مِرزے وِچ بڑے گُمان سی ، پھیر سوں گیا جنڈورے دے پاس
میں ول ول وڈھ دیاں گا سُور میں ، دئیوں پُور کھپا
میں جھٹ کو ٹھونکا لا لین دے ، سُتے نُوں نہ جگا
دِن چڑھدے نوں چلاں گے ، تینوں لے چلاں داناں باد
ہونی مرزے دی کُد پئی ، رلی سیالاں دے نال
چھُٹی کانی غضب دی ، لے گئی مِرزے نُوں نال
رُوح مرزے دی نکل گئی ، لگی جنڈورے نال
مندا کیتا صاحباں تُوں ، رل گئی ایں سیالاں دے نال
کانی گھڑی کمگراں ، پھل کِسے اُستا کار
دھوکھے ماری میری صاحباں ، نہ آر نہ پار
کھچ کے کڈھی مِرزے جوان نے ، کر گئی مِرزے نوں پار
اگوں صاحباں بُولدی ، مِرزیا من میری عرضا
ہونی ورتی پیغمبراں ، ہونی مرزے تے گئی آ
بیٹے شاہ علی دے ، حسن وحسین بھرا
لڑ دے نال یہودیاں ، دتے پُور کھپا
در وِچ روندی بی بی فاطمہ ، مڑ کے نہ آئے میرے پاس
مرزیا ایڈے پیغمبر مار لئے ، توں کیہدا پانی ہار
اِک عرض میری من لے ، مینوں صاحباں لے چل نال
مندا کیتا سُن صاحباں ، میرا ترکش ٹنگیا جنڈ
تِن سو کانی مِرزے جوان دی ، دیندا سیالاں نوں ونڈ
پہلی مار دا ویِر شمیر دے ، دوجی کلے دے تنگ
تیجی ماراں جوڑ کے ، جیہدی ہیں تُوں منگ
سر توں منڈاسا اُڈ گیا ، گل وچ پیندی جھنڈ
باجھ بھراواں جٹ ماریا ، کوئی نہ مرزے دے سنگ
پیلو پچھے شاعر نوں ، کے ول گیا جہان
بہہ بہہ گئیاں مجلساں ، لگ لگ گئے دیوان
مِرزا ماریا ملک الموت دا ، کجھ ماریا اوہنوں گُمان
وِچ قبراں دے کھپ گیا ، مِرزا سوہنا جوان
ایہہ قصہ مرزا صاحباں دا ، جوڑیا پیلو شاعر نیں ،
جس نوں جانے جگ جہان
