ماں ملکہ دی سندی آہی، شاہ-پری دیاں گلاں
دل وچ فکر کیتوؤسُ ہن میں بھی، کرن حمایت چلاں
ہسدی ہسدی اندر آئی، کہیوسُ شاہ-پری نوں
ہے بیٹی منّ لئیں نہ موڑیں، ساڈی عرض دھری نوں
کی ہویا جے ملکہ پچھے، ہک واری منہ دسیں
سر سکے مچھّ مردے اتے، ساون بدلی وسیں
چریں وچھنی ملکہ-خاتوں، پھر تینوں ربّ میلی
اس شہزادے کڈھی قیدوں، پھاتھی جان اکیلی
ملکہ نے اس قیدے اندر، کل اقرار پکائے
تیرے نال ملانا کیتوسُ، تاں دوئیے رل آئے
ملکہ نے سنگ اس دے کیتیاں، شرطاں قسم سوگنداں
تاں اس نے کڈھ آندا اوتھوں، توڑ اجیہاں بنداں
تاہیں مڑ مڑ تیرے اگے، کرے سوال بتیرے
کویں ایس گلوں رہِ آوے، شرم اوہدی ہتھ تیرے
بدرا تائیں کہیں سہیلی، مینوں بھی ماں ماتاں
اساں دوہاں دی بھی ایہہ خواہش، من دھیے سن باتاں
کدے سوال نہ کیتا تینتھیں، اساں دوہاں بھی اگے
کی ہویا اک گلّ منینگی، بُری تینوں کیوں لگے
کہیں مسافر راہی اس نوں، نا لایق بیچارا
مصر شہر دا نہیں شاہزادہ، لعلاں دا بنجارا
بادشاہی چھڈّ آیا ناہیں، تیرے کارن بدیسیں
ایڈی ات نہ چنگی دھیے، کیوں دیدار نہ دیسیں
گھر در ماپے بھیناں بھائی، تخت ولایت سٹّ کے
ہاہو نیر سمندر ٹھلھا، لین عشقَ دے لٹکے
بے انداز جہاز رڑھائیوسُ، باز نہ آیا عشقوں
جرم گوائیوسُ قدر گھٹائیوسُ، کی پھل پایا عشقوں
عیشاں سُٹیاں کداں کٹیاں، کیتیاں چوڑ ترٹیاں
تدھ پچھے اوہ پربت کچھے، واہ دتیاں تدھ کھٹیاں
باپ تیرے تھیں باپ اوہدا بھی، گھٹّ نہیں شاہزادہ
کیوں اپنا مُل پاویں دھیے، اس تھیں بہت زیادہ
لایق قدر تیرے دے کہڑا، اس تھیں ہور اچیرا
اوہ شاہاں دا شاہ ہے دھیے، ہر کوئی اُسدا چیرا
کی ہویا اج عشقَ تیرے نے، ہولا کیتا ککھوں
باپ اوہدے تھیں منگیا لوڑیں، وال نہ دیوے لکھوں
ہک واری دیدار دسن تھیں، شان کریں شرماندی
ربّ ڈاڈھا تکّ اے دھیے، لکھی کی کرماں دی
دے دیدار ہک وار شہزادے، پال اقرار اساڈے
بولن جوگے تاہیئیں ہوئیے، لحن ادھار اساڈے
جو اس نال اساڈے کیتی، کسے طرحاں نہیں مُکدی
توں ہک واری مکھ وکھاویں، تاں ایہہ چنتا چُکدی
