੂਬ ਨਬੀ ਨੂੰ ਆਈ, ਮਿਸਰ ਵੱਲੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋਈ
ਜਿਉਂ ਯਵਸਫ਼ਦੇ ਮਿਲ ਵਿਕਣ ਦੀ, ਖ਼ਬਰ ਜ਼ਲੈਖ਼ਾ ਹੋਈ
ਨਾਅਰੇ ਮਾਰ ਰਿੰਨ੍ਹ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਕਰਕੇ ਹਾਏ ਹਾਏ
ਹੋਸ਼ ਸੰਭਾਲ਼ ਚਲੇ ਹੋ ਰਾਹੀ, ਨੈਣ ਵੰਜਣ ਝਟਲਾਏ
ਐਨ ਸ਼ਰਾਬ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਵਾਲਾ, ਲੱਗਾ ਪੀਣ ਪਿਆਲਾ
ਫੇਰ ਤਬੀਅਤ ਜਾਈ ਰੱਖਿਓਸ, ਕਰਕੇ ਬਹੁਤ ਸਨਭਾਲਾ
ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਨੇ ਜਦ ਡਿੱਠਾ ,ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦਾ ਰੌਲਾ
ਮਾਰ ਊਸਾਸ ਲਗਯ-ਏ-ਫ਼ਰਮਾਉਣ, ਸਨ ਭਾਈ ਮਕਬੋਲਾ
ਕਿਸਮ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਰੱਬ ਸੱਚੇ ਦੀ, ਜਿਸ ਬਿਨ ਰੱਬ ਨਾ ਦੂਜਾ
ਇਸੇ ਦੀ ਸਭ ਜ਼ੁਹਦ ਇਬਾਦਤ, ਉਸੇ ਦੀ ਸਭ ਪੂਜਾ
ਜੇ ਮੈਂ ਘਰ ਪਿਓ ਦੇ ਹਿੰਦੀ, ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ
ਨਾਲ਼ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦੇ, ਤੁਧ ਮਿਲਾਂਦੀ ਘਰ ਵਿਚ
ਪਰ ਹੁਣ ਕੁੱਝ ਨਾ ਚਾਰਾ ਚਲਦਾ, ਕੇ ਵੱਸ ਲਾਵਾਂ ਬਣਦੀ
ਤੇਰੀ ਬੇਦ ਹੋਵਾਂ ਜੇ ਛਿੱਟਾਂ, ਕੈਦ ਮੇਰੇ ਤਿੰਨ ਮੰਦੀ
ਦੁੱਖ ਕਜ਼ੀਏ ਤੇਰੇ ਸੁਣ ਕੇ, ਬਰਮ ਲੱਗਾ ਦਿਲ ਮੇਰੇ
ਮਰਨੇ ਤੀਕ ਨਾ ਜਾਸਨ ਮੈਨੂੰ, ਇਹ ਅਫ਼ਸੋਸ ਘਨੇਰੇ
ਕੈਦ ਆਪਣੀ ਦਾ ਗ਼ਮ ਨਾ ਰਿਹਾ, ਬਰਮ ਲੱਗਾ ਇਹ ਭਾਰਾ
ਜੇ ਤੂੰ ਘਰ ਵਿਚ ਮਿਲਦੋਂ ਮੈਨੂੰ, ਦੱਸਦੀ ਯਾਰ ਪਿਆਰਾ
ਮੈਂ ਹੁਣ ਕੈਦ ਹੋਈ ਵਿਚ ਟਾਪੂ, ਮੁਹਕਮ ਕੋਟ ਚੁਫੇਰੇ
ਡਾਹਢੀ ਬੰਦ ਖ਼ਲਾਸ ਨਾ ਹੁੰਦੀ, ਜੇ ਚੱਲਾਂ ਸੰਗ ਤੇਰੇ
ਮਲਿਕਾ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਹੋ ਕੇ ਮਿਸਲ ਯਤੀਮਾਂ
ਅੱਠ ਖਲੋਤਾ ਤਖ਼ਤੇ ਉੱਤੋਂ, ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਤਾਜ਼ੀਮਾਂ
ਮਲਿਕਾ ਉੱਤੋਂ ਹੱਥ ਘੁੰਮਾਏ, ਸਦਕਯ-ਏ-ਹੋ ਹੋ ਜਾਏ
ਚੁੰਮ ਜ਼ਮੀਨ ਸਲਾਮਾਂ ਕਰਦਾ, ਮੁੜ ਮੁੜ ਸੀਸ ਨਿਵਾਏ
ਜਿਸ ਰਸਤੇ ਤੋਂ ਆਈ ਮਲਿਕਾ, ਮੈਂ ਸਦਕਯ-ਏ-ਇਸ ਰਾਹੋਂ
ਜਿਸ ਮੂਹੋਂ ਇਹ ਗੱਲ ਅਲਾਈ, ਜਿੰਦ ਵਾਰੀ ਉਸ ਸਾਹੋਂ
ਜਿਹਨਾਂ ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਦਿਲਬਰ ਡਿੱਠਾ, ਉਹ ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਤੱਕ ਲਿਆਂ
ਤੂੰ ਮਿਲੀਈਂ ਤਾਂ ਸਾਜਨ ਮਿਲਿਆ, ਹੁਣ ਆਸਾਂ ਲੱਗ ਪਿਆਂ
ਮਲਿਕਾ ਵੱਲ ਹੱਥ ਬੰਨ੍ਹ ਖਲੋਂਦਾ, ਰੋਂਦਾ ਨੀਵਾਂ ਹੁੰਦਾ
ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਪਾਣੀ ਡਲ਼ ਡਲ਼ ਕਰਦਾ, ਹੰਜੋਂ ਹਾਰ ਪਰੋਂਦਾ
ਸਬਰ ਕਰਾਰ ਆਰਾਮ ਨਾ ਰਿਹਾ, ਬਹੁਤ ਹੋਇਆ ਦਿਲ ਤੱਤਾ
ਮਲਿਕਾ ਅੱਗੇ ਮਿੰਨਤ ਕਰਦਾ, ਦਿਸ ਭੈਣੋ ਕੋਈ ਪਤਾ
ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਕਹਿੰਦੀ ਵੀਰਾ, ਬੈਠ ਤਹੱਮੁਲ ਕਰਕੇ
ਖ਼ੂਬ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੁਤੱਵਜਾ ਹੋਵੇਂ, ਕੰਨ ਮੀਰਿਏ ਵੱਲ ਧਰਕੇ
ਯਾਰ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦੀ, ਦਸਾਂ ਖੋਲ ਕਹਾਣੀ
ਪੱਕਾ ਪਤਾ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਦੇਵਾਂ, ਅੱਗੋਂ ਰੱਬ ਮਿਲਾਨੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਨਿਚਲਾ ਬੈਠਾ, ਕੰਨ ਦਿਲੇ ਦਏ ਧਰਕੇ
ਸਿਰ ਧੜ ਜੱਸਾ ਜਾਮਾ ਰੱਖਿਆ, ਮਲਿਕਾ ਵੱਲ ਕੰਨ ਕਰਕੇ
ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਗਲਿ ਪਰੀ ਦੀ, ਆਨ ਸ਼ੁਰੂ ਫਿਰ ਕੀਤੀ
ਖ਼ੁਸ਼ ਆਵਾਜ਼ ਫ਼ਸਿਆ ਜ਼ਬਾਨੋਂ, ਨਾਲੇ ਦੁੱਖਾਂ ਸੇਤੀ
ਹਿੱਕ ਆਵਾਜ਼ ਜ਼ਨਾਨਾ ਆਹਾ, ਦੂਜਾ ਜਭਿ ਰਸੀਲੀ
ਤਰੇਜਾ ਦਾਨਸ਼ਮੰਦ ਅਕਾਬਰ, ਕਰਦੀ ਗੱਲ ਰੰਗੀਲੀ
ਖ਼ੁਸ਼ ਆਵਾਜ਼ ਹੋਵੇ ਜੇ ਦੁਖੀਆ, ਸਿਰੋਂ ਅਦਾ ਸੁਹਾਵੇ
ਪੱਥਰ ਦਿਲ ਨੂੰ ਮੋਮ ਕਰੇਂਦਾ, ਜਾਂ ਕੋਈ ਕਿੱਸਾ ਗਾਵੈ
ਉਹ ਅਵਾਜ਼ਾ ਜੀਭ ਰਸੀਲੀ, ਉਹ ਦਿਲਬਰ ਦਾ ਕਿੱਸਾ
ਉਹ ਆਸ਼ਿਕ ਸੀ ਸੁਣਨੇ ਵਾਲਾ, ਹਨ ਸੁਣ ਲੈਂਦਾ ਹਿੱਸਾ
ਸ਼ੌਕ ਜਧੇ ਥੀਂ ਸ਼ਾਹੀ ਛੱਡੀ, ਘਰ ਦਰ ਦੇਸ ਭੁਲਾਏ
ਬਰਾਂ ਬਹਿਰਾਂ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ਾਂ ਵਿਚ, ਮਰਮਰ ਉਮਰ ਲੰਘਾਏ
ਜਾਂ ਉਸ ਕੋਈ ਮਹਿਰਮ ਲੱਭੇ, ਦੁਖੀਏ ਦੁੱਖ ਵੰਡਾਏ
ਦਸਯ-ਏ-ਸਭ ਕਹਾਣੀ ਉਸ ਦੀ ,ਦੱਸ ਪਕੇਰੀ ਪਾਏ
ਨਾਲ਼ ਅਦਾ-ਏ-ਆਵਾਜ਼ ਭਲੇਰੀ, ਬਾਤ ਸਹੀ ਸੁਣਾਵੇ
ਕਰੋ ਕਿਆਸ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਕਿਸੀ ਗੱਲ ਸਿਖਾਵੇ
ਮਲਿਕਾ ਕਹਿੰਦੀ ਸੁਣੋ-ਏ-ਵੀਰਾ, ਰੱਖੀਂ ਯਾਦ ਸੁਣਾਈਆਂ
ਅਸੀਂ ਤਰੀਵਯ-ਏ-ਭੈਣਾਂ ਆਹੀਆਂ, ਹਕਸੇ ਪੇਟੋਂ ਜਾਈਆਂ
ਭੈਣ ਮੇਰੀ ਹਿੱਕ ਬਦਰਾ ਖ਼ਾਤੋਂ, ਜਾਂ ਉਹ ਕੁੱਛੜ ਹੈਸੀ
ਮਮਾਂ ਪੀ ਪੰਘੂੜੇ ਖੇਡੇ, ਸੂਰਤ ਮੋਤੀਂ ਜੈਸੀ
ਹਿੱਕ ਦਿਨ ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਇਸ ਵਿੱਲੀ਼-ਏ-, ਹੋਜ਼ੇ ਅਤੇ ਆਈ
ਜਿਸ ਹੋਜ਼ੇ ਤੋਂ ਪਕੜ ਲਿਆਂਦਾ, ਮੈਨੂੰ ਦਿਓ ਕਸਾਈ
ਦਾਈਆਂ ਖਿਦਮਤਗਾਰਾਂ ਖੁਲ੍ਹੀਆਂ, ਹਰ ਇਕ ਦਾ ਮੁੱਖ ਲਾਲਾ
ਮਾਉ ਕੋਲ਼ ਪੰਘੂੜਾ ਟਿਕਿਆ, ਬਦਰਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਵਾਲਾ
ਨਰਮ ਕਬਾਬ ਭਜਨ ਤੁਰ ਤਾਜ਼ੇ, ਧੁੰਮ ਘੱਤੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋਈ
