1
ا آکھ سناوندا گُرو تائیں،
قصہ درد فراق دا کھول کے جی
نیکی مائی تے باپ دی یاد کر کے،
سبھ گُرو نوں دسدا پَھول کے جی
گُرو ناتھ جاں اوس دے درد رُنا،
ہنجُو رتّ دیاں اکِھیں ڈولھ کے جی
قادریار سنانودا گلّ سبھو،
حال دسیا مُکھ تھیں بول کے جی
2
ب بہت ساں لاڈلا جمّیا میں،
گھت دھولریں پالیا باپ مینوں
بارھِیں ورھِیں میں گُرو جی باہر آیا،
جدوں حکم کیتا بابل آپ مینوں
لاگی سدّ کے کرن ویاہ لگا،
چڑھ گیا سی غم دا تاپ مینوں
قادریار میں آکھیا باپ تائیں،
نہیں بھانودا اے سراپ مینوں
3
ت تک ڈِٹّھا بابُل ول میرے،
دِلوں سمجھیا میں ہوئی قہروانی
کیویں رب کرایا تے آکھیو سُو،
کر حکم زبان تھیں مہربانی
جا پُورنا ماواں نوں ٹیک متّھا،
کر سمجھیا ناتھ جی ہوش دانی
قادریار میں جاں محل جاء وڑیا،
دیکھ ہویا سی لُونا دا صِدق فانی
4
ث ثابتی رہی نہ وِچ اس دے،
مینوں پکڑ کے پاس بہان لگی
گُرو ناتھ جی گل نوں سمجھیا جے،
پاڑا زمیں اسمان دا پان لگی
کنّی کِھچ کے اندروں باہر آیا،
جد ادھرم ڈِٹّھا جِند جان لگی
قادریار جاں رات نوں آیا راجا،
اوہنوں نالشاں نال سکھان لگی
5
ج جدوں سُنی راجے گل میری،
اوسے وقت مینوں سدوائی کے جی
قہروان ہوئے باپ دے نین خونی،
دھپّا ماریا پاس بٹھلائی کے جی
اِوسے وقت جلاداں نوں آکھیا سو،
کُھوہے وچ پاؤ ایہنوں جائی کے جی
قادریار میاں ایس کُھوہے اندر،
کر گئے داخل مینوں آئی کے جی
6
ح حال سناوندا گُرو تائیں،
کیہا ورتیا ایہہ نزول مینوں
میرے مائی تے باپ دے وسّ ناہیں،
ایہہ رب وکھائے ہن سُول مینوں
کرو کرم بھگوان دا واسطہ جے،
ہوون نین پران وصول مینوں
7
خ خوشی ہوئی گُرو ناتھ تائیں،
جل پا کے پُوریا تُرت مِیتا
ہتھیں اپنی اوس دے منہ لایا،
پردے کُھل گئے جدوں گُھٹ پیتا
پھِر پا پردہ گُرو ناتھ ہوراں،
پُورن بھگت تائیں ساودھان کیتا
قادر یار آکھے گُرو پُورن تائیں
بچہ پُورنا جوگ ہے دُکھ رِیتا
8
پُورن دی یوگ دی منگ تے گورکھ دی پروانگی
د دین لگے رخصت اوس ویلے،
گُرو آکھیا بچّہ جی ملکھ جاؤ
دیکھ باپ تے مائی نوں ٹھنڈ پوسی،
دُکھ کٹیا جائے کے سکھ پاؤ
پُورن آکھدا بے حساب ہے جی،
کنّ پاڑ میرے انگ خاک لاؤ
قادریارپُکاردا گُرو تائیں،
مہربانگی دے گھر وچ آؤ
9
ذ ذرا نہ پوء خیال میرے،
گورو آکھیا جوگ کمان اوکھا
فاقہ فقر تے صبر قبول کرنا،
دنیا چھڈ دینی مر جان اوکھا
کام مار کے کرودھ نوں دور کرنا،
من دی حرص دا تروڑنا مان اوکھا
قادریار آکھے گُرو پُورن تائیں،
ایس راہ دا مسئلہ پان اوکھا
10
ر روئی کے پُورن ہتھ جوڑے،
لڑ چھڈ تیرا کتّھے جاوساں میں
فاقہ فقر تے سفر قبول سِر تے،
تیرا حکم بجا لیاوساں میں
کرو کرم تے سیس پر ہتھ رکھو،
خد مت گار غلام سداوساں میں
قادریار تواضع ہوگُ جیہڑی،
ٹہل ثابتی نال کراوساں میں
11
ز زور بے زور ہو گُرو اگے،
پُورن آ کے سِیس نِواندا اے
گُرو پکڑ کے سِیس توں لِٹّ کُتری،
کنّ پاڑ کے مُندراں پاوندا اے
گیری رنگ پُشاکیاں کھول بغچہ،
ہتھیں آپنی ناتھ پہناوندا اے
قادریار گُرو سوا لکھ وِچوں،
پُورن بھگت مہنت بناوندا اے
