پِنجریاں وِچ پنکھی ٹنگے، بنگلے وِچ چؤپھیرے
پِنجرے جُڑت جڑا جواہروں ،آہے گھنے گھنیرے
بُلبُل کھرسو طوطے مینا، خُمرے گھگی بھائی
کُونجاں مور لٹورے کوئل، انت نہ آہا کائی
بولن خُش آواز تمامی، رنگ رنگاں دِی بولی
ہِکناں کُوک اُچیری آہی، ہِکناں دِی گل ہولی
بُلبُل کرکے یاد بہاراں ،بولے سُخن ہزاراں
قید ہویاں وِچ پِنجر کاراں، کد مِلاں گُلزاراں
باغ اِرم وِچ پُھل گُلاباں، ہوسی نوِیں جوانی
جے ربّ قید پنجر دیؤں کڈّھے، چل مِلیے دِل جانی
کھر سُو آکھے باغ اِرم دِی ،کھیتی ہری ہوئے گی
شاخ فراخ وِساکھ مہینے، پُھلّیں بھری ہوئے گی
اج کل کنڈے نرم ہوون گے، پتر لوّے سمن دے
جے ربّ سانُوں بندوں کڈّھے، کریئے سیر چمن دے
طوطے آکھن پکّے ہوسن، میوے باغ اِرم دے
ہائے ہائے ربّا پائیو سانوں، پنجریاں وِچ جمدے
انب انار مزے وِچ ہوسن، آن پئی رس مِٹھّی
دانے کڈھ اناروں کھاندے، جے ربّ کردا چِٹھّی
خُمرے کُوکُو کُوک پُکارن، اوکُو اوکُو مائے
باغ اِرم دَیاں سرؤاں اُتّے ،ہوندے اسیں گُھمائے
نال خُشی دے سیر کریندے، ہر بُوٹے ہر ڈالی
راگ سُہاگ چمن دے گائیے، بھاگ جگائے والی
مِینا آکھے میں نہ جمدی، ماؤ دے گھر تتّی
رج نہ کیتا سیر چمن دا ،آن پِنجر وِچ گھتّی
چوہ چوہ کردا اج ہوئے گا، مُکھ لالی تِھیں لالہ
بھاء اساڈے پائیوئی سائیاں، داغ وِچھوڑے والا
گُھگّی آکھے کوہ گئی مینُوں ،کیسی چھُری امردِی
یُوسف کُھوہ پیا نئیں دسیا، طؤق پیاہُن مردِی
رُت بہار تیار چمن وِچ ،یار ہوسی سنگ سیناں
میں بِھی بولاں جے اج ہوواں، چاننیاں وِچ ریناں
کُونجاں بولن سد غماں دے ،اسیں نقابل مائیاں
بچّے چھوڑ آئیاں ہُن ایتھے، پِنجر وِچ پھسائیاں
جے اج دیس اپنے وِچ ہوئیے، اُڈیئے بنھ قطاراں
باغ اِرم ول پھیرا پایئے ،رل کے نال اُڈاراں
مورے نُوں ہڈکورے لگّے، اُڑاُڑ کردا گلّاں
باغ اِرم دے بُوٹے ہوسن ،گھنے ہوئے جیؤں جھلّاں
پریاں خُوب پُشاک لگا سن ،جے میں اوتھے ہوندا
پیلاں پاندا من پرچاندا، خوشیئیں ہنجُوں روندا
کہن لٹورے مولیٰ ٹورے ،بندیں اسیں بے چارے
اڈن ہارے باغ کِنارے ،خُشیاں دے بنجارے
باغ اِرم وِچ رؤنق ہوسی ،دھوتی دھُوڑ غُبارِی
ہر خانے وِچ خُوب صفائی، ویہڑے پِھری بہارِی
کوئل بول کہے اج ہوندی، میں بھی کول چمن دے
سبزہ ویکھ ہوندا دِل تازہ، بول سُناندی من دے
ڈاہڈھے ربّ وِچھوڑا پایا، کدے اسانُوں مِیلے
باغ بہاراں صُحبت یاراں، کرے نصِیب ہر ویلے
خُش آواز پکھیرُو بہتے، ہور بغیر اُنہاں دے
پنجریاں وِچ ٹنگے آہے ،نہ پُچھ نام تِنہاں دے
آپو اپنی نال ادائے، سبھّو کرن پُکاراں
ربّا قیدوں دئیں خلاصی، یار ملائیں یاراں
اسیں پرندے وِچ ہوائیں، اُڈّن والے ہیساں
آپو اپنیاں رنگاں والے، خُوب اُجالے ہیساں
جِتّھے بھاوے اوتھے جانا، اُچئیں سُچئیں جائیں
اِیتھوں اُٹھنا اوتھے بہنا، کرنا سیر ہوائیں
پِنجریاں وِچ پئے تڑفدے، جاء نئیں مُکلِیری
پربھجے سِرگنجے ہوئے، ظالم قید لمِیری
کالے تِتّر کاہلے ہوئے، کرن اُچیاں فریاداں
سچ سبُحان تیری ہے قُدرت ،کرنا قید آزاداں
قید ہوئیاں چاکریں خلاصی، ایہہ بھی ہے کم تیرا
آپ وِچھوڑیں آپ ملائیں، تکیہ ہر دم تیرا
پنکھی رُوح تے پنجرا جثّہ، بنگلہ دُنیا خانہ
باغ بہشت تے رُوح شاہزادہ، یار لقاء یگانہ
پنکھی ویکھ شہزادے تائیں، مٹھیاں نال زُباناں
سارے بُہت خُشی کر بولے، پِھریا نیک زمانہ
گھلیا ربّ موّکل ساڈے، بند اُتارن والا
اِس بِن بندہ ہور نہ آہا، دُشمن مارن والا
جانوراں دے خُش آوازے ،سیف ملوک سُنیندا
پیراں ہیٹھ جواہر رُلدے ،ناہا مُول چُنیندا
