بنگلے اندر کرے نِگاہاں، ہر ہر گوشے جائے
مت کوئی سِرّ ایسے وِچ ہووے ،دس سجن دِی پائے
بنگلہ سارا پِھرکے ڈِٹھّا ،سیف ملُوک نہ ڈریا
لعل جواہر مانک ہیرے ،سونے موتیں بھریا
پھِردِے پھردِے نظری آیا، بُوہا ہورہِک گھردا
اُس خانے ول ہوئیا روانہ، نظر اگّوں کے کردا
بُوہے سنگل کُنڈا جڑیا، جندریاں سنگ کڑیا
سنگل کُنڈے قُفل سُنہری، موتیں ہیرے جڑیا
دوکلاں دے شیر وڈیرے ،رستہ مل کھلوتے
سُچلے شیر خونامی دِسّن ،نال لہو مُکھ دھوتے
وِیکھن سات شہزادے اُتّے، حملے کر کر آون
پراِس دے گل پیندے ناہیں، پاسوں پاس ڈراون
سیف ملُوک شیراں پر بھارا، جیؤں چوہیاں تے بِلّی
دُوجا اُتّوں پُٹھ عِشق دِی، خُوب طرح دِی مِلّی
عاشق موتوں ذرہ نہ ڈردا، جان تلی پر دھردا
جے اوہ ڈرنے والا ہوندا، پِچھّے کِدھرے مردا
گل فرِشتے والی اُس نُوں، آہی یاد بھلیری
یار مِلے بِن مرنا ناہیں، پکّی رکھ دلِیری
نالے آس اِس گل دِی آہی، جو ہاتف فرمائی
جھب وسِیلہ مِلسی تینُوں ،دس سجن دِی پائی
شیر دلیر شاہزادہ تک کے، نیڑے مُول نہ آون
اوسے پہلے پَیرے اُتّوں، گھڑی گھڑی مُڑجاون
سیف ملُوک ڈِٹّھے ہک رتّی پیر نہ اگّے پاندے
اوسے ِہکسے جائیوں مُڑدے ،ہین ایہہ بنے کلاں دے
اعظم اِسم مُبارک پڑھیا ،شیر ہوئے ڈھِہہ ڈھِیری
پھر پڑھ جندریاں ول ڈِٹّھا، لتّھے اِکسے وِیری
شیر جوان دلیر شاہزادہ، ذرہ دیر نہ لاندا
لنگھ گیا اُس گھر دے اندر ،ہر گِز خؤف نہ کھاندا
جِس کوہ قاف سمندر ٹاپُو ،برّ اُجاڑاں بیلے
نال دلِیری ربّ دِی ڈِھیری، گاہے اِک اکیلے
جودِلبردِی لوڑے چڑھیا، جے اوہ عاشِق پکّا
دہشت خؤ ف نہ رہندا اُس نُوں، نہ اوہ ٹُردا تھکّا
جاں اُس گھر وِچ گیا شہزادہ، ڈِٹھیوس تخت سُنہری
چوہِیں پاویں شیر سُنہری، بیٹھے لاکچہری
تخت سُنہری لعل جواہر، جُڑت جڑا چؤپھیرے
ہیرے پنّے ہار حمیلاں، گل پائیاں ہر شیرے
ہر شیرے دِی ڈولے بدھّے، کاریگر دے ڈولے
چؤکی تے تعوِیذ جواہر ،ہیرے دے سن ڈھولے
کنّاں اندر والے سُچے ،سُچے موتیں والے
وینی نال سُنہری کنگن، دُنب مرصّع نالے
تخت اُتّے کوئی ستّا ہوئیا، چادر چِٹّی تانی
سِر پیراں تک کِتوں نہ ننگا، پر دِسدا کوئی ہانی
عاشق دِی تک ہور دلیری، کردا کے جِند بازِی
ایسی جائے خؤف نہ کھاندا، کر دا دست درازِی
دست درازِی کے میں آکھی، چادر پلّا چائیوس
مت کوئی غیر دلِیل لیاؤ، دیہی ہتھ نہ لائیوس
