وزیر دا حوصلہ دینا

تختی دل دی اتےّ لکھے، صورت نقش سجن دے
دھوتے دور نہ ہوندے ہرگز، ڈونگھے اکّھرّ من دے

یاد میری تھیں بھُلدی ناہیںم ہرگز زلف پری دی
سخت کمند گھتے جس وانگر، رستم تے بہمن دے

حسن جمال اوہدے دا دل توں، موُل خیال نہ جاندا
توڑے ظلم عذاب میرے تے، آون زمیں زمن دے

روز ازل دے زلف پیا دی، بنھ لیا دل میرا
آخر تیک نہ چُھٹن دیسن، سخت زنجیر سجن دے

توڑے لکھ پہاڑ غماں دے، سر میرے پر تُرٹن
سر جاسی پر بھار نہ سٹساں، وانگن کوہ شکن دے

روگی جیوڑا دارو لوڑے، شربت ہک دیداروں
دین طبیباں دے ہتھ باہاں، روگ جنہا ں نوں تن دے

حرص سجن دی جان میری وچ، ایسا ڈیرا لایا
جند جاسی پر حرص نہ جاسی، پکے قول سخن دے

کھڑے گلاب شگوفے اگے، ہوئے سبز بغیچے
آئی واؤ فجر دی لے کے، خط پیغام وطن دے

باس لئی تاں پھاس گئی سی، پُر پُر کنڈیں سَلّھی
بُلبُل نوں کے حاصل ہویا، کرکے سیر چمن دے

اُڈ اُڈ تھکے پئے نچھکے، بات نہ پُچھی یاراں
ویکھ چکوراں کے پھل پایا، بن کے عاشق چن دے

اس سورج دی آتش کولوں، پانی وچ کملانا
نیلو فر دا عشق اجے بھی، بے پرواہ نہ مندے

جے کوئی چاہے وانگ محمد، سرگردان نہ ہووے
سوہنیاں دی اشنائیوں چھپ کے، بیٹھے نال امن دے

بُہتی عمر گزاری ایویں، یار نہ نظری پیندے
تھوڑے روز جوانی جوبن، دائم ساتھی کیں دے

ٹھنڈی واء صفائے والی، خوشبودار وفائیوں
اجے نہ آئی دلبر ولوں، جس پر اسیں وکیندے

اوہ دلبر جو ہک ککھ اُتوںم گولا لئے نہ مینوں
دوئے جہان دیوے کوئی سانوں، اُسدا وال نہ دَیندے

گال موالیں چنگا مندا، جو میں چاہے بولے
ترش جواب مِٹھے مُنہ وچوں، لذت اسیں چکھیندے

اپنا آپ سنبھالاں ناہیں، منوں وسار سجن نوں
اپنا حال نہ تکدے مڑ کے، جو اس طرف تکیندے

جے لکھ گالیں طعنے دیوے، نالے منہ پھٹکارے
اس تھیں چنگا کے اسانوں، اس سنگ بات کریندے

کیتی قَسم بتیری واری، دل دے روگ نہ دسساں
جان لباں پر رہی نہ طاقت، تاں ہن ظاہر پَیندے

مکھ پیادا آب حیاتی، اسیں موئے ترہائے
جل بن مچھلی وانگ محمد، رہیے کچر تپیندے

جے محبوب پیارا ہک دن، وسے نال اساڈے
جاناں اج ہما پکھیرو، پھاتھا جال اساڈے

مثل حباب سروں سٹ ٹوپی، جل خوشیاں دے ڈُباں
پئے پچھاواں اس داجے وچ، جام زلال اساڈے

چڑھ چناّ! تے کر رُشنائی، کالی رات ہجر دی
شمع جمال کمال سجن دی، آ گھر بال اساڈے

دلبر دے درجاء نہ سکدے، حوراں ملک اسمانی
کد مجال سلام کرن دی، مثل کنگال اساڈے

سوہنی صورت ویکھ لباں توں، واری جان پیاری
مت ہک گُھٹ لبھے اس جاموں، ایہ خیال اساڈے

کہندا پھیر خیال زلف دا، جان نہ جان پیارے
ایسے کئی شکار پھساندے، پھاہیاں وال اساڈے

نا امید سجن دے در تھیں، نہ ہوساں نہ مُڑساں
کدے تے رحم پوے گا اس نوں، ویکھ وبال اساڈے

خاک اوہدے در والی والا، جس دم میں دم ماراں
مِٹھی واؤ جنت دی پھر دی، مغزدوال اساڈے

ہے واؤ اس عشق میرے دی، رمز پیاّ کن پائیں
آکھیں ہتھیں مار، تُساںنوں، خون حلال اساڈے

جے اوہ ایہہ گل منے ناہیں، صاف جواب سناوے
آکھے شالہ ہون نہ ایسے، نفر بے حال اساڈے

کہہ اگوں ہے شاہ حسن دے، بادشہاں در منگتے
مڈھ قدیموں بَہندے آئے، بھائیوال اساڈے

کرن گدا سجن دے کوچے، بادشاہی تھیں چنگا
جے اوہ پاوے آپ محمد، خیر رومال اساڈے

موتے نالوں بری جدائی، مینوں یار سہائی
لطف خدائی لیسی بدلہ، ہور نہ میرا کائی

ڈیرا یار میرے دا اُچا، عالی شان جہانوں
کر فریاد اُچیری ساری، ہے جند درد دکھائی

باجھوں اکھر عشقے والے، ہور نہ سبق پڑھایوس
رب استاد میرے نوں دیوے، نیکی تے وڈیائی

سوہنی صورت ویکھن کولوں، منع نہ کریو بھائی
جمدڑیاں ایہ عادت مینوں، پاون والے پائی

ہے خوش واؤ سجن دی جاویں، اندر باغ سجن دے
سرو آزاد میرے نوں آکھیں، کرکے سیس نوائی

باجھ دیدار تیرے تھیں سجنا!، خوشی نہ دِسے خوابے
مکھ وکھاویں نہ چِرلاویں، آویں برا خدائی

ہے واؤ جا آکھ سجن نوں، ہے بک باغ ارم دے
کیوں تدھ سرگردانی مینوں، وچ اجاڑاں پائی

آپ سیاں وچ رل کے کھیڈیں، ماریں موج نصیباں
کدے تے پُچھ غریباں تائیں، جو ہوئے صحرائی

شکرو یچن والا بنیا، شالہ جُگ جُگ جیوے
کیوں نہیں پچھدا صلح کداہیں، طوطی بُھکھ سُکائی

مان حُسن دا ٹھاکے تینوں، ہے پُھل شاخ گلابی
پچھ نہیں گل بلبل کولوں، جو تدھ کان سودائی

نال سیاں دے رل کے جس دم، مدھ خوشی دا پیویں
کر کھاں یاد مینوں بھی جس نے، سِکدیاں عمر لنگہائی

خبر نہیں کے رنگ اینہاں دا، کس سببوں نسدے
گوہڑے نین سیاہ جنہاں دے، کر دے نہ اشنائی

حسن جمال کمال تیرے وچ، ہور تمامی صِفتاں
ہکو عیب وفاء محبت، نہیں اندر زیبائی

ہے واؤ جد باغ ارم وچ، جاسیں پاس پیارے
ہتھ بنھ عرض گذاریں اوتھے، ہو کے میری جائی

میں نت درد تیرے دی آتش، سینے اندر جالاں
تلیاں وچ کڑاہ غماں دے، جیؤں مچھی جل جائی

جے جگ دشمن مارن والا، توں ہک سجن ہونویں
موتوں ذرہ نہ ڈرساں، کرساں دم دم شُکرالائی

جاں جاں عاشق بجھے ناہیں، محبوباں دے درتے
کد خلاصی کردا اس دی، ظالم درد جدائی

جلوہ روپ تیرے دا لُٹدا، متقی شاہ گداواں
ایسی صورت سوہنی تائیں، مت کوئی نظر نہ لائی

توڑے دور پیا پردیسی، یاد نہیں تدھ کیتا
میں مدھ پیواں سور تسانوں، ہکدم نہیں خطائی

ہے خوش واؤ فجر دی آنیں، خاک اوہدے درباروں
اس سُرمے تھیں لے محمد، اکھیں دی رُشنائی

سیف ملوک شزادہ اُٹھ کے، پڑھن لگا شکرانے
سو سو شکر زبانوں آکھے، کرے ادا دو گانے

اَٹھے پہر عبادت اندر، رہندا نت کھلوتا
عشق حقیقی ہویا مجازوں، ہر مَیلوں دل دھوتا

ایہ مشغول عبادت اندر، گلاں کول نہ کرئیے
توڑے قید سنگل وچ ہوون، پھیر شِیہناں تھیں ڈرئیے

عاشق قید محمدبخشا، پَیر نہ بدّھے تیرے
کر کجھ آہر چھڈون والا، کریں ایتھے کے پھیرے

خدمتگار وفائی تاہییئں، ہاں وہلا کر دھائی
خبر قضیّے دی کس کھڑنی، کول تونہیں اس جائی

شارستان اندر چل جلدی، شاہپالے دے گھر نوں
عاشق دی اس حالت والی، خبر ہووے دلبر نوں

سیف ملوکے کول اکلا، رہ کے کے کماواں
فوجاں چاڑھ لیاواں توڑوں، تاں قیدوں چھُڑکاواں

مہر افروز گئی جس ویلے، کول شہے شاہپالے
گوشے گل سناون کارن، جا کر وکھ بہالے

سیف ملوکے دی گل ساری، اوّل آخر توڑی
کھول دسی شاہپالے اگے، صفت کیتی بے اوڑی

سُن گلاں شاہپال شزادہ، بہت تعجب ہویا
آدمیےئ نوں عشق پری دا، کیکر اُٹھ کھلویا

متھے وٹ اکھیں وچ لالی، چڑھیوس غضب ہنیری
تتّا بول مائی نوں کہندا، کے مت ماری تیری

اس آدم نے جادو پائے، یا کوئی جڑی کھلائی
یا کوئی منتر جنتر کیتا، تیری ہوش بھُلائی

یا کوئی پڑھی عزیمت اس نے، یا کوئی سیفی ڈالی
یا سِر تیرے اُتوں پھیری، لکڑ چا بنگالی

توں جے ایہ منصوبہ کر کے، آدم نال لیائییں
نہ کجھ عقل قیاس کیتوئی، اینویں ہی ٹُر آئییں

جو گل تدھ فرمائی مینوں، باہر علم حسابوں
دس مائی ایہ مسئلہ پُٹھا، پرھیوئی کس کتابوں؟

آدمیاں تے پریاں اندر، ساک اگے کد ہوئے
موتیں تے گل ڈوڈے مائے، کس نے جوڑ پروئے

دوئے ذاتیں وکھو وکھی، مولیٰ آپ بنائیاں
اوّل دے دن رلیاں ناہیں، کس تھیں جان رلائیاں

وڈے وڈیرے وڈکے ساڈے، دیو ہوئے ہر تھاویں
کسے نہیں ایہ رسم قبولی، شرع نویں توں پاویں

ایہ گل مول نہیں دل لگدی، رسم نویںکد بھاوے
قوم دئیاں دی مندا چنگا، آکھن جو دل آوے

ہے سلطان حُسن دی نگری، راج سلامت تیرا
میں پردیسی ہاں فریادی، عدل کریں کجھ میرا

تدھ بن جان لباں پر آئی، جھلیادرد بتیرا
دے دیدار اج وقت محمد، جگ پر ہکّو پھیرا

عشق فراق بے ترس سپاہی، مگر پئے ہر ویلے
پٹن بند سٹن وچ پیراں، وانگر ہاتھی پیلے

صبر تحمل کرن نہ دیندے، ظالم بُرے مریلے
تدھ بن ایویں جان محمد، جیوں دیوا بِن تیلے

بستر نامرادی اُتے، میں بیمار پئے نوں
دارو درد تساڈا سجنا!، لے ازار پئے نوں

ذکر خیال تیرا ہر ویلے، درداں مار لئے نوں
ہے غم خوار ہکلی جائی، بے غمخوار پئے نوں

چنتا فکر اندیشے آون، بنھ بنھ صفاں قطاراں
وس نہیں کجھ چلدا میرا، قسمت ہتھ مُہاراں

پاسے پاسے چلی جوانی، پاس نہ سدیا یاراں
ساتھی کون محمد بخشا، درد ونڈے غمخواراں

مان نہ کیجے روپ گھنے دا، وارث کون حُسن دا
سدا نہ رہسن شاخاں ہریاں، سدا نہ پھُل چمن دا

