آہو ہّمت مُرداں والے ،ایہو کم کریندے
مرداں دے در ڈھیندے ناہیں، شامت تد مریندے
جِس جائی وِچ مطلب ہووے، مرد پُچاون کھلیاں
مِلن مُراداں منگتیاں نُوں ،مرداں دے درملیاں
ہوندے بند خلاص شتابی، مرد پوّن جد ضامن
دھن نصِیب اوہدے جِس پھڑیا، مرداں سندا دامن
مرد ملِے تِے درد نہ چھوڑے ،اؤگن دِے گُن کردا
کامل لوک مُحمّدبخشا، لعل بنان پتّھر دا
جدوں حسن میمندی ڈِٹّھا، ڈیرا وِچ دمِشقِے
لگّا کرن تلائش اُس دِی، آندا جِس دے عِشقے
ہر چارہ ہر ترلا کر کے، ہمّت دا کر حِیلہ
بادشہانی مجلس پُہتا، لے کے نال وسِیلہ
دو تِن روز گیا وِچ مجلس، کرے سلام شہانے
ادب قواعِد سُخن سُچاویں، دسدا ہُنر یگانے
جاں کوئی روز کچہری بیٹھا، بادشہاں دِل پُڑیا
سبھ وزِیراں تے اُمراواں، نال اوہدے چِت جُڑیا
وِچ حضُور پسندِی آوے ،جو گل کرے زُبانوں
بُہت نِزیکی مِحرم ہویا ،نیک کلام بیانوں
ہِک دِن حال حقِیت اپنی، اوّل آخر توڑی
گوش گُزارشہاں دے کِیتی، مطلب دِی گل لوڑی
شاہ دمِشقی نے فرمایا، مطلب سمجھ حسن دا
ہے ایہہ قِصّہ پاس اساڈے ،ناہیں حُکم دسّن دا
زبدۃُالجوابے اندر، لِکھّی ایہہ کہانی
پر عاماں وِچ پڑھنی ناہیں، ایہو رسم پُرانی
ماہ رمضان مُبارک اندر، کارن دِل پرچائی
دوتِن خاص اسیں رَل بہندے، پڑھدے نال ادائی
ہر ہِک شاہ اساڈا وڈکا، اِیویں کردا آیا
پر ایہہ قِصّہ ظاہر کرنا، منع اوہناں فرمایا
عاماں وِچ نہ پڑھنا مُولے، نہ لِکھنا لِکھوانا
وؤہٹی وانگ ستّر وِچ رکھنا، ناہیں کِسے دِکھانا
ماہ رمضان اندر پڑھ آپو، ٹھپ کے پھیر چُھپاندے
وڈیاں دِی ایہ سند قدِیمِی، ناہیں اج گواندے
عرض حسن میمندِی کِیتی، وِچ حضُور شہانے
یا حضرت میں شؤق سُنن دا ،پھریوس وِچ جہانے
کیُوں میں پڑدا ظاہِر کرنا، کاہنُوں ستر اُٹھانا
مِہر کروہِک وار سُناؤ، فیر وطن نُوں جانا
شاہ دمِشقی نے فرمایا، مِٹّھی نال زُبانے
زبدۃُالجواب کھُلّے گِی ،اندر ماہ رمضانے
قِصّہ سیف ملُوکے والا ،تدوں سُناساں تیں نُوں
چاہ مُراد تیری جد پُگسی، دئیں دُعائیں میں نُوں
جاسی فِکر اندیشہ تیرا، لُوں لُوں خُوشی سماسی
مُشکل حل ہوسی جِس کارن ،مُلکیں پھِریں اُداسی
سُن کے سُخن صحیح شہانے، لگّی آس حسن نُوں
ماہ رمضان تکّے جِیؤں تکدِے ،عِیدے والے چن نُوں
رکھ اُڈیک نچلّا بیٹھا، جلد نویس سدائے
دؤلت خِلعت بخش تمامی، عِّزت نال ودھائے
سینکڑیاں تِھیں دوچُن کڈھّے، ماہِر دھنی قلم دے
خُوشخط بُہت صحیح شتابی، اُستاکار رقم دے
دے دؤلت وِڈیائی خِلعت، ایہہ صلاح پکائے
جاں رمضان مُبارک اندر ،شاہ کِتاب سُنائے
تُساں دوہاں چھُپ بہنا چوری، خاطر ایسے گل دِی
قِصّہ سیف ملُوکے والا، لِکھ لینا کر جلدِی
قانُوں گو تسّلِی دیندے ،کانی پکڑ بہاں گے
توڑے جلد پڑھے کوئی کیسا، لِکھ صحیح لواں گے
جاں رمضان مُبارک آیا ،حسن کیتا شُکرانہ
قانُوں گو کِیتے مُڑ تکڑے ،دے کاغذ سمیانہ
زبدۃُالجواب کُھلائی، ہویا حُکم شہانہ
ہِک حسن میمندِی سدیا ،دوتِن ہور دِیواناں
قانُوں گو حسن نے چوری، پڑدے وِچ بہائے
آپ حضُور شہانے بیٹھا ،وقت مُبارک آئے
جاں سُلطان دمِشق شہر دا، پڑھن لگّا ایہہ قِصّہ
سُن سُن کنبے رُکھ چمن دے، لے حالت دا حِصّہ
ثابت ہوش رہے وِچ پڑدے ،قانُوں گو قرارے
اوّل آخر تِیک قِصّے دے، حرف صحیح اُتارے
جاں قِصّہ لِکھوا حسن نے، قابُو کِیتا چوری
رُخصت لین لگا درباروں ،فؤج وطن نُوں ٹوری
اُٹّھ حسن نُوں رُخصت کِیتا، شاہ دمِشق شِہر دِے
خِلعت تُحفے ہدیے دِتّے ،جے کُجھ آہے سردِے
قِصّہ گِھن وطن نُوں ٹُریا، نال خُوشی خُوش حالی
مُہلت اجے نہ مُکّی آہی ،آن دِتّی اُس ڈالی
بُہت اِنعام دِتّے سُلطانے، خِلعت مُلک جاگیراں
اوہ حسن میمندِی کِیتا ،افسر وِچ وزِیراں
ایس قِصّے دے پِچّھے ہویا، رُتبہ اُس دا عالی
جے کوئی رنج مُصِیبت جھاگے، کدے تکّے خُوشحالی
