ਮਾਲੀ ਏਸ ਬਾਗ਼ੀਚੇ ਵਾਲਾ, ਦਾਨਾਂ ਮਰਦ ਸੱਚਾਵਾਂ
ਜਿਸਦੇ ਬਾਗ਼ੋਂ ਲੈ ਪਨੀਰੀ, ਮੈਂ ਭੀ ਬੂਟੇ ਲਾਵਾਂ
ਹਰ ਹਰ ਜਾਇ ਕਿਆਰੇ ਤੱਕ ਕੇ, ਬੂਟੇ ਰਾਸ ਲਵਾਨਦਾ
ਜਿਸ ਜਾਏ ਉਹ ਲਾਇਕ ਹੋਵੇ, ਓਸੇ ਜਾ ਸਹਾ ਨਦਾ
ਇਹ ਫ਼ੁਰਮਾਂਦੀ ਆਈ ਅੱਗੋਂ, ਰੁੱਤ ਬਸੰਤ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ
ਕੋਈ ਦਿਨ ਸਰਦ ਖ਼ਿਜ਼ਾਂ ਦੇ ਰਹਿੰਦੇ, ਲੱਗੀ ਉਮੀਦ ਗੱਲਾਂ ਦੀ
ਬਾਗ਼-ਏ-ਅੰਦਰ ਹਰਿਆਈ ਹੋਸੀ ,ਕਢਸੀ ਸ਼ਾਖ਼ ਅੰਗੂਰੀ
ਲਾਲਾ ਅਤੇ ਗੁਲਾਬ ਮਿਲਣਗੇ, ਨਰਗਿਸ ਤੇ ਗੁਲ ਸੂਰੀ
ਜਾਂ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇਵੇ ਤਾਈਂ, ਕੀਤਾ ਮਾਰ ਅਜ਼ਾਇਅਈਂ
ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਨੂੰ ਲੈ ਟੁਰਿਆ, ਛੱਡ ਦੇਵੇ ਦੀਆਂ ਜਾਈਂ
ਲੱਕੜੀਆਂ ਦਾ ਟਿੱਲਾ ਬੱਧਾ, ਬਹੁਤ ਪਕੇਰਾ ਕਰਕੇ
ਰੁੜ੍ਹ ਰੁੜ੍ਹ ਰੁਝਿਆ ਨਾਹੀਂ ਤੁਰਿਆ, ਫੇਰ ਨਦੀ ਵਿਚ ਤਰਕ ਏ
ਲਾਅਲ ਜਵਾਹਰ ਕੀਮਤ ਵਾਲੇ, ਨੇਅਮਤ ਬੇ ਸ਼ੁਮਾਰੀ
ਖਾਣੇ ਦਾਣੇ ਟਿੱਲੇ ਉੱਤੇ, ਪਾ ਲਏ ਹੱਕ ਵਾਰੀ
ਸਭ ਅਸਬਾਬ ਟਿੱਲੇ ਤੇ ਧਰਿਆ, ਪੱਕਾ ਮੁਹਕਮ ਕਰਕੇ
ਮਲਿਕਾ ਸਣੇ ਟਿੱਲੇ ਪਰ ਚੜ੍ਹਿਆ, ਟਿੱਲਾ ਟੁਰਿਆ ਤੁਰਕੇ
ਅੱਠੇ ਪਹਿਰ ਨਦੀ ਵਿਚ ਜਾਂਦਾ, ਟਿੱਲਾ ਨਾਲ਼ ਸ਼ਿਤਾਬੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਇਬਾਦਤ ਅੰਦਰ, ਜ਼ਿਕਰ ਸਨਾਹ ਵਹਾਬੀ
ਲਹਿਰਾਂ ਅੰਦਰ ਆਇਆ ਟਿੱਲਾ, ਵੱਲ ਵੱਲ ਧੱਕੇ ਖਾਂਦਾ
ਕਦੇ ਪਤਾਲ਼ ਅੰਦਰ ਲੋਹਾ ਜਾਏ, ਕਦੇ ਗਗਨ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ
ਕਦੇ ਪਏ ਵਿਚ ਘੁੰਮਣ ਘੇਰਾਂ, ਫਿਰਦਾ ਅੰਦਰ ਫੇਰਾਂ
ਫੇਰਾਂ ਵਿਚ ਗੁਝੇ ਇਉਂ ਪਾਣੀ, ਚੋਟ ਲੱਗੇ ਜਿਉਂ ਭੀਰਾਂ
ਚੁਸਤ ਘਰਾਟ ਫਿਰੇ ਜਿਉਂ, ਤੀਵੀਂ ਪਾਣੀ ਤਰਿੱਖਾ ਭੌਂਦਾ
ਲਹਿਰਾਂ ਕਹਿਰਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਟਿੱਲਾ, ਡੁੱਬਣ ਉਤੇ ਹੁੰਦਾ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੇ ਝਾਗੇ ਆਹੇ, ਸਫ਼ਰ ਅਜਿਹੇ ਅੱਗੇ
ਮਲਿਕਾ ਸੀ ਮਾਸੂਮ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ, ਡਰ ਡੁੱਬਣ ਦਾ ਲੱਗੇ
ਰਾਤ ਹਨੇਰੀ ਨਦੀ ਚੁਫੇਰੇ, ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਪੌਣ ਕਿਨਾਰੇ
ਜਾਨੈਂ ਤੂੰ ਹੱਥ ਧੋਤੀ ਬੈਠੇ, ਇਹ ਮਾਰੇ ਕਿ ਮਾਰੇ
ਓੜਕ ਸਫ਼ਰ ਦੋਹਾਂ ਤੇ ਆਈ, ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਵੱਧ ਹਿਸਾਬੋਂ
ਕੁਦਰਤ ਨਾਲ਼ ਬਚਾਂਦਾ ਜਾਂਦਾ, ਮਾਲਿਕ ਹਰ ਗਰਦਾਬੋਂ
ਸਿਰ ਗਰਦਾਨ ਨਦੀ ਵਿਚ ਰਿੜ੍ਹਦੇ, ਨਾ ਕੁਜੱਹ ਪਤਾ ਨਿਸ਼ਾਨੀ
ਕਿਧਰੋਂ ਆਏ ਕਿਧਰ ਜਾਣਾ, ਕਿਧਰ ਖ਼ਲਕ ਜਹਾਨੀ
ਹੱਕ ਥੀਂ ਹੱਕ ਚੜ੍ਹਨਦੀ ਆਵੇ, ਆਸ਼ਿਕ ਨੂੰ ਦਿਲਗੀਰੀ
ਦਿਨ ਦਿਨ ਪੀਰ ਅਗੇਰੇ ਰੱਖੇ, ਵਾਹ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਸ਼ੇਰੀ
ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਵਿਚੋਂ ਲੱਕੜ ਸੜਦੀ, ਸਿੱਟੇ ਵਿਚ ਚਰ੍ਹਾਂ ਦੇ
ਕੋਲ਼ਾ ਹੋਇਆਂ ਫੇਰ ਜਲਾਵੇ ਆਰਿਨ ਜ਼ਰਗਰਾਂ ਦੇ
ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ ਇਹ ਰਸਮ ਕਦੀਮੀ, ਜਲਿਆਂ ਨੂੰ ਨਿੱਤ ਜਾਲੇ
ਅਗਲਾ ਜ਼ਖ਼ਮ ਨਾ ਮੌਲਣ ਦੇਂਦਾ, ਹੋਰ ਉਤੋਂ ਚਾ ਡਾਲੇ
ਟਿੱਲੇ ਉੱਤੇ ਰਿੜ੍ਹਦੇ ਆਹੇ, ਮਲਿਕਾ ਤੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਹੱਕ ਦਿਨ ਕਰਨਾ ਰੱਬ ਦਾ ਹੋਇਆ, ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਬਣੀ ਜ਼ਿਆਦਾ
ਜ਼ਾਲਮ ਵਾਊ ਮੁਖ਼ਾਲਿਫ਼ ਝੱਲੀ, ਝੱਖੜ ਝੱਲੇ ਦਿੰਦਾ
ਬਦਲ ਪਾ ਗ਼ੁਬਾਰੀ ਆਇਆ, ਮਾਰੋ ਮਾਰ ਕਰੇਂਦਾ
ਲੱਥਾ ਰਥ ਅਜਿਹਾ ਯਾਰੋ, ਕੇ ਗੱਲ ਕੱਥ ਸੁਣਾਵਾਂ
ਕਿਤੇ ਜ਼ਹਾਜ਼ਾਂ ਲਾਂਘ ਨਾ ਲਗਦੀ, ਕਾਂਗ ਚੜ੍ਹੀ ਦਰਿਆਵਾਂ
ਬਦਲ ਆਖੇ ਅਜੇ ਬਰਹਨਾ ਤੋੜੇ ਫੇਰ ਨਾ ਵਸਾਂ
ਕੀਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਉਜਾੜ ਬਤਯਿਰੇ, ਵਾਹੀਆਂ ਕੂਹਲਾਂ ਕਸਾਂ
ਝੱਖੜ ਆਖੇ ਜ਼ੋਰ ਤਮਾਮੀ ,ਲਾਅ ਖ਼ਲਕ ਨੂੰ ਦੱਸਾਂ
ਹੱਕ ਹੱਕ ਨਦੀ ਸਮੁੰਦਰ ਹੋਈ, ਨਦੀਆਂ ਵਾਂਗਰ ਲਸਾਂ
ਤਾਰੇ ਛੋਹੇ ਠਾਠ ਨਦੀ ਦੀ, ਅੰਬਰ ਤੀਕ ਉਛਲੇ
