ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਬੇਚਾਰਾ ਹੋ ਕੇ, ਕਰਦਾ ਵੁਜ਼ੂ ਤਹਾਰਤ
ਇਬਰਾਹੀਮ ਨਬੀ ਦੇ ਦੇਣੋਂ, ਕਰਦਾ ਅੱਠ ਇਬਾਦਤ
ਉੱਮਤ ਖ਼ਾਸ ਖ਼ਲੀਲ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੀ, ਆਹਾ ਉਹ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਦੋ ਰਕਾਤਾਂ ਨਫ਼ਲ ਗੁਜ਼ਾਰੇ, ਦਿਲ ਦਾ ਰੁੱਖ ਇਰਾਦਾ
ਫਿਰ ਸਿਜਦੇ ਸਿਰ ਧਰ ਕੇ ਰਿੰਨ੍ਹ ,ਰੋ ਰੋ ਕਰੇ ਦੁਆਏਂ
ਰੱਬਾ ਤੌਹੀਨ ਹਾਫ਼ਿਜ਼ ਨਾਸਿਰ, ਓ ਕਹੀ ਸੂ ਕਹੀ ਜਾਈਂ
ਬੇ ਯਾਰਾਂ ਨੂੰ ਯਾਰੀ ਕਰਨਾ, ਆਸ ਤੇਰੀ ਬੇ ਆਸਾਂ
ਹਰ ਡਹਠੇ ਨੂੰ ਆਪ ਉਠਾ ਲੀਨ, ਕਰ ਮੁਸ਼ਕਲ ਕੰਮ ਆਸਾਂ
ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਕੇ ਫ਼ੈਜ਼ ਪਚਾਵੀਂ ਓ ਗਨਹਾਰ ਇਨਸਾਨਾਂ
ਰਹਿਮਤ ਤੇਰੀ ਥੀਂ ਨੋਮੀਦੀ, ਹੁੰਦਾ ਕੰਮ ਸ਼ੈਤਾਨਾਂ
ਤੋੜੇ ਹਾਂ ਬਦਕਾਰ ਗੁਨਾਹੀ, ਅਸੀਂ ਬੰਦੇ ਮੂੰਹ ਕਾਲੇ
ਫਿਰ ਭੀ ਦਾਇਮ ਫ਼ਜ਼ਲ ਤੇਰੇ ਦੀ, ਆਸਾ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ
ਲੱਖ ਮਨਾਂ ਚਿਰ ਕੈਨ ਪਲੀਤਯ-ਏ-, ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਅੰਦਰ ਹੁੰਦੀ
ਪਲ ਵਿਚ ਪਾਕ ਕਰੇ ਜਿਸ ਵਿੱਲੀ਼-ਏ-, ਰਹਿਮਤ ਤੇਰੀ ਪੁਣਦੀ
ਤੂੰ ਗ਼ਰੀਬ ਨਵਾਜ਼ ਹਮੇਸ਼ਾ, ਅਸੀਂ ਬੰਦੇ ਦਰ ਮਾਣਦੇ
ਕਰਮ ਕਰੀਂ ਤਾਂ ਹੈ ਛੁਟਕਾਰਾ, ਭੁਕੱਹੇ ਹਾਂ ਕਰਮਾਂ ਦੇ
ਤੁਧ ਬਾਝੋਂ ਕੋਈ ਸਾਥੀ ਨਾਹੀਂ, ਫਾਥੀ ਜਾਨ ਉੱਲੀ
ਤੂੰ ਛੜਕਾਵੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਛਿੱਟਾਂ, ਦਿਓ ਦੁਸ਼ਮਣ ਸੰਗ ਮਿਲੀ
ਮਾਨ ਤਰਾਣ ਨਾ ਜ਼ੋਰ ਨਿਮਾਣੇ, ਨਾ ਕੁੱਝ ਸ਼ੇਖ਼ੀ ਮੇਰੀ
ਹਿਕੁ ਪਰਨਾ ਤਕੀਆ ਤੇਰਾ, ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਧਿਰ ਢੇਰੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਗ਼ਰੀਬ ਸ਼ੋਹਦੇ ਦੀ, ਕੂਕ ਤੇਰੇ ਦਰਸਾਇਨਿਆ
ਦੇਵ ਗ਼ਨੀਮ ਯਤੀਮ ਬੰਦੇ ਨੂੰ, ਕੁ ਹੱਸੀ ਵਾਂਗ ਕਸਾਈਆਂ
ਤੇਰੀ ਓਟ ਪਨਾਹ ਖ਼ੁਦਾਇਆ, ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਸਿਜਦਾ
ਜਿਸ ਦੀਵੇ ਨੂੰ ਆਪੋਂ ਬਾਲੀਂ, ਕਦ ਕਿਸ-ਏ-ਥੀਂ ਬੁਝਦਾ
ਚਿੜੀਆਂ ਬਾਜ਼ਾਂ ਦਾ ਤੂੰ ਸਾਈਂ, ਚਿੜਿਓਂ ਬਾਜ਼ ਕੋਹਾਵੀਂ
ਗੋਸ਼ਤ ਸ਼ੀਆਆਂ ਸੱਪਾਂ ਵਾਲਾ, ਕੀੜੇ ਪਾ ਖੁਆਵੇਂ
ਤੂੰ ਬੰਦੇ ਨਾ ਚੀਜ਼ੇ ਹੱਥੋਂ, ਦੇਵਤਿਆਂ ਮਰ ਵਾਂਦਾ
ਵਾਹ ਕਾਦਰ ਧੰਨ ਕੁਦਰਤ ਤੇਰੀ, ਅੰਤ ਨਾ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ
ਮੈਂ ਗ਼ਾਫ਼ਲ ਗੁਮਰਾਹ ਤੇਰੇ ਥੀਂ, ਬਣਦਾ ਪਰ ਤਕਸੀਰਾਂ
ਨਹੀਂ ਇਬਾਦਤ ਤੇਰੀ ਕੀਤੀ, ਮਗਰ ਫਿਰਾਂ ਤਸਵੀਰਾਂ
ਸੂਰਤ ਦੀ ਹਿੱਕ ਮੂਰਤ ਤੱਕ ਕੇ, ਭੱਜ ਭੱਜ ਮਰਾਂ ਅਜ਼ਾਈਂ
ਆਹਾ ਫ਼ਰਜ਼ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਲੋੜਣ, ਵਹਦਤ ਤੇਰੀ ਤਾਈਂ
ਹਰ ਸੂਰਤ ਵਿਚ ਮਾਅਨੇ ਤੌਹੀਨ, ਤੇਰਾ ਇਸ਼ਕ ਨਾ ਚਾਇਆ
ਸੂਰਤ ਪਿੱਛੇ ਝੱਲਾ ਹੋ ਕੇ, ਅਪਣਾ ਜੁਰਮ ਗਵਾਇਆ
ਮਾਉ ਪੀਵਦੀ ਖ਼ਿਦਮਤ ਕਰਨੀ ,ਫ਼ਰਜ਼ ਮੇਰੇ ਪਰ ਆਹੀ
ਉਹ ਭੀ ਰੋਂਦੇ ਛੱਡ ਕੇ ਟੁਰਿਆ, ਬਹੁਤ ਕੀਤਯ-ਏ-ਗੁਮਰਾਹੀ
ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਗ਼ਫ਼ੂਰ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਬਖ਼ਸ਼ੇਂ ਮੈਂ ਨਕਾਰਾ
ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਨੂੰ ਲੈ ਜਾਵਾਂ, ਦਿਓ ਮਰੇ ਹਤਿਆਰਾ
