ਉਠ ਪ੍ਰਦੇਸੋਂ
ਦੇਸ ਨੂੰ ਚਲੀਏ
ਓਥੇ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ
ਲਾਲ਼ ਹਨੇਰੀ
ਝੁੱਲੀ ਏ ਹਰ ਪਾਸੇ
ਅੱਖਾਂ ਅੰਦਰ
ਰੋੜੇ ਰੜਕਣ
ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ
ਲਹੂ ਬੰਦਿਆਂ ਦਾ ਸਸਤਾ ਹੋਇਆ
ਹਰ ਪਾਸੇ ਵਗਦਾ ਜਾਵੇ
ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਤੇ
ਕੋੜੇ ਪੈਂਦੇ
ਸੱਚ ਬੋਲੋ ਤੇ ਸੂਲੀ
ਖ਼ਲਕਤ ਸਾਰੀ
ਖ਼ੌਫ਼ ਦੀ ਮਾਰੀ
ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਭੁਲੀ
ਨੇਕੀ ਦੀ ਰਾਹ ਦੱਸਣ ਵਾਲੇ
ਕਿੱਥੇ ਗਏ ਨਿਮਾਣੇ
ਬੋੜ੍ਹ ਦੇ ਥੱਲੇ ਬੈਠਣ ਵਾਲੇ
ਰੁਸੇ ਸਭ ਸਿਆਣੇ
ਧਰਤੀ ਮੇਰੀ
ਤਪਦੀ ਭੱਠੀ
ਜਿਵੇਂ ਥਲਾਂ ਦੀ ਜਾਈ
ਭੁੱਖ ਨੰਗ ਵਿਹੜੇ
ਭੰਗੜਾ ਪਾਵੇ
ਬਾਲਾਂ ਦਾ ਤਨ ਸੁਕਦਾ ਜਾਵੇ
ਪਿਟ ਪਿਟ ਰੋਏ ਮਾਈ
ਸੋਚੀਂ ਪਈ ਆਂ
ਹੁਣ ਮੈਂ ਕਿਹੜੇ ਪਾਸੇ ਜਾਵਾਂ
ਕਿਵੇਂ ਸੁੱਤੀ ਆਸ ਜਗਾਵਾਂ
ਕਿਹਦਾ ਜਾ ਬੂਹਾ ਖੜਕਾਵਾਂ
ਪਾਕਪਤਨ
ਕਸੂਰ ਨੂੰ ਜਾਵਾਂ
ਸ਼ਾਹ ਹੁਸੈਨ ਦੇ ਲਹੌਰ ਨੂੰ ਜਾਵਾਂ
ਯਾ ਫ਼ਿਰ ਜਾ ਕੇ
ਵਾਰਿਸ ਸ਼ਾਹ ਦਾ ਤਰਲਾ ਪਾਵਾਂ
ਨਿੱਘੀਆਂ ਸੋਚਾਂ
ਵਾਲਾ ਸਾਈਂ
ਮੁੜ ਤੋਂ ਸਾਨੂੰ ਹੀਰ ਸੁਣਾਦੇ
ਦਿਲ ਵਿਚ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਭਾਂਬੜ ਲਾ ਦੇ
ਪਿਆਰ ਦਾ ਸਚਾ ਗੀਤ ਸੁਣਾ ਕੇ
ਜੀਣ ਦੀ ਮੁੜ ਤੋਂ ਆਸ ਜਗਾ ਦੇ
ਵੇਖ ਵੇ ਸਾਈਆਂ
ਹੁਣ ਤੇ ਇਥੇ
ਬੇ ਕਸੂਰੇ ਮਰਦੇ ਜਾਂਦੇ
ਹਸਪਤਾਲ ਤੇ ਕਬਰਸਤਾਨ ਵੀ
ਨੱਕੋ ਨੱਕੀ ਭਰਦੇ ਜਾਂਦੇ
ਰੋਗ ਦਿਲਾਂ ਦੇ
ਵਧਦੇ ਜਾਂਦੇ
ਅੱਜ ਵੇਖ ਜ਼ੁਲਮ ਇਨਸਾਨਾਂ ਉੱਤੇ
ਸ਼ਾਮ ਵੇ ਪੈ ਗਈ ਲੋਏ ਲੋਏ
ਮਿੱਠੇ ਲੋਕੀ ਕੌੜੇ ਹੋਏ
ਟੱਕਰਾਂ ਮਾਰਕੇ ਰਾਂਝੇ ਰੋਏ।