ਚਾਵਲ ਕਲੀਏ ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ, ਨੇਅਮਤ ਚੀਜ਼ ਨਰੋਈ
ਇਸ ਹੋਜ਼ੇ ਦੇ ਦਨਦਿਏ ਆਹਾ, ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦਾ ਡੇਰਾ
ਸਿਰਤੇ ਸਾਇਆਦਾਰ ਖਲੋਤਾ, ਚਿਕੜੀ ਰੱਖ ਵਡੇਰਾ
ਮਾਈ ਮੇਰੀ ਸੀ ਕੇ ਤੱਕਦੀ, ਕੁਦਰਤ ਨਾਲ਼ ਖ਼ੁਦਾਈ
ਰੁੱਖ ਉੱਤੋਂ ਇੱਕ ਬੁੱਢੀ ਮਾਈ, ਧਰਤੀ ਉੱਤਰ ਆਈ
ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦੇ ਕੋਲ਼ ਪੁਲਿੰਗ ਤੇ, ਬੈਠੀ ਆਨ ਸ਼ਿਤਾਬੀ
ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਨੂੰ ਇਸ ਥੀਂ ਆਈ, ਦਹਿਸ਼ਤ ਬੇਹਿਸਾਬੀ
ਬੁੱਢੀ ਔਰਤ ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਨੂੰ, ਕਹਿੰਦੀ ਰੱਖ ਦਿਲਾਸਾ
ਮੈਂ ਗੁਆ ਹਿੰਡਨ ਤੇਰੀ ਬੀ ਬੀ, ਨਾ ਡਰ ਮੈਥੋਂ ਮਾਸਾ
ਕੋਹ ਕਾਫ਼ਾਂ ਵਿਚ ਘਰ ਅਸਾਡੇ ,ਰਾਜ ਹਕੂਮਤ ਸਾਡੀ
ਮੈਂ ਭੀ ਬਾਦਸ਼ਾ ਹੈ ਦੀ ਬੇਗਮ, ਭਾਰੀ ਹੈ ਪੁੱਤ ਸਾਡੀ
ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਸੁਨਹਿਰੀ ਜਿਹੜਾ, ਨਬੀ ਸਲੀਮਾਂ(ਅਲੈ.) ਵਾਲਾ
ਉਹ ਹੈ ਵਤਨ ਸੁਹਾਵਾ ਮੇਰਾ, ਸੁੰਦਰ ਦੇਸ ਨਿਰਾਲਾ
ਇਸ ਮੁਲਕ ਵਿਚ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦਾ, ਓਥੇ ਹਾਂ ਮੈਂ ਰਹਿੰਦੀ
ਓਥੇ ਮਹਿਲ ਚੁਬਾਰੇ ਸਾਡੇ, ਜਾ ਡਿੱਠੀਆਂ ਭੁੱਖ ਲਹਿੰਦੀ
ਇਸ ਵਲਾਇਤ ਸਾਰੀ ਅਤੇ, ਜਿਸਦੀ ਹੈ ਸੁਲਤਾਨੀ
ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਉਹਦਾ ਹੈ ਨਾਵਾਂ, ਉਸ ਦੀ ਮੈਂ ਜ਼ਨਾਨੀ
ਬੇਗਮ ਖ਼ਾਸ ਮਹੀਯਂ ਘਰ ਉਸ ਦੇ, ਇਸ ਵੱਡੀ ਸਰਦਾਰੀ
ਦੇਵਾਂ ਪਰੀਆਂ ਸਭਨਾਂ ਅਤੇ, ਹੁਕਮ ਉਹਦਾ ਨਿੱਤ ਜਾਰੀ
ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਮੇਰਾ ਜੋ ਖ਼ਾਵੰਦ, ਉਹ ਬੇਟਾ ਸ਼ਾਹਰੁਖ਼ ਦਾ
ਸ਼ਾਹਰੁਖ਼ ਦਾ ਪਿਓ ਨਬੀ ਸਲੀਮਾਂ, ਬਿਨ ਦਾਊਦ ਫ਼ਰਖ਼ ਦਾ
ਦਾਇਮ ਅਸੀਂ ਤੁਸੀਂ ਹਮਸਾਏ, ਆਦੀ ਦੇ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ
ਪਰੀਆਂ ਅਸੀਂ ਰਹੀਏ ਵਿਚ ਪਰਦੇ, ਜ਼ਾਹਰ ਆਦਮ ਜ਼ਾਦੇ
ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਮਹੀਨਾ ਹੋਇਆ, ਉਸ ਬਾਗ਼ੇ ਵਿਚ ਆਇਆਂ
ਨੌਕਰ ਚਾਕਰ ਖ਼ਿਦਮਤ ਵਾਲੇ, ਨਾਲ਼ ਬਹੁੰ ਧਨ ਮਾਇਆਂ
ਹੁਣ ਮੈਂ ਪਰਤ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਚਲੀ, ਰਹੋ ਤੁਸੀਂ ਸੁਖ ਵਾਸੀ
ਇਹ ਸਿਰਤੇ ਇਹ ਬਾਗ਼ ਤੁਸਾਡੇ, ਹੋਏ ਅਸੀਂ ਉਦਾਸੀ
ਖਾਣੇ ਤੇਰੇ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋਈ, ਮਗ਼ਜ਼ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਪਹਤੀ
