ماڑی تیری ٹیرکی ، مرزا لیایا کِدھروں ٹور
سُکا ایہدا چوکٹا ، کاواں کھاہدی کنگڑور
جے گھر نئیں سی تیرے باپ دے ، منگ لیاؤندوں ہُور
گھوڑے کھیوے خان دے ، بڑے مراتب خور
بھجیاں نوں جان دین گے ، اُدھل گئیاں دے چور
وِچ اُجاڑ دے مار دے ، تیری سٹ دے دھون مروڑ
کن ملے کھُر پتلے ، دُم بکی دی سیاہ
ویکھ کے میری ٹیر نوں ، جھورے چت نہ پا
بھائی ڈوگر جنہاں دے ، بہن پواندی آ
باپ دی کھتیِاں چار کے ، بکی نُوں لیا بنا
دس مہیِناں دا گھیو دِتا ، بکی دے ڈھڈ پا
بکی توں ڈرن فرشتے ، میتھوں ڈرے خدا
چوبھے وچ پتال ، اُڈ کے چڑھے آکاس
چڑھنا اپنے شوق نوں ، بکی نوں لاج نہ لا
بُوہے نوں تمک وجیا ، صاحباں گھتے تیل
اندر بیٹھے نانکے ، بُوہے بیٹھا میل
تھالی بٹوا رہ گیا ، کُپے عطر پھلیل
گہنے سنیں پٹاریاں ، جھانجھن سنیں حمیل
فروز ڈوگر کُوکیا ، سُنیں خان کھیوے بات
صاحباں نُوں مِرزا لے گیا ، روندی کنڈے دی بار
لاگیا لاج سیالاں نُوں ، گیا سی داغ لگا
گھوڑے پاؤ پیکڑاں ، پیدل ہو جاؤ اسوار
رستے پاؤ پیدلو ، منڈ ملو اسوار
سانواں مِرزا مارناں ، کرکے قول قرار
عشق لتاڑے آدمی ، برف لتاڑے رُکھ