سدا نہ بھور ہزاراں پھِرسن، سدا نہ وقت امن دا
مالی حکم نہ دے محمد، کیوں اج سیر کرن دا

سدا نہ رست بازاریں وکسی، سدا نہ رونق شہراں
سدا نہ موج جوانی والی، سدا نہ ندیئیں لہراں

سدا نہ تابش سورج والی، جیونکر وقت دوپہراں
بے وفائی رسم محمد، سدا ایہووچ دہراں

سدا نہ لاٹ چراغاں والی، سدا نہ سوز پتنگاں
سدا اڈاراں نال قطاراں، رہسن کد کلنگاں

سدا نہیں ہتھ مہدی رتے، سدا نہ چھنکن ونگاں
سدا نہ چھوپے پاء محمد، رل مل بہنا سنگاں

حُسن مہمان نہیں گھر باری، کے اس دا پھِرمانا
راتیں لتھا آن ستھوئی، فجری کوچ بُلانا

سنگ دے ساتھی لدی جاندے، اساں بھی ساتھ لدانا
ہتھ نہ آوے پھیر محمد، جاں ایہ وقت وہانا

سدا نہیں مرغایاں بہنا، سدا نہیں سرپانی
سدا نہ سیاں سیس گنداون، سدا نہ سرخی لانی

لکھ ہزار بہار حسن دی، خاکو وچ سمانی
لاپریت محمد جس تھیں، جگ وچ رہے کہانی

مگر شکاری کرے تیاری، بار چریندیا ہرنا
جو چڑھیا اُس ڈھینا اوڑک، جو جمیا اُس مرنا

کجھ وساہ نہ ساہ آئے دا، مان کیہا پھر کرنا
جس جثے نوں چھنڈ چھنڈ رکھیں، خاک اندر ونج دھرنا

لوئی لوئی بھرلے کُڑیئے، جے تدھ بھانڈا بھرنا
شام پئی بن شام محمد، گھر جاندی نے ڈرنا

سیف ملوک شہزادہ ایویں، راگ وراگوں گاندا
اُڈدے پنکھی ڈھہن اسمانوں، سُن کے کوئی نہ جاندا

ہر ہر بول اوہدا دکھیارا، زہر الودی کانی
دوجا صدقے ہو ہو جاون، حوراں ویکھ جوانی

دردوں آہیں مار شزادے، پُر کر سانگاں لایاں
آہ عشق دی کوئی نہ جھلدا، جندو جیہناں جلایاں

ماری آہ زلیخا بی بی، دردوں بال مواتا
بھڑک لگی اگ چابک سڑیا، تاں یوسف سچ جاتا

سسیّ نوں اک روز پنوں نے، طعنہ بولی لائی
سچے عشق تیرے دا بی بی، مینوں پتہ نہ کائی

سسیّ چمک لگی اس گلوں، اگ دی چرھ بھروائی
نال افسوس اوساس چلایا، آتش سرد کرائی

ماہی دردوں ونجلی واہے، ہوندا شوق مہیں نوں
مجنوں دا سُن بول درندے، آون چل زمیں نوں

راہ کھلاندے آہ چلاوے، جاں روڈا دکھیارا
جلدی آرن کارن کردا، ٹھنڈا ویکھ لوہارا

ابراہیم چخا پر کڈھیاں، آہیں درد ہزاروں
باغ بہار ہویاں گلزاراں، آتش شوخ انگاروں

پری بدیع جمال کھلوتی، وانگر سرو ازادے
سرتے چھتر چھام بنائی، رُکھ گھنے شمشادے

شاہزادے ول اکھیں لایاں، تکدی مول نہ جھمکے
سُن سُن راگ خیال غماں دے، واؤ پرم دی رمکے