ਤਾਂ ਮੈਂ ਕੋਲ਼ ਤੇਰੇ ਆ ਬੈਠੀ, ਰਗ਼ਬਤ ਉੱਠੀ ਬਹੁਤੀ
ਭਰਕੇ ਥਾਲ ਜਵਾਹਰ ਮੋਤੀਂ, ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਨੂੰ ਦਿੰਦੀ
ਕਹਿੰਦੀ ਹੁਣ ਤੋਂ ਭੈਣ ਧਰਮ ਦੀ, ਮੈਂ ਸਹੇਲੀ ਤੈਂਡੀ
ਇਹ ਤੋਹਫ਼ਾ ਮੈਂ ਦਿੱਤਾ ਤੈਨੂੰ, ਕੀਤਾ ਭਾਈਚਾਰਾ
ਵਰਤਣ ਕਰਾਂ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲੀ, ਬਣਿਆ ਰਾਹ ਹਮਾਰਾ
ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਨੇ ਅੱਤ ਵੱਲ ਡਿੱਠਾ, ਸੁਖ਼ਨ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਧਰਿਆ
ਕੇ ਤੱਕਦੀ ਹੱਥ ਥਾਲ ਪੁਰੀ ਦੇ, ਧਾੜੀ ਵਾਂਗਣ ਭਰਿਆ
ਮਰ ਵਾਰਿਦ ਜ਼ਮੁਰਦ ਸੱਚੇ, ਯਾਕੂਤਾਂ ਰੰਗ ਲਾਇਆ
ਮਾਣਕ ਮੋਤੀਂ ਹੀਰੇ ਪੰਨੇ, ਲਾਲਾਂ ਥਾਲ ਸੁਹਾਇਆ
ਸੱਤ ਗੌਹਰ ਸ਼ਬ ਤਾਬ ਟਿਕਾਏ, ਸਭਨਾਂ ਉੱਤੇ ਕਰਕੇ
ਰਾਤ ਹਨੇਰੀ ਰੌਸ਼ਨ ਹੁੰਦੀ, ਜੇ ਰੱਖੀਏ ਹੱਥ ਧਰਕੇ
ਬੰਗਲੇ ਬਾਗ਼ ਤਲਾਬ ਚੁਫੇਰੇ, ਹੋ ਗਈ ਰੁਸ਼ਨਾਈ
ਇਹ ਤੋਹਫ਼ਾ ਉਸ ਬੁੱਢੀ ਦਿੱਤਾ ,ਲਿਆ ਅਸਾਡੀ ਮਾਈ
ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦੀ ਗੋਦੋਂ ਉਸ ਨੇ, ਭੈਣ ਮੇਰੀ ਫਿਰ ਚਾਈ
ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰਕੇ, ਮੰਮੇ ਆਪਣੇ ਪਾਈ
ਨਾਲ਼ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੇ ਦੁੱਧ ਪਿਲਾਇਆ, ਬਦਰਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਪੀਤਾ
ਫੇਰ ਪੁਰੀ ਦੀ ਹੋਈ ਤਿਆਰੀ, ਉਡਣ ਤੇ ਦਿਲ ਕੀਤਾ
ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਇਸ ਨੂੰ, ਸੰਨ ਤੋਂ ਮੇਰੀਏ ਭੈਣੇ
ਧੀ ਮੇਰੀ ਤੁਧ ਮੰਮੇ ਪਾਈ, ਮੈਂ ਭੀ ਬਦਲੇ ਦੇਣੇ
ਧੀ ਆਪਣੀ ਤੋਂ ਦਸਈਂ ਮੈਨੂੰ ,ਮੈਂ ਭੀ ਉਸ ਨੂੰ ਚਾਵਾਂ
ਮੰਮੇ ਪਾਵਾਂ, ਦੁੱਧ ਪਿਲਾਵਾਂ, ਸਦਕੇ ਸਦਕੇ ਜਾਵਾਂ
ਜਲਦੀ ਹੁਕਮ ਪੁਰੀ ਨੇ ਦਿੱਤਾ, ਖ਼ਿਦਮਤ ਗਾਰਾਂ ਤਾਈਂ
ਆਂਦਾ ਚਾਅ ਪੰਘੂੜਾ ਉਨ੍ਹਾਂ, ਰੱਖਿਆ ਆਨ ਉਥਾਈਂ
ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਨੇ ਪੱਲਾ ਚਾਇਆ ,ਧੀ ਪੁਰੀ ਦੀ ਡਿੱਠੀ
ਸੋਹਣੀ ਹੀਰ ਜ਼ਲੈਖ਼ਾ ਸੱਸਿਓਂ, ਸ਼ੀਰੀਂ ਸ਼ਕਰੋਂ ਮਿੱਠੀ
ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਨੂਰਾਨੀ ਖ਼ਾਵਰ ਵਾਲੀ, ਵੇਖ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਰਮਾਵੇ
ਜੰਨਤ ਦੀ ਕੋਈ ਹੂਰ ਹੁਸਨ ਦੀ, ਤਾਬ ਨਾ ਮੂਲ ਲਿਆਵੇ
ਜਿਉਂ ਅਨਾਰ ਪੱਕੇ ਦਾ ਦਾਣਾ, ਹੋਏ ਜਲਾਲਾਬਾਦੀ
ਮੋਤੀਂ ਵਾਂਗ ਸਫ਼ਾਈ ਜੁੱਸੇ, ਲਾਲੋਂ ਤਾਬ ਜ਼ਿਆਦੀ
