13
ش شہر سیالکوٹ دی طرف پُورن،
گُرو وِداع کیتا مہربان ہو کے
باغ آپنے وچ آسّن آن لایا،
بارھِیں ورھِیں راجے نِگہوان ہو کے
لوک آکھدے مویا ہے خصم ایہدا،
تخت اُجڑے تدوں ویران ہو کے
قادریار ترونکیا جا پانی،
داکھاں پکّیاں نی سوادھان ہو کے
14
ص صفت سن کے کرامات ظاہرا،
سارا شہر ہما کے آوندا ای
باراں برس گزرے لکھے کون کوئی،
پڑدہ پا کے مُکھ چھپاوندا ای
جے کوئی آکے پاس مراد منگے،
نام ربّ دے آس پُجاوندا ای
قادریار جاندے دُکھ دُکھیاں دے،
پُورن انّھیاں نین دیواوندا ای
15
ض ضرب چلاوندا جوت ایسی،
راجا سنے رانی چل آیا ای
اگے اگے سلواہن تے پِچھے لُونا،
رب دوہاں نوں باغ لیایا ای
پُورن جانیا ماتا تے پِتا آئے،
جیہناں مار کُھوہے گھتوایا ای
قادریار میاں اگوں اٹھ پُورن،
چُمّ چَرن تے سِیس نِوایا ای
16
ط طرف تیری متّھا ٹیکنے نوں،
راجا کہے اسّیں سیوادار آئے
اگّوں اٹھ کے تُدھ فقیر سائیں،
وڈا بھار ساڈے سر چاڑھیا ئے
میرے بھانے تے راجیا رب تینوں،
کر گُراں دے روپ اوتاریائے
قادریار توں دیس دا مَل خاوند،
تاں میں ایتنا بچن پکاریا اے
17
ظ ظاہر حقیقتاں کریں راجا،
کیوں کر چل کے آیوں استھان میرے
راجا آکھیا سُنو فقیر سائیں،
گھر نہیں ہوندی سنتان میرے
آنگن دِسّے نہ کھیڈدا بال مینوں،
سُنجے پئے نی محل ویران میرے
قادریار میاں چَویہہ برس گزرے،
گھر دسدا ای نہیں نشان میرے
18
ع علم ساڈے وچ آوندا اے،
اک پُتر تیرے گھر ہے ہویا
اوہنوں جا کے وچ اجاڑ دے جی،
وانگ بکرے دے کسے ہے کوہیا
اوہدی وارتا راجیا دسّ مینوں،
کس دُکھ آزار دے نال مویا
قادریار سلواہن نوں اوس ویلے
آیا یاد پُورن بھر نین رویا
19
غ غیر ہویا راجا اوس ویلے
زمیں ویہل نہ دیوے جے غرق جائی
اک بال میرے گھر جمّیا سی،
رانی اِچھراں اوس دی شِکم مائی
ماتر ماں نوں ویکھ کُدھرم ہویا،
سُن ماریا اوس دی داد خواہی
قادریار کہندا پُورن بھگت اگوں،
راجا مائی جھوٹی پُتر دوس ناہی
20
پھ پھول کے وارتