لوہا

تُسیں لوہے دی کار جُھوٹدے ہو
میرے کول لوہے دی بندوق ہے
میں لوہا کھادھا ہے
تُسیں لوہے دی گل کردے ہو
لوہا جد پِگھلدا ہے
تاں بھاف نہیں نِکلدی
جد کُٹھالی چُکن والیاں دے دلاں چوں
بھاف نِکلدی ہے
تاں لوہا پِگھلدا ہے
پِگھلے ہوئے لوہے نوں،
کِسے وی آکار وچ
ڈھالیا جا سکدا ہے
کُٹھالی وچ مُلک دی تقدیر ڈھلی پئی ہوندی ہے
ایہہ میری بندوق
تُہاڈیاں بنکاں دے سیف،
تے پہاڑاں نوں اُلٹان والیاں مشیناں
سبھ لوہے دے ہن
شہر توں اُجاڑ تک ہر فرق
بھین توں ویسوا تک ہر احساس،
مالک توں ماتحت تک ہر رِشتہ
بِل توں قانون تک ہر سفر
لوٹُو نظام توں اِنقلاب تک ہر اِتہاس،
جنگل، بھوریاں تے جھگیاں توں انٹیروگیشن تک ہر مقام،
سبھ لوہے دے ہن
لوہے نے بڑا چِر اِنتظار کیتا ہے
کہ لوہے تے نِربھر لوک
لوہے دیاں پتیاں کھا کے،
خودکُشی کرنوں ہٹ جان،
مشیناں وِچ آ کے تُونبا تونبا اُڈن والے،
لاوارثاں دِیاں تیویاں
لوہے دیاں کُرسیاں تے بیٹھے وارثاں کول،
کپڑے تک وی آپ لاہن لئی مجبور نہ ہون
پر آخر لوہے نوں
پستولاں، بندوقاں تے بمباں دی
شکل اِختیار کرنی پئی ہے
تُسیں لوہے دی چمک وِچ چُندھیا کے
آپنی دِھی نوں ووہٹی سمجھ سکدے ہو
پر میں لوہے دی اکھ نال
مِتراں دے مکھوٹے پائی دُشمن وی
پہچان سکدا ہاں
کیونکہ
میں لوہا کھادھا ہے
تُسیں لوہے دی گل کردے ہو