کی ہُندا ہے کلیاں، جھگیاں، جھاناں نال
بھامبڑ رل جاندا ہے جد طوفاناں نال
غزلاں، دوہے، کویتا، کافی، چومصرعے،
کی کی بن جاندا ہے سوچ اڈاناں نال
کی نہیں ہُندا، پھانسی وی ہو سکدی ہے،
اک سچے نوں تیرے جھوٹھ بیاناں نال
ایہہ وڈے ہندے نے چنگیاں لوکاں نال،
شہر بڑے نہیں ہُندے، بڑے مکاناں نال
چھڈّ گیا ضدّ اوہ وی تارے منگن دی،
میں وی لڑنا چھڈّ دتا اسماناں نال
تغڑا سو سو جنس بناوے کھان لئی،
ماڑا ڈھڈّ بھر لیندے، سُکے ناناں نال
بھاویں تگڑم بازی وس دی بات نہیں،
پر لوکاں دے دل جِتے نے شاناں نال
آنچ نہ آون دتی نیک حیاتی 'تے،
ساری عمر ریہا بہندا شیطاناں نال
کھل دلی دی ہٹی جتھے مرضی کھول،
بن جانیں اک دن بازار دوکاناں نال
چڑھ نہ سکیا اوہ مقصد دی ٹیسی تے،
سارا جیون گھلدا رہا ڈھلاناں نال
کاروباری بندے قسماں کھا کھا کے،
لکن میٹی کھیڈن روز قرآناں نال
پلے ککھّ نہیں چھڈیا ودھ کی آکھاں،
سبھ کجھ لٹّ لیا اس نے مسکاناں نال
کیوں لکھتاں پڑھتاں دے وچ پے چلیا ایں،
دل دے سودے ہُندے سدا زباناں نال
روز نویں ہتھیار بناؤندے نے وڈے،
چھوٹے ملکاں وچ کھیڈن نوں جاناں نال
شیئاں واری قسماں کھا کے آؤن دیاں،
کھیڈ رہے نے کِنے لوک ایماناں نال
چھوٹا موٹا سمجھ نہ 'نور محمد' نوں،
اج کلّ کھیہندے غزل دیاں سلطاناں نال
