دُھوڑ دھمالاں پاندی رہی اے
غربت بندے کھاندی رہی اے
میرے شکوے ہوندے رہے نیں
اوہنوں گل سماندی رہی اے
اوہندا انج خیال اے جیویں
جٹّی دُدھ جماندی رہی اے
ریشم ورگے پٹاں اُتے
اوہندی یاد سماندی رہی اے
سوہرے گھر وی سک بابل دی
گڈیاں نال کھڈاندی رہی اے
راتیں پُتر گھر نئیں آیا
جاں نکلدی ماں دی رہی اے