ਨੈਣਾਂ ਹੰਜੋਂ ਮੀਂਹ ਵਸਾਏ, ਮਾਰੇ ਮੌਤ ਔਲੇ
ਨਾ ਕੋਈ ਕੰਢੀ ਨਜ਼ਰੀ ਆਵੇ, ਨਾ ਕੋਈ ਟਾਪੂ ਬੇਲਾ
ਕਾਂਗ ਤੂਫ਼ਾਨ ਗ਼ਜ਼ਬ ਦਾ ਚੜ੍ਹਿਆ, ਕਹਿਰ ਕਿਆਮਤ ਵੇਲ਼ਾ
ਜਯਾ ਜੂਨ ਰਲੇ ਵਿਚ ਆਖ਼ਿਰ, ਸੱਪ ਸੰਸਾਰ ਬਲਾਏਂ
ਕੁਝ ਰਿੜ੍ਹਦਿਏ ਕਿਝੁ ਖਾਵਣ ਆਉਣ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਤਾਈਂ
ਸ਼ੋਰ ਕਕਾਰਾ ਅੰਬਰ ਤੋੜੀ, ਤੀਕਰ ਲਹਿੰਦੇ ਚੜ੍ਹਦੇ
ਜ਼ੋਰ ਪਿਆ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ ਨਦੀ ਵਿਚ, ਸਿਰ ਪਰਨੇ ਹੋ ਝੜਦੇ
ਮੁੜ ਮੁੜ ਟਿੱਲੇ ਤਾਈਂ ਦੇਵਨ, ਘੁੰਮਣ ਘੇਰ ਕਲਾਵੇ
ਠਾਠਾਂ ਮਾਰ ਉਲਾਰ ਵਗਾਉਣ, ਤਾਂ ਫਿਰ ਬਾਹਰ ਆਵੇ
ਹੱਕ ਅੰਦਰ ਵਿਚ ਕਾਂਗ ਗ਼ਮਾਨਦੀ, ਨਦਿਓਂ ਮੌਜ ਵਧੇਰੀ
ਬਦਲ ਵਾਂਗਣ ਹੰਜੋਂ ਵੱਸਣ, ਆਹੀਂ ਸਰਦ ਹਨੇਰੀ
ਖ਼ੂਨੀ ਲਹਿਰ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਵਗੀ, ਬੇ ਕਨਾਰ ਡੂੰਘੇਰੀ
ਫੇਰ ਕੜਾਹ ਫ਼ਿਕਰ ਦੇ ਪੈਂਦੀ, ਹਿੰਮਤ ਸਿਦਕ ਦਲੇਰੀ
ਸ਼ੋਕੁ ਸ਼ਾ ਨੱਕ ਨਦੀ ਦੀ ਸੁਣ ਕੇ, ਸਿਮਰ ਗਾਂ ਤਣ ਕੁਨਬੇ
ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਨੱਸਣ ਪਾਣੀ ਦੱਸੇ, ਉੱਡ ਅੜ ਕੇ ਪਰ ਅੰਬੇ
ਰਾਜੇ ਧੌਲ ਪਿਆ ਦਿਲ ਭਾਰਾ, ਹੋਲ ਇਸ ਕਾਂਗ ਤੂਫ਼ਾਨੋਂ
ਭਾਰ ਜ਼ਿਮੀਂ ਦਾ ਚਾਨਣਾ ਹੁੰਦਾ, ਉਜ਼ਰ ਨਾ ਸੀ ਫ਼ਰਮਾ ਨੂੰ
ਮੱਛੀ ਜਾਨ ਤਲ਼ੀ ਪਰ ਰੱਖੀ, ਤਲੀਏ ਨਾਰ ਫ਼ਿਕਰ ਦੀ
ਐਸੀ ਕਾਂਗ ਚੜ੍ਹਾਈਵਈ ਰੱਬਾ, ਮੈਂ ਅੱਜ ਭਾਰੋਂ ਮਰਦੀ
ਉਬਲ ਉਬਲ ਨਿਕਲੇ ਪਾਣੀ, ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਤੇਲ ਕੜਾਹੀ
ਤੜਫ਼ਣ ਮੁੱਛ ਕੜਾਹੀਆਂ ਅੰਦਰ, ਜਾਣ ਤਲੀਨਦੀ ਆਹੀ
ਦੁਨੀ ਸੰਸਾਰ ਨਾ ਦੱਸੇ ਕਿਧਰੇ, ਬੁੱਲ੍ਹਣ ਸੰਸਾਰ ਦਸੀਂਦੇ
ਕੁਝ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋਏ ਖਾ ਧੱਕੇ, ਕੁਝ ਮੋਏ ਕੁਝ ਜੀਂਦੇ
ਟਿੱਲੇ ਨੂੰ ਥਰ ਥਲੀ ਆਈ, ਗਗਨ ਪਤਾਲ਼ ਮਰੀਨਦਾ
ਉਲਟਾ ਸਿੱਧਾ ਹੋ ਫਿਰ ਬਚਦਾ, ਜਾਂ ਰੱਬ ਰਾਖਾ ਥੇਂਦਾ
ਆਸ਼ਿਕ ਦਾ ਰੱਬ ਇਸ਼ਕ ਪੱਕਾ ਨਦਾ, ਦਮ ਦਮ ਦੁੱਖ ਸਹਾ ਨਦਾ
ਰਹਿਮਤ ਲੁਤਫ਼ ਕਮਾਂਦਾ ਆਪੇ, ਮੁੜ ਮੁੜ ਪਿਆ ਬਚਾਂਦਾ
