جی آیاں نوں آکھن دی تیاری

سر اندیپ شہر دے نیڑے، جاں منزل پر آئے
ملکہ خاتوں دے پؤ اگے، قاصد تُرت وگائے

دِتا حُکم وزیراں تائیں، جائیں خوب سُہاؤ
ہر کوچے بازار بَغیِچے، بنت بناء بناؤ

ہر صفے ہر محل چُبارے، جا دربار شَہانے
جَھاڑو دے چَھنکار کراؤ، کریو زِیب یَگانے

کنجراتے کلونت میراثی، بھاٹ سبھو ہور سازی
سوہنے ہور شہردے سارے، بانک بَناون تازی

فوجاں لشکر بھانڈے سارے، کرن تیار اَلیماں
سیف ملوک شزادے اگے، مِل کرن تعظیماں

ہر بازی گر بھگتے سارے، رنگا رنگ تماشے
ہور عجائب چیزاں نالے، دانے بے تحاشے

عالم فاضل مُلاں قاضی، مُفتی قاری سارے
اِستقبال کرن آ اگے، سیف ملوک پیارے

جیوں کر حکم شہانہ آہا، سَبھ بَجا لیاندا
ہر نغمہ ہر ساز ہر سوہنا، شہروں باہر آندا

ہاتھی لاسندھور بنائے، کتنے اُٹھ سنگارے
تازی زِین مرصع کرکے، کوتل آن کھلارے

گڈاں بہلاں پنیس ہودج، پالکیاں تے خاصے
ہور چہفان اوچھاڑ بناتی، چَھتر سُنہری خاصے

کھڑکھڑیاں سے کھڑیاں اگے، جاکر ہویاں کھڑیاں
کھینچے لار کرنچی جیونکر، ساون ہاٹھاں چَڑھیاں

میل کاٹھ تے بگھی رتھ سی، سِیج گڑی تے یَکے
اشتر گاڈی تے بُز گاڈی، ہور کئیں کم پکے

فوجاں لشکر رنگ برنگی، سَبھ سوار پِیادے
میر وزیر شزادے کِیتی، خوب سوداگر زادے

سوہنے سُندر بَانکے سارے، لالباس سَنگارے
مارن اکھ رکھن وچ پڑدے، تَک تَک ڈَھہن ستارے

زیور حُسن اوہناں دے کولوں، جَھلک لگی اَسماناں
گاون ساز بجاون سازی، نغمہ ناچ ترانہ

ہور زوراور کُشتی والے، لَتھے مِل اَکھاڑے
ڈنڈ سروتے کردے پکڑاں، ہک دوئے تھیں چاڑھے

کَلاجنگ ہک کرے شتابی، غفا تنگ ہک کردا
ہِک چائے ہِک اگے آنے، روم پھرے ہک مردا

دھوبی پٹڑا کر ہک سُٹے، ہک بنگڑی کر بَھنے
ہک گردن تے کرے سواری، دوجا نَوہندَر بھنے

تیر انداز سوار بہادر، نِیزہ باز سپاہی
کرن قَواعد آپو اپنی، جمع ہوئی سَبھ شاہی

سیف ملوک شہزادے کارن، ہویا تیار الیما
کے حساب سناواں یارو، سے اسباب عظیما

سیف ملوک اگے ونج ہوئے، حاضر سَبھ تماشے
مِلے سلامی میر شزادے، افسر بے تحاشے

ملکہ تے شہزادے اُتے، صدقے کرن نثاراں
چَھم چَھم برسن سُچے موتیں، جیونکر مینہ بہاراں

ایسے طرح نثاراں کردے، ٹُردے نال بہاراں
ملکہ تے شاہزادے اگے، مُجرے ہون ہزاراں

تخت اُتے شاہزادہ بیٹھا، خَلقت چائیں جاندی
نغمے ناچ اگے سَے مُجرے، چَمکے سونا چاندی

سر اندیپ شہر دے سوہنے، ہِک تھیں ہِک سوایا
صفاں بنا کَھلوتے آہے، جدوں شزادہ آیا

آب گئی بے تاب دَسیِندے، ہوئے شتاب سلامی
جیونکر مصر شہر وچ، یوسف کَجِے حسن تمامی

جیوں کنعانی مصر شہردے، سوہنے خاک کِیتے سَن
اس مصری نے سر اندیپی، قند پَچھاک کِیتے سَن

ملکہ خاتوں جس وچ آہی، اوس کَجاوے اگے
ناچ تماشے تے سِر صدقے، وہل نہیں ہَتھ لگے

شوکت شان اِجیہی کردے، آن شہر وچ پُہتے
انت حساب شماروں باہر، دے سِر صدقے بہتے

سر اندیپ شہر دا والی، نال لِئیں شاہزادے
عالی تخت اپنے تے آیا، دل وچ خوشی زیادے

اپنے تخت اُتّے اُس پھڑکے، سیف ملوک بَہایا
بَدِھے ہَتھ کَھلوتا آپوں، خِدمت گار کَہایا

