سوچ ریا واں کِنے میری جُوہ دے تخت سنبھالے
سارے پکھو چِتھیاں کَھنباں ٹُٹیاں چُنجاں والے
میرا وِچلا پِنڈے دے اس ملبے تے نہیں وِسدا
میں دیوے نوں پُھوکاں مار بُجھوندے ویکھے آلے
مینوں میرا ہوناں لگدا ہور کسے دا ہوناں
خورے کیہڑا تے کد مینوں لئے گیا اپنے نالے
اوہ آیا تے کولوں تیز ہوا دے وانگوں لنگھیا
ہُن تک جیدےلئی اپنے وچ ساہ دے دیوے بالے
انور مینوں کیوں لگدا اے میں اوسے دن مرناں
جیس دیہاڑے بے پروا دے مُکنے آلے ٹالے
