رخصت کرکے پھیر شاہزادہ، ڈیرے اپنے آیا
ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، آمُڑ پھیرا پایا
شاہزادہ تعظیماں کر کے، نیوں نیوں ہویا سلامی
مُنہ بکل وچ لے کے بیٹھا، جیوں غمناک تمامی
ملکہ نے فرمایا شاہا، جاء نہیں ایہ غم دی
گئی ہجر دی رات ہُن ایہ تک، صبح وصل دی دھمدی
ایہہ جاگہ خوشحالی والی، چھڈ اندیشہ بھارا
تھوڑا جیسا صبر کریں تاں، مِلسی یار پیارا
چوداں برساں اندر جو تُدھ، پیتے زہر پیالے
صبر کریں تاں وٹن ہوسن ،شربت شہدے والے
آہو راہ عشق دے اندر، ناہیں نا امیدی
کالی راتے وچوں نکلے، اوڑک روز سفیدی
شاہزادے نے بیدل ہوکے، کرکے منہ کرمانا
ملکہ نوں فرمایا بی بی، قول تیرے کے جاناں
کے تکرار میرے سنگ کر کے، دیو تساں مروایا
دن دن صبر دسالو اگوں، جاں اوہ ویلا آیا
کچرک توڑی جھوٹھ مدارا ،کچرک تُرسی ٹھگی
اوڑک تسیں جواب دیو گے، پری نہ آکھے لگی
اج کل پری تساڈے گھر وچ، پھر بھی قول نہ پالو
جاں اُڈ باغ ارم وچ جاسی، کیکر مینوں دسالو
پھیر تسیں ہو بہسو سچیاں، صبر کراسو میں نوں
مڑ آون دے شاہ پری نوں، درسن دیسی تیں نوں
بس میرا کجھ وس نہ چلدا، کے تُساڈا کھوہنا
لِسّے دا کے زور محمد، نس جانا یا رونا
اُٹھ کھلیاں اوہ سبھو جنیاں، کرکے گرم تیاری
جا بدیع جمال پری نوں، آکھن وارو واری
ملکہ بدرہ منت زاری، ترلے بے شمارے
کرکر تھکیاں شاہ پری نے، مول نہ کیتی آرے
ماں اوہناں دی سڑ کے بولی، ہے دھیئے شاہ پرئیے
ایڈا مان گُمان نہ کرئیے، ڈاڈھے کولوں ڈرئیے
رب تکبر بھاوے ناہیں، چُور کرے مغروراں
جادوگر اسمان چروکا، لاہ چکا کئی اُوہراں
جس ول نال حقارت تکیے، کرکے کِبر اندر دا
چاہے تاں وس پاوے اُسدے، لاڈ کے زور اور دا
اوڑک دُدّھ میرا تدھ پیتا، حد دُدّھاں دی بھاری
میری بی اک گل نہ منیّ، لوک تسیں ہتیاری
سانوں ایہ جوان شزادہ، بہتا ہے دل پُڑیا
شالہ تیرا اُس دا ہووے، لیکھ دُھراؤں جُڑیا
پری کہیا کے ہویا مائی، جے چِت تیرے لگا
پر میرے ایہ لائق ناہیں، نہ کوئی پِچھا اگا
راہیاں راہ چلیندیاں تائیں، مفت دیدار نہ دیساں
ہور کوئی فرمائش کرسو، سر بر چشم منیساں
سبھناں کہیا ساڈے پچھے، دے دیدار اک واری
رکھ امید اتے پت ساڈی، کریں مروّت بھاری
ملکہ خاتوں منت کردی، مُڑ ٹھوڈی ہتھ لائے
من سوال اساڈا بھینے، فکر دلے دا جائے
قسم تینوں اس دُدھ دی جیہڑا، پیتو ما ں میری دا
دے دیدار اوہنوں اوہ پکا ،عاشق شکل تیری دا
سختی سفر مصیبت بھاری، محض جھلی تدھ کارن
نا امید ہویا مر جاسی، بھلا نہ عاجز مارن
شاہ پری منہ پکا کر کے، مَتھے نوں وٹ پایا
نا محرم نوں منہ نہ دِساں، کیوں تدھ جی اکایا
ملکہ خاتوں روون لگی ،میں ہن جھوٹھی ہوئی
ایتھے اوتھے ہاں شرمندی، کسے جہان نہ ڈھوئی
اس گھر آون نالوں مینوں، قید آہی اوہ چنگی
یا دریا اندر ڈُب مردی ،موت لبھے اج منگی
گل اساڈی تدھ نہ مَنیّ، قیمت قدر نہ پایا
''ٹر ٹر کرو تُسیں ہم سُنتے''، اوہو لیکھا آیا
شان تیرے دا کے گھٹ جاندا، صورت دا کے گھسدا
جوبن حسن تیرے نوں بی بی، کوئی نہ آہا کھسدا
کے ہویا اک واری توں بھی، ساڈی گل منیندی
مائی بی تدھ راضی ہوندی، جے اِک درسن دیندی
غصے ہو پری بھی کہندی، لوک تسیں ہتیارے
مرد بیگانہ دیہو کواری، ایہو بھائی چارے؟
ایسے کارن مائی مینوں، بن کے ماں دھرم دی
گھر اپنے سدواندی رہندی، خبر نہ ایس بھرم دی
مائی بھلی اساڈی مائی، بدرہ بھلی سہیلی
گھر وچ سد کرو ایہ ول چھل، خوب تساں گل میلی
جے کر ماں پیو میرے جانن، ایہ منسوبہ بازی
پھیر ضرور تساں ول ٹورن، نال محبت تازی
جے اکواری پردے کجّے، باغ ارم وچ جاواں
ایس تساڈی نیتی پچھے، کاہنوں مڑ کے آواں
لاجواب ہویاں اس سخنوں، ماواں دھیاں ترائے
مدّت دی گل رکھی جا گہے، تروڑ نہ رب کرائے
ملکہ روندی ویکھ مائی نوں، بہت لگا دل مندا
غصہّ گچ اندر وچ آیا، ہو چکا ہن دھندا
اکھیں لال رتو بھر آیاں، مارے نیر اُچھلے
غضب النبے تن من کنبے، رُس گھرے ول چلے
دل وچ کہیا بدیع جمالے، انت نہیں ایہ چنگی
ماں کہیا دُدھ پیتا اس دا، رُس چلی کر تنگی