ਸੂਰਤ ਵੇਖ ਹੋਵਣ ਦਿਲ ਬੁਰੀਆਂ, ਪਰੀਆਂ ਹੋਰ ਤਮਾਮੀ
ਨੈਣਾਂ ਅੱਗੇ ਮਰਗ ਸ਼ਿਕਾਰੀ, ਹੁੰਦੇ ਵੇਖ ਸਲਾਮੀ
ਐਸਾ ਹੁਸਨ ਇਸ ਲੜਕੀ ਅਤੇ, ਜੇ ਉਹ ਹੁੰਦੀ ਜ਼ਾਹਰ
ਹਰ ਜ਼ਰਾ ਹੋ ਸੂਰਜ ਚਮਕੇ, ਰੂਪ ਹਿਸਾਬੋਂ ਬਾਹਰ
ਹਰ ਹਰ ਵਾਲ਼ ਉਹਦੇ ਵਿਚ ਆਹਾ, ਸੂਸੂ ਪੇਚ ਗੁਮਾਨੀ
ਸੂਰਤ ਦਾ ਕੁਝ ਅੰਤ ਨਾ ਆਵੇ, ਕਾਰੀਗਰੀ ਰੱਬਾਨੀ
ਝੁੰਡ ਉਹਦੀ ਦਿਆਂ ਵਾਲਾਂ ਵਿਚੋਂ, ਮਗ਼ਜ਼ ਚੜ੍ਹੇ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋਈ
ਵੇਖਣ ਸਾਤ ਅਸਾਡੀ ਮਾਈ, ਬੇਖ਼ੁਦ ਬੇਸੁੱਧ ਹੋਈ
ਜ਼ਰਾ ਸੂਰਤ ਸਨਬਹਾਲ ਨਾ ਰਹੀਉਸ, ਗ਼ਸ਼ ਅਜੇਹੀ ਆਈ
ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਬੇਤਾਬ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਤਾਬ ਸ਼ਕਲ ਦੀ ਮਾਈ
ਇਸ ਲੜਕੀ ਦੀ ਮਾਈ ਡਿੱਠਾ, ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦਾ ਰੌਲਾ
ਕੋਲ ਉਹਦੇ ਕੋਈ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦਾ, ਫਲ ਆਹਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਫੋਲਾ
ਉਹ ਫੁੱਲ ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦੇ ਸਿਰਤੇ, ਇਸ ਪੁਰੀ ਨੇ ਲਾਇਆ
ਸਾਇਤ ਪਿੱਛੋਂ ਹੋਸ਼ ਸੰਭਾਲੀ, ਜਿਗਰਾ ਜਾਈ ਆਇਆ
ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਫਿਰ ਆਖਣ ਲੱਗੀ, ਹਮਦ ਖ਼ੁਦਾਵੰਦ ਤਾਈਂ
ਵਾਹ ਵਾਹ ਕਾਦਰ ਪਾਕ ਕਰੀਗਰ, ਇਸ ਹਿਕਮਤ ਦਾ ਸਾਈਂ
ਕਤਰੇ ਆਬ ਮਨੀ ਦੇ ਵਿਚੋਂ, ਐਸੀ ਸ਼ਕਲ ਬਣਾਂਦਾ
ਪੱਥਰ ਥੀਂ ਕਰ ਨਜ਼ਰ ਕਰਮ ਦੀ, ਚੰਨ ਸੂਰਜ ਚਮਕਾ ਨਦਾ
ਖ਼ਸਖ਼ਸ ਜਿੱਡਾ ਬੀਜ ਨਚੀਜ਼ਾ, ਖ਼ਾਕੋ ਅੰਦਰ ਰੁਲਦਾ
ਇਸ ਥੀਂ ਰੱਖ ਬੁਲੰਦ ਬਣਾਏ, ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ ਫੁੱਲ ਦਾ
ਪਾਣੀ ਬੂੰਦ ਅਸਮਾਨੀ ਆਵੇ, ਸੱਪਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਪੈਂਦੀ
ਇਸ ਥੀਂ ਦਰ ਯਤੀਮ ਸਹਾਏ, ਕੀਮਤ ਪੋਏ ਨਾ ਜੀਂ ਦੀ
ਕਾਲੇ ਪੱਥਰ ਧੁੱਪੇ ਸੜਦੇ, ਅੰਦਰ ਕਾਨ ਬਦਖ਼ਸ਼ਾਂ
ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਲਾਅਲ ਬਣਾਈ,ਏ ਬੇ ਬਹਾ-ਏ-ਦਰਖ਼ਸ਼ਾਂ
ਖ਼ਲਕਤ ਉਸ ਦੀ ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ, ਧੰਨ ਉਹ ਸਿਰਜਣ ਵਾਲਾ
ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਸੂਰਤ ਦਿਤੀਵਸ, ਹੱਕ ਥੀਂ ਹੱਕ ਉਜਾਲ਼ਾ
ਲੱਖ ਕਰੋੜਾਂ ਹੋਹੁ ਗੁਜ਼ਰੇ, ਇਸ ਧਰਤੀ ਵਿਚ ਮਿੱਟੀ
ਸੁੰਦਰ ਸੂਰਤ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰ ਕੇ, ਫੇਰ ਰਲਾਵੇ ਮਿੱਟੀ
ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਨੇ ਉਸ ਲੜਕੀ ਨੂੰ, ਕੁੱਛੜ ਆਪਣੇ ਚਾਇਆ
ਮਾਂਵਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮੰਮੇ ਪਾਈ, ਮਿੱਠਾ ਦੁੱਧ ਪਿਲਾਇਆ
ਇਸ ਲੜਕੀ ਦੀ ਮਾਂ ਪੁਰੀ ਨੇ, ਕੀਤਾ ਕਲਿ ਜ਼ਬਾਨੀ
ਜਬ ਲੱਗ ਧੀ ਮੇਰੀ ਦੀ ਹੋਸੀ, ਦੁਨੀਆ ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ
ਤੇਰਾ ਹੱਕ ਭਲਾ ਸੀ ਨਾਹੀਂ, ਛੋੜ ਵਫ਼ਾ-ਏ-ਨਾ ਬਹਿਸੀ
ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਵਿਚ ਹਿੱਕ ਹਫ਼ਤਾ, ਪਾਸ ਤੇਰੇ ਆ ਰਹਿਸੀ
ਧੀ ਮੇਰੀ ਤੇ ਤੇਰੀ ਭੈਣਾਂ, ਅਸੀਂ ਦੂਏ ਭੀ ਭੈਣਾਂ
ਫ਼ਰਜ਼ ਉਸ ਤੇ ਹਰ ਚੁਣੇ ਅੰਦਰ, ਦਰਸਨ ਤੇਰਾ ਲੈਣਾ
ਜੈਸੀ ਉਸ ਦੀ ਮਾਈ ਮੈਂ ਹਾਂ, ਤੂੰ ਭੀ ਐਸੀ ਮਾਈ
ਕੀਤੀ ਸ਼ਰਤ ਮੇਰੀ ਨਾ ਭਨਸੀ, ਜੇ ਇਹ ਮੇਰੀ ਜਾਈ
ਬਦਰਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਏਸ ਸਹੇਲੀ, ਉਸ ਦੀ ਇਹ ਸਹੇਲੀ
ਖ਼ੀਰੀ ਖ਼ੀਰੀ ਮਿਲੇ ਇਨ੍ਹਾਂ, ਪਾਕ ਖ਼ੁਦਾਵੰਦ ਬੈਲੀ
ਬਦਰਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਉਡਣਾ ਸਕਦੀ, ਨਾਲ਼ ਉਹਨੂੰ ਜੇ ਖੜੀਏ
ਨਾਲੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਮਤੇ ਉਹ ਖਾਵੇ, ਜਾਂ ਦੇਵਾਂ ਵਿਚ ਵੜ ਈਏ
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਨਾਲ਼ ਸਹੇਲੀ ਉਹ ਭੀ, ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦਾ ਤੱਕਦੀ
ਇਹੋ ਇਥੇ ਆਇਆ ਕੁਰਸੀ, ਉਹ ਨਹੀਂ ਜਾਸਕਦੀ
ਸ਼ਰਤ ਇਕਰਾਰ ਪਕਯ-ਏ-ਰੰਗ ਕਰਕੇ, ਉੱਡਗੀਆਂ ਉਹ ਪਰੀਆਂ
ਬੋਲ ਅਤੇ ਹੁਣ ਪਹਿਰਾ ਦੇਵਨ, ਉਸ ਦਿਨ ਤੀਕ ਨਾ ਹਰੀਆਂ
ਉਹ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਸੀ, ਲੜਕੀ ਵਿਚ ਪੰਘੂੜੇ
ਚੋਧਾਂ ਬਰਸਾਂ ਦੀ ਹੁਣ ਹੋਈ, ਚੜ੍ਹੀ ਹੋਵੇਗੀ ਚੌੜੇ
ਜਬ ਲੱਗ ਮੈਂ ਰਹੀ ਇਸ ਜਾਈ,ਤੱਕਦੀ ਰਹੀ ਤਮਾਸ਼ਾ
ਇਸ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦਾ, ਦਾਇਮ ਹੈ ਇਹ ਖੂਹ ਸ਼ੈਹ
ਹਫ਼ਤਾ ਹਿੱਕ ਮਹੀਨੇ ਵਿਚੋਂ, ਬਾਗ਼ ਅਸਾਡੇ ਕੱਟਦੀ
ਸੂਰਤ ਹੁਸਨ ਉਹਦੇ ਦੀ ਤਾਬੋਂ ਜੋਤ ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਦੀ ਘਟਦੀ
ਰੋਏ ਜ਼ਿਮੀਂ ਤੇ ਸਾਨੀ ਉਸ ਦਾ, ਸੂਰਤਮਨਦ ਨਾ ਕਾਈ
ਨਾ ਪਰੀਆਂ ਨਾ ਆਦਮ ਵਿਚੋਂ, ਸਾਰੀ ਵਿਚ ਲੋਕਾਈ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਿਹਾ ਹੈ ਮਲਿਕਾ, ਭੈਣ ਧਰਮ ਦੀ ਲੱਗੇਂ
ਸੱਚ ਕਹੀਂ ਕਿ ਕੂੜ ਖ਼ੁਸ਼ਾਮਦ, ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਠਗੀਂ
ਮਲਿਕਾ ਕਹਿੰਦੀ ਉਸਨ ਵੇ ਵੀਰਾ, ਬਖ਼ਸ਼ੇ ਰੱਬ ਪਨਾਹਾਂ
