عرشوں اُترے چھے جنے ، چھے ہین بھین بھرا
دُل دُل لئی شاہ علی نے ، پائی کعبے دی راہ
ہک لیا گُگے چوہان نے ، باگڑاں دِتیِاں ڈھاہ
نیلا لیا راجے رسالُو نے ، کانیِاں لئیاں چھنڈا
گرارا جیمل فتح سندل ، بیٹی نہ دِتی بیاہ
لکھی لے لئی دُلے جوان نے ، مارے اکبر دی راہ
ککی گھر سُلطان دے ، چاریں کنوٹاں لئیاں نوا
سبھناں توں چھوٹی ہے بکی ، چل کے آئی مرزے دے پاس
مُنہہ کڈھیالا جٹ نے ، دے لیا پنج پِیر منا
چھِک کے تنگ کسیا ، لے نے شگن منا
سر سیالاں دے وڈھ کے ، دیواں جنڈ چڑھا
بکی کی بیل پر بہہ کے ، بکی نوں لاج نہ لا
شیرو کلیار بھونکدے ، ویکھ جنہاں دی دھون
جیؤں مکہ لبھا حاجیاں ، مینوں لبھا تُوں
شہر سیالاں دے آ لگے ، جئیوں پھٹاں اُتے لُون
تیغاں مار اُڈان گے ، جیؤں پینجا پِنجدا رُوں
مِرزا آکھے کوئی نہ دِیہندا سُورما ، جیہڈا مینوں ہتھ کرے
کٹک بھڑاویں ٹکریں ، میتھوں بھی راٹھ ڈرے
ول ول وڈھاں گا سُور میں ، جیؤں کھیتی نوں پین گڑے
سِر سیالاں دے وڈھ کے ، سُٹاں گا وچ رڑے
ایہہ تھاں وقت ڈھوڑ دا ، جیؤں صُبح سے ہوئی شام
دھرتی تانبہہ ہو گئی ، سیاہی پھری اسمان
گھر بگانے مار کے ، سوں رہیا وِچ میدان
تیرے سِر تے سانگاں وجدیاں ، جئیوں لوہے پڑے دھگان
چدھڑ دھنکے جِن بن کے ، مارے تینوں نہ جان
