اوّل شکر خدا دا کرئیے، دلبر مُکھ وکھایا
مِٹھّی منہ تیرے تھیں سجنا!، قُوت میری جِند پایا
کر کے پندھ سفردا آئیوں،دھوڑ پئی مت ہوئی
چاکر ہو دہی دا چشمہ، چاہیے منہ دھوایا
پیچ بہ پیچ کمند زلف دے، جے گل ڈالیں ایویں
ہر اک گردن کش مُلک دا، ہوسی قید کرایا
ڈیرے تیرے دے چو پھیرے، کے کم چوکیداراں
آہ میری دے بلن النبے، رکھن چانن لایا
توڑے سورج وانگر مینوں، اندر جاء نہ لبھے
در دیوار تیرے دی پیریں، ڈھہساں جیونکر سایا
شُکر ہزار خداوند تائیں، پھری بہار چمن دی
حاصل ہوئی مراد محمد، دلبر کول بہایا
خیر القصہ اوس دہاڑے، شام تلک مدھ پیتا
گاون گائے ساز وجائے، جشن خوشی دا کیتا
سورج ہار کیتی زر بخشی، جاں پیاں ترکالاں
بل اُٹھیاں کافوری شمعاں، نالے ہور مشالاں
سیف ملوکے خوشیئں خوشیئں، سارا دن مدھ پیتا
نالے راگ خیال الاپے، مُول نہ سی چپ کیتا
خوب آواز ہویا سی سوہنا، ستاں سُراں صفائی
تین گرام محمد بخشا، رسے جا بجائی
حدوں بہت اگے بھی آہی، چہرے تے رُشنائی
نال تراوت مدھ دی ہوئی، اگلیوں ہور سوائی
ہور کوئی مدھ پیوے جیوں جیوں، کھڑدا ہوش دماغوں
عاشق دا بھیں ہووے زیادہ، روشن عقل چراغوں
دلبر کول تے مہریں آیا، نالے نشہ شرابوں
ساقی سجن دئے پیالے، ہتھیں نُقل کبابوں
مجلس خالی نا محرم تھیں، نغمے چنگ ربابوں
سُچی سیج محمدبخشا، رنگی عطر گلابوں
صاعد بدرہ بی سن اوتھے، عشق کماندے چوری
نیویں نظر تکن اک دوجے، ساورڑا تے گوری
صاعد بدرہ دے ول تک کے، جھکھڑ آہیں بھردا
پتر رُکھ صبر دے والے، زیر زبر سی کردا