ਅੱਲ੍ਹਾ ਭਾਵੇ ਕੂੜ ਨਾ ਆਖਾਂ, ਜੀਕੋਈ ਢੋਏ ਫਾਹਾਂ
ਕੂੜੇ ਬੰਦੇ ਰੱਬ ਨਾ ਭਾਵਨ ,ਯਮਨ ਜ਼ਬਾਨ ਨਾ ਰਹਿੰਦਾ
ਗੱਲ ਉਹਦੀ ਕੋਈ ਮੰਦਾ ਨਾਹੀਂ, ਸਭ ਜਗ ਝੂਠਾ ਕਹਿੰਦਾ
ਬੇ ਇਤਬਾਰ ਖ਼ਾਰ ਜਗਤ ਤੇ, ਕੂੜ ਅਲਾਵਣ ਵਾਲਾ
ਕੇ ਲਾਚਾਰ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰੀ, ਝੂਠ ਖ਼ੁਸ਼ਾਮਦ ਲਾਲ਼ਾ
ਕਿਸਮ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਰੱਬ ਸੱਚੇ ਦੀ, ਜੋ ਆਲਮ ਦਾ ਵਾਲੀ
ਜਿਸ ਨੇ ਖ਼ਲਕਤ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ, ਰੋਜ਼ੀ ਦੇ ਸੰਭਾਲੀ
ਕੀੜੇ ਹਾਥੀ ਚਿੜੀਆਂ ਬਾਜ਼ਾਂ, ਸਭਨਾਂ ਦਾ ਰਖਵਾਲਾ
ਹਰ ਹਿੱਕ ਤਾਈਂ ਰਿਜ਼ਕ ਪੁਚਾਏ, ਕਰਕੇ ਖ਼ੂਬ ਸਨਭਾਲਾ
ਦੁਨੀਆ ਤੇ ਜਿਸ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ, ਆਦਮ ਜਣ ਹੈਵਾਨਾਂ
ਭਲੇ ਭਲੀਰੇ ਰੂਪ ਬਣਾਏ, ਸੂਰਤਮਨਦ ਜਵਾਨਾਂ
ਸੋਹਣੀ ਸੂਰਤ ਤੇ ਜਿਸ ਪਾਇਆ, ਹੁਸਨੇ ਦਾ ਚਮਕਾਰਾ
ਆਸ਼ਿਕ ਦੇ ਦਿਲ ਅੱਗ ਲਗਾਈ, ਸੜਦਾਨਤ ਬੇਚਾਰਾ
ਮਹਿਬੂਬਾਂ ਨੂੰ ਆਨ ਸਖਾਈਵਸ, ਨਾਜ਼ ਮਖ਼ੌਲ ਮਰੋੜਾਂ
ਖ਼ੋਦੀ ਤਕੱਬਰ ਬੇ ਪੁਰਵਾਈ ,ਤਲਖ਼ ਜਵਾਬ ਤਰੋੜਾਂ
ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਤੇ ਬੇਰਹਿਮੀ, ਕਹਿਰ ਸਿਤਮ ਬੇਤਰਸੀ
ਜਿੰਦ ਆਸ਼ਿਕ ਦਾ ਕਰਨ ਨਾ ਸਰਫ਼ਾ, ਕੇ ਹੋਇਆ ਜੇ ਮਰਸੀ
ਆਸ਼ਿਕ ਦੇ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਪਾਈਓਸ, ਅਜ਼ਜ਼ ਨਿਆਜ਼ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਖ਼ੌਫ਼ ਉਮੀਦ ਸਮੁੰਦ ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ, ਮੌਜਾਂ ਬੇ ਕਿਨਾਰਾਂ
ਤਰਕ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਜਾਲ਼ ਦੁੱਖਾਂ ਦੀ, ਸਖ਼ਤੀ ਜਿੰਦ ਬਦਨ ਦੀ
ਦੋਹਾਂ ਜਹਾਨਾਂ ਵਿਚ ਮੁਹੰਮਦ ,ਹਿਰਸ ਹਵਾ ਸੱਜਣ ਦੀ
ਜੋ ਯਾਰਾਂ ਨੂੰ ਯਾਰ ਮਿਲਾਵੇ, ਸੀਵਿਏ ਫੁੱਟ ਜੁਦਾਈ
ਰੱਬ ਗ਼ਰੀਬ ਨਵਾਜ਼ ਹਮੇਸ਼ਾ, ਜਿਸਦੀ ਧੁਨ ਖ਼ੁਦਾਈ
ਸੱਚੋ ਸੱਚ ਸੁਣਾਈ ਵਿਰਾਮ ਜੋ ਗੱਲ ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਡਿੱਠੀ
ਕੂੜੋਂ ਸੱਚ ਨਿਖੇੜ ਦਸਾਲਾਂ ,ਜੇ ਤੁਧ ਹੋਵੇ ਚਿੱਠੀ
ਹਾਏ ਅਫ਼ਸੋਸ ਜੇ ਪਹੁੱਚਾਂ ਓਥੇ, ਤਾਂ ਇਹ ਸੱਚ ਦਸਾਲਾਂ
ਨਾਲ਼ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦੇ, ਤੈਨੂੰ ਚੱਲ ਬਿਹਾਲਾਂ
ਮਲਿਕਾ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਵਾਂਗ ਗੁਲਾਬਾਂ ਫੁਲਾ
ਕਰਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਹਜ਼ਾਰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ, ਰਹਿਮਤ ਦਾ ਦਰ ਖੁੱਲ੍ਹ
