جا نی کڑمئیے بھکھے تن تے لیر نئیں چھڈی چولے دی
رہ گئی سی اک اک ایہو ساتھے پیارنشانی ڈھولے دی
اکھ لگ گئی تے وِسر جاسن تیتھوں لگدے لیندے وی
جھلئیے تیتھوں بھل جانی ایں اک اک لیر پٹولے دی
ساری عمراں ٹردا وتیاں میں پتھریلے رستے تے
سفنے دے وچ ویکھی سی تصویر اک اڈن کھٹولے دی
اکے گھر وچ رہ کے دکھ نہ ونڈے بھین بھراواں دے
کلیاں کرکے مار گئی اے شامت کندھ دے اولھے دی
کیہڑے ہڑھ وچ لُڑھیاں ریتاں وارث دے پنجاب دیاں
نہ اوہ چکی چھج چھاننی نہ اوہ ریت بھڑولے دی
پت جھڑ دے وچ میرے وانگوں رُکھ دے پیلے پتراں نوں
راس نصیر نئیں آئی یاری تِکھی واء دے جھولے دی
.................
کتاب: تیرا ہجر گلاب جیہا
صفحہ: 33
حوالہ: تیرا ہجر گلاب جیہا، نصیر بلوچ؛ مجلس پنجابی ادب فیصل آباد؛ صفحہ 33 ( ویکھو )
