ਅਰਸ਼ੋਂ ਉਤਰੇ ਛੇ ਜਣੇ , ਛੇ ਹੁਣ ਭੈਣ ਭਰਾ
ਦਲਦਲ ਲਈ ਸ਼ਾਹ ਅਲੀ ਨੇ , ਪਾਈ ਕਾਬੇ ਦੀ ਰਾਹ
ਹਿੱਕ ਲਿਆ ਗੁੱਗੇ ਚੌਹਾਨ ਨੇ , ਬਾਗੜਾਂ ਦੱਤ-ਏ-ਾਂ ਢਾਹ
ਨੀਲਾ ਲਿਆ ਰਾਜੇ ਰਸਾਲੂ ਨੇ , ਕਾਨਯਿਂ ਲਈਆਂ ਛੰਡਾ
ਗਰਾਰਾ ਜੈਮਲ ਫ਼ਤਿਹ ਸੰਦਲ , ਬੇਟੀ ਨਾ ਦਿੱਤੀ ਬਿਆਹ
ਲਿਖੀ ਲੈ ਲਈ ਦਿਲੇ ਜਵਾਨ ਨੇ , ਮਾਰੇ ਅਕਬਰ ਦੀ ਰਾਹ
ਕੁੱਕੀ ਘਰ ਸੁਲਤਾਨ ਦੇ , ਚਾਰੀਂ ਕਨੋਟਾਂ ਲਈਆਂ ਨਿਵਾ
ਸਭਨਾਂ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਹੈ ਬੱਕੀ , ਚੱਲ ਕੇ ਆਈ ਮਿਰਜ਼ੇ ਦੇ ਪਾਸ
ਮਨ੍ਹਾ ਕਡਿਆਲਾ ਜੱਟ ਨੇ , ਦੇ ਲਿਆ ਪੰਜ ਪੀਰ ਮਨਾ
ਛਕ ਕੇ ਤੰਗ ਕਸੀਆ , ਲੈ ਨੇ ਸ਼ਗਨ ਮਨਾ
ਸਿਰ ਸਿਆਲਾਂ ਦੇ ਵੱਢ ਕੇ , ਦੇਵਾਂ ਜੰਡ ਚੜ੍ਹਾ
ਬੱਕੀ ਕੀ ਬੇਲ ਪਰ ਬਹਿ ਕੇ , ਬੱਕੀ ਨੂੰ ਲਾਜ ਨਾ ਲਾ
ਸ਼ੇਰੂ ਕਲੀਅਰ ਭੌਂਕਦੇ , ਵੇਖ ਜਨਹਾਨ ਦੀ ਧੋਣ
ਜਿਉਂ ਮੱਕਾ ਲੱਭਾ ਹਾਜੀਆਂ , ਮੈਨੂੰ ਲੱਭਾ ਤੂੰ
ਸ਼ਹਿਰ ਸਿਆਲਾਂ ਦੇ ਆ ਲੱਗੇ , ਜਇਯੋਂ ਫੱਟਾਂ ਉੱਤੇ ਲੂਣ
ਤੇਗ਼ਾਂ ਮਾਰ ਉਡਾਣਗੇ , ਜਿਉਂ ਪੇਂਜਾ ਪਿੰਜਦਾ ਰੂੰ
ਮਿਰਜ਼ਾ ਆਖੇ ਕੋਈ ਨਾ ਦੀਹਨਦਾ ਸੂਰਮਾਂ , ਜੇਹਡਾ ਮੈਨੂੰ ਹੱਥ ਕਰੇ
ਕਟਕ ਭਿੜ ਅਵੀਂ ਟਕਰੇਂ , ਮੈਥੋਂ ਭੀ ਰਾਠ ਡਰੇ
ਵੱਲ ਵੱਲ ਵੱਡਾਂਗਾ ਸੂਰ ਮੈਂ , ਜਿਉਂ ਖੇਤੀ ਨੂੰ ਪੀਣ ਗੁੜੇ
ਸਿਰ ਸਿਆਲਾਂ ਦੇ ਵੱਢ ਕੇ , ਸੱਟਾਂਗਾ ਵਿਚ ਰੜੇ
ਇਹ ਥਾਂ ਵਕਤ ਢੋੜ ਦਾ , ਜਿਉਂ ਸੁਬਹ ਸੇ ਹੋਈ ਸ਼ਾਮ
ਧਰਤੀ ਤਾਨਬਹਾ ਹੋ ਗਈ , ਸਿਆਹੀ ਫਰੀ ਅਸਮਾਨ
ਘਰ ਬਿਗਾਨੇ ਮਾਰ ਕੇ , ਸੌਂ ਰਿਹਾ ਵਿਚ ਮੈਦਾਨ
ਤੇਰੇ ਸਿਰ ਤੇ ਸਾਂਗਾਂ ਵੱਜਦੀਆਂ , ਜਇਯੋਂ ਲੋਹੇ ਪੜੇ ਧਿਗਾਣ
ਚਧੜ ਧਨਕੇ ਜੰਨ ਬਣ ਕੇ , ਮਾਰੇ ਤੈਨੂੰ ਨਾ ਜਾਣ