ہک ہزار چنام منگائے، کوتل گھوڑے تازی
سُم جالی دنب توڑی سبھناں، زینت زردی تازی

یوز ہزار شکار ازمودے، چِیتے چیتے والے
ہور ہزار شکاری کُتّے، مارن مِرگ سُکھالے

تنبو خَیمے سُرخ قَناتاں، مُل جِنہاندے بھارے
ستَر ستَر اشتر شتر، لَدِے زر دے سارے

سَت صَندوق زمُرد موتی، لعل جواہر ہیرے
چالیھ ہور صَندوق پوشاکاں، رخت قماش ذخیرے

اِیہ سَبھ چِیزاں شاہزادے نوں، دتیاں کر نذرانہ
جو جو چِیز پَسندِی آئی، سارا ڈھونڈ خزانہ

سنج اسباب ہتھیار فولادی، جو لائق سُلطاناں
اَدھو اَدھ دِتا ونڈ سارا، بادشاہی سَمیانا

اَدھو اَدھ دِلوں ہو راضی، باجھوں عُذر بَہانے
سیف ملوکے نوں وَنڈ دتے، ملک سپَاہ خزانے

سر اندیپ شہر دا والی، دے کے دان زیادے
بَدھیِں ہتھِیں عُذر مَنیندا، کَہندا سُن شہزادے

جو تُدھ ملکہ پِچھے جَھلی، رنج مصیبت دُونی
حق تیرا اوہ مُکداناہیں، گوہڑے وچوں پونی

کرکے کرم سخاوت بیٹا، بخشیں وادھا سارا
اَگوں بھی میں نوکر تیرا، نہ کُجّھ عُذر نہ چارہ

جس جائی توں پانی ڈولھیں، اُوتھے رت ڈولِھیسَاں
جس پَاسے توں قدم اُٹھاویں، اودھر سیس جُھلیساں

جِتنا وَس لگے گا میرا، لاساں دِلوں اِیمانوں
جے مطلب ہَتھ آوے تیرا، فَرق نہ کرسَاں جانوں

سیف ملوک تخت توں اُٹھ کے، کرن لگا تسلیماں
دے جواب اُس گل اوہدی دا، وانگ اصیل حَلیماں

جیونکر رسم رسوم شہانی، کرکے اَدب آداباں
سیف ملوکے راضی کیتا، شاہ نوں نال جواباں

تاں پھر ملکہ دا پیو ہَتھوں، شاہزادے تے وِکیا
بخشی جاء علیحدی جِتھے، رہے سُکھلا ٹِکیا

ماڑی خاص شَہانی جو سی، اپنے بیٹھن والی
اُوتھے فَرش سُنہری کِیتے، مانجے وانگر تھالی

وچ سونے دا تخت وچھایا، لعل جَواہر جَڑیا
مجلس کارن نرم غَلیچے، انت نہ آوے اڑیا

ماڑی دی تعریف نہ ہووے، کے گل کراں زبانوں
دَھرتی اُتے آہی یارو، مِثل بنی اسمانوں

چھت پرت کِیتی اُستاداں، ہر ہر تھاں ہزاراں
بُوٹے تے پھل کھیل رنگاں دے، باغ بہشت بہاراں

شیشے لاون جھلک چوطرفے، موتیں لٹکن چَھجے
نقش نگار صفائی صُفیاں، وہڑے رونق رجے

سیف ملوکے دا اس جائی، خوب سُہایا ڈیرا
لَدھا شاہی راج حکومت، اگلیوں کُجّھ وَدھیرا

سر اندیپ نگر دا والی، کول اوہدے نت آوے
بہت خوشامد خاطر کردا، کِھیڈیں چِت بھُلاوے

چوپٹ گنجفے تے شَطرنجُوں، ہَس ہس کردے بازے
بد رنگوں رب رنگ بنایا، برسا بولے تازے

پَہلے ہَتھ اٹھاراں اٹھے، چھپ گئے ترے کانے
پنجے چھکے دوئے پوئے، سَبھ آون من بھانے

سَت سَت واراں پَین سَتاراں، دا رکھے جد اُ س دا
شاہزادے نوں شہ نہ آوے، نہ جُگ پَھٹکے کُسدا

تریہرے داء رکھاوے پاسا، چھ ترے پنج دوبھائی
نالے پنجیں چوہیں اوتھے، بِند نہ پوندی کائی

چھے دوئے چھے چار اٹھاوے، پون باراں تے تیراں
کَچے بھی ہوجاون پَکے، جُگ میلن کھڈ چیراں

پنجڑے چِھکڑے جے لاچاروں، دا رکھن ترے پنجے
بدھے باجھ لیاون ساراں، سچ دے کانے گنجے

عاشق نرگوں پے پے نکلے، کِتنی کِتنی واراں
رنگوں چا بدرنگ بنائے، چھڈ نکلے گھر باراں

سنگ قبیلے رنگ اپنے تھیں، ماری دا اُٹھ کِردا
ہر خانے ہر پاسے گردے، دَھکِے کھاندا پھردا

کِدھرے ہوندا قَید نمانا، کدھرے وَت مَریِندا
جاں رب سچا کرے محمد٘، پک کے واصل تھیندا

کَدے شزادہ کرے مطالعہ، دفتر علِم کلاموں
کَدے کچہری لا عدالت، کردا خَاصوں عَاموں

کدے ہکلا بیٹھ سُکھلا،کردا عیش اندر دے
گاندھی شیشے بھر بھر لاون، ہر ہر قِسم عَطر دے

ساقی وانگ شراب پیالے، مُکّھ روشن گل لالے
ہَتھ صراحی نور صباحی، کاسے پورپیالے

عیش شرابوں نُقل کبابوں، تار گُھنگھار ربابوں
ساقی مطرب ہر ہک ٹوٹا، خورشیدوں ماہتا بوں

چھوکریاں وچ خدمت حاضر، لونڈے ہور بے ریشے
سَبھو سَن ان بدھے موتیں، صاف بدن جیوں شیشے

کول رہے سُلطان ملک دا، ساعت مول نہ وِسے
صبرارام نہ آوس جاں جاں، سیف ملوک نہ دَسے

جاں شزادہ ہووے اداسی، آپ غزل کوئی گاوے
سُننے والے رَہن نہ ثابت، ہوش تماماں جاوے

جدوں نشے دی مَستی اندر، آپ سرود الاپے
دانے لوک ہوون دیوانے، رو رو کرن سِیاپے

جاں پھر یاد َپوے اُس صاعد، نام اوہدا لَے روندا
آہیں ڈھاہیں مار شزادہ، نِیلا پِیلا ہوندا

ہو بِیتاب پَلنگ پر ڈِھہندا، طاقت رہے نہ جُثےّ
تیغ فراق سَجن دی کولوں، پل پل اندر کُسے

شاہ ملک داتے ہور سارے، میر وزیر سیانے
ہون تعجب وِیکّھ محبت، صدق صفا یَرانے

شابش آفرین ہزاراں، ہر کوئی کَہے شزادے
اَیسے مرد اَنصافے والے ،ہوسَن نہیں زیادے

ہِک پری دی مُورت تَک کے، گھر درشاہی چَھڈی
چُوداں بَرس سِرے پر جَھلی، رَنج مصیبت وَڈی

اوس گلوں بھی مڑدا ناہیں ،چلَا اگیرے جاندا
پھر ملکہ نے ویر بلُایا، اُس نوں بھی گھر آندا

پھر جو یار پیارا بھائی، صاعد نام کوئی ہے
اُس بِن گھڑی آرام نہ اس نوں، ہر دم یاد سوئی ہے

ہر ہر پاسے صدقوں، پکا اہل وفا یگانہ
گھٹ گھٹ پیدا کرسی، یارو ایسے پُت زمانہ

ملکہ خاتوں تے بھین اُس دی، بدرہ خاتوں رانی
بدیع جمال سہیلی جس دی، شاہ پری من بھانی

دوئے بھیناں مُڑ مُڑ آون، نالے ماؤ اوہناں دی
سیف ملوکے کول لیاو،ن جوشے اوس سُکھاندی

کھانے دانے ہور پوشاکاں، شربت رنگ برنگی
اوس عزیز اگے آ رکھن، چیز دِسے جو چنگی

عِشرت عیش سَبھو کُجّھ لَدھا، یار نہ اکّھیں ڈِٹھا
جاں جاں یار نہ مِلے محمدؒ، کُجّھ نہ لگدا مِٹھا

عاشق نوں ایہ مال خزانے، تخت حکومت شاہی
دلبر باجھوں ایویں دِسدے، جیوں چوراں گل پھاہی

ہک دن ہو اُداس شہزادہ، کَہندا ملکہ تائیں
کَد اقرار ہووے گا پورا، جاندی عمر اَضاعیں

جِنھاں دے دل حب سَجن دی، سو کیوں بیہن نچلے
جچر فراق ہووے تقدیروں، اِچرک وَس نہ چلے

جاں پھر دس سَجن دی پونے، بدھے رہن نہ ٹھلے
اس شاہی تھیں اس دے کوچے، بھلے مینوں دھر کلے

جس دل حُب پیار سجن دا، ہر دم مِلیا لوڑے
کِیتے قول اساڈے ملکہ، شاید تُساں تروڑے

یا میں تھیں گستاخی ڈٹھی، یاتسیں کِسے ہوڑے
ضائع عمر مِلے بِن جاندی، جَگ جیون دن تھوڑے

یاہُن یار ملاؤ مینوں، قول مُنہیں دا پالو
یاکوئی طرف ولایت اُس دی، رستہ پندھ دَسالو

تخت ولایت دولت عزت، گھر میرے بھی آہی
سب کُچھ چھوڑ پری نوں وِیکھن، ہویا سمندر راہی

پھیر تُساں اِس بادشاہی وچ، کِیتا قید دھگانے
میں دلبر بِن سولی اُتے، عیش تُساڈے بھانے

موجاں مانن نہ میں آیا، تخت تُساڈے بہہ کے
پری ملے تاں بہتر نہیں، تاں کے لینا بہوں رہ کے

رُخصت کرو اُتے ول مینوں، جت وَل دِس سجن دی
پَردیساں سِردِیساں کِدھرے، وانگن کوہ شِکن دی

صدقہ کر جوسیس سجن دیاں، قدماں وچ نہ لاھیا
بھارا بھار نِکما دھڑتے، ایویں رکھیا چایا

یا مَرساں یا تَرساں کِدھرے، کرسَاں سِر قُربانی
یامیلو یا لوڑو ملکہ، جاندی مفت جوانی

ملکہ خاتوں آکّھ سُناندی، مِنت کرے پھڑ پَیراں
کِہندی کرو تحمل بھائی، جیوں دھیراں تیوں خیراں

کیتوئی صبر تحمل اگے، چوداں برس لمیرے
ہورہُن چودہ دن کرجِگرا، آئے بھلے دن تیرے

صبر پیالہ زہر نوالہ، اول مُشکل بھارا
اوڑک نفع اِجیہا کردا، جیوں تریاق پیارا

کوڑا منہ ُمصّبر کردا، دین ہُبّک ہریڑاں
پرجاں سَنگھوں ہِیٹھ لَنگھائیے، دفع ہوون کئی پیڑاں

کوڑا کھاون سوگُن پاون، مِٹھا کھاون والے
خون غلیظ ہووے تَن روگی، تھوڑے رہن سُکھالے

چوداں روز صبر کر بھائی، جَھلیں درد جُدائی
بَیٹھا پی شراب صبر دا، کف غماں دی جائی

اَلتَّانِیْ مِنَ الرَّحْمٰنِ، تاؤل نہیں کریدی
دم دم خبر اسانوں آوے، عجب جمال پری دی

نور ظہور پری دے کولوں، ہوسی دور ہنیرا
سر اندیپ ملک وچ سارے، چانن ہوگ ودھیرا

ہوسی باغ اساڈے اندر، آپریاں دا ڈیرا
مشتاقاں دے بھاگ سوائے، جدوں کرے گی پھیرا

گھر در ساڈے ہوگ بہشتوں، رونق روپ سَوایا
اوہ بھی نوروں نور ہوئے گا، جِس کِس درسَن پایا

جس دیدار نہ ویکھن ہویا، نال افسوس جلے گا
عشقے باجھ نہ ڈٹھا جاسی، عاشق جھال جھلے گا

توہیں عاشق خاصہ اُس دا، آیوں چھوڑ ولایت
اُس پِچھے تُدھ سِرتے جَھلی، سختی بے نہایت

میں بھی قَسم خدا دی کرکے، کِیتی شرط پَکیری
عجب جمال پری دے اگے، عرض کراں گی تیری

ماں میری تے بدرہ خاتوں، اوہ بھی کھاون ہباّں
جے خِیری ہُن کیِتا مولیٰ، میِلاں نال سَببَاں

نال بدیع جمال پری دے، سیف ملوکے تائیں
کٹھی اسِیں ضِیافت کرساں، آکھن چائیں چائیں

باپ میرا بھی قَسماں کردا، جاں وَس لگا میرا
سیف ملوک دھرم دا بیٹا، کرساں فِکر بتیرا

اَسیں سبَھو اِس گَلے اُتے، آپو اپنی جائی
شامل ہو کَھلوتے آپے، چِنتا نہ کر بھائی

دِیسی رب مَراداں تِینوں، شَک نہیں اِک ذرہ
نال بدیع جمال پری دے، ہوگ وصال مُقرّہ

سُن گلاں شہزادے تائیں، ہوئی کُجّھ تَسلی
لے دعائیں اَتے ثنائیں، ملکہ گھر نوں چلی

آساقی بھر دے پیالا، آیا وقت خوشی دا
نیڑے آمقامی ہویا، پِچھلا یار پُوشیِدہ

مدھ پیواں مستانہ تھیواں، رَل کے سَنگ سواراں
شہر جنگل تھیں باہر نِکل کے، ڈھونڈ لیاواں یاراں