ਸਿੱਕਾ ਬਾਗ਼ ਦਲਯ-ਏ-ਦਾ ਹੋਇਆ, ਤਾਜ਼ਾ ਉਬਰ ਬਹਾਰੋਂ
ਜਾਣ ਹੈਰਾਨ ਲੱਗੀ ਫਿਰ ਆਸਾ, ਦਿਲਬਰ ਦੇ ਅਖ਼ਬਾਰੋਂ
ਨਾਉਮੀਦੀ ਵਾਲੀ ਆਤਿਸ਼, ਦੋਜ਼ਖ਼ ਵਾਂਗਣ ਬਲਦੀ
ਆਸ ਲੁਕਾਈਓਂ ਦਸ ਅਰਮ ਥੀਂ, ਸਰਦ ਹੋਈ ਕੁਝ ਜਲਦੀ
ਉਹ ਕਹਾਣੀ ਮਲਿਕਾ ਵਾਲੀ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦਿਲ ਭਾਨੀ
ਕਰਬਲਾ ਦੇ ਤਿਸੇ ਤਾਈਂ, ਜਿਉਂ ਕਰ ਠੰਡਾ ਪਾਣੀ
ਜਿਉਂ ਪਰਦੇਸੀ ਰਾਹੋਂ ਭਲੇ, ਰਾਤ ਹਨੇਰੀ ਅੰਦਰ
ਅੱਚਨ ਚਿੱਤੀ ਚਾਨਣ ਲਾਇਆ, ਚੜ੍ਹ ਚੌਧੀਂ ਦੇ ਚੰਦਰ
ਜਿਉਂ ਕਰ ਕਈਂ ਮੁਦਤ ਦੇ ਰੋਗੀ, ਮਿਲਿਆ ਬੇਦ ਸੁੰਨਾ ਸੀ
ਆਸ ਲੱਗੀ ਮੱਤ ਸਾਸ ਬਦਨ ਵਿਚ, ਮੌਲਾ ਪਾਕ ਦੱਸਾ ਸੀ
ਜਿਉਂ ਰੋੜੇ ਵਿਚ ਬਦਲ ਵੁਠਾ, ਲੱਗੀ ਆਸ ਫ਼ਸਲ ਦੀ
ਭੁੱਖੇ ਮਾਲ ਲੱਧੀ ਹਰਿਆਈ, ਕ੍ਰਿਪਾ ਹੋਈ ਫ਼ਜ਼ਲ ਦੀ
ਮਲਿਕਾ ਉਤੋਂ ਸਦਕੇ ਜਾਵੇ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਕਹਿੰਦਾ ਤੋਂ ਅਹਿਸਾਨ ਮੇਰੇ ਤੇ, ਹੱਦੋਂ ਕਿਆ ਜ਼ਿਆਦਾ
ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਸੱਜਣ ਦੀ ਪਾਉ, ਖ਼ੂਬ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਕਯ-ਏ-
ਤੁਧ ਪਿੱਛੇ ਸਿਰ ਦੇਵਨ ਲਾਇਕ, ਤੋਂ ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਸਕਯ-ਏ-
ਕੋਈ ਤਦਬੀਰ ਹੋਵੇ ਤੁਧ ਮਾਲਮ, ਸਮਝੀ ਸੁਣੀ ਸੁਣਾਈ
ਕਸਯ-ਏ-ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ ਕੈਦੋਂ ਛੁਟੀਂ, ਕਰੀਏ ਜ਼ੋਰ ਅਜ਼ਮਾਈ
ਮਲਿਕਾ ਕਹਿੰਦੀ ਕੀਕਰ ਛਿੱਟਾਂ, ਕੁੱਝ ਨਾ ਚਲਦਾ ਚਾਰਾ
ਇਹ ਖ਼ੈਬਰ ਇਹ ਕੋਟ ਚੁਫੇਰੇ, ਮੁਲਕ ਬਦੇਸ ਹਤਿਆਰਾ
ਜਿਸਦੀ ਕੈਦੇ ਅੰਦਰ ਮੈਂ ਹਾਂ, ਦੇਵ ਬਹਾਦਰ ਭਾਰਾ
ਸੱਠ ਗਜ਼ ਉੱਚਾ ਕੱਦ ਮਰ ਯੁਲਾ, ਜ਼ੋਰ ਇਸ ਬੇ ਸ਼ੁਮਾਰਾ
ਰਾਕਸ ਗ਼ੋਲ ਵਡੇਰੇ ਇਸ ਥੀਂ ,ਖ਼ੌਫ਼ ਹਮੇਸ਼ਾ ਖਾਵਣ
ਚਹਿਲ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਪੈਂਡੇ ਉਤੋਂ, ਨਹੀਂ ਉਰੀਰੇ ਆਉਣ
ਬਾਝ ਇਸ ਥੀਂ ਉਸ ਜਾਈ ਨਾਹੀਂ, ਪੰਖੀ ਪਰ ਮਰੀਨਦਾ
ਜਾਨੀ ਵਾਲੀ ਚੀਜ਼ ਇਸ ਟਾਪੂ, ਕੋਈ ਫਿਰਨ ਨਾ ਦਿੰਦਾ
ਸੰਨ ਗੱਲਾਂ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਤਾਈਂ, ਫ਼ਿਕਰ ਪਿਆ ਦਿਲ ਭਾਰਾ
ਕਿਵੇਂ ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਛਿੱਟੇ, ਰੱਬ ਛਡਾਵਨ ਹਾਰਾ
ਫ਼ਿਕਰ ਤਮੀਜ਼ਾਂ ਕਰ ਕਰ ਥਕਾ, ਰਾਸ ਨਾ ਆਵੇ ਕਾਈ
ਮੁੱਕਰ ਫ਼ਰੇਬ ਹੁਨਰ ਦਾ ਹੀਲਾ, ਟੁਰਦਾ ਨਾ ਉਸ ਜਾਈ
ਕੋਟ ਵਡੇਰਾ ਚੋਟ ਦੀਵੇ ਦੀ, ਖ਼ੌਫ਼ ਕਲੇਜਾ ਖਾਏ
ਰਾਹ ਨਾ ਲੱਭੇ ਦਾਅ ਨਾ ਲੱਗੇ, ਹੱਕ ਪਨਾਹ ਖ਼ੁਦਾ-ਏ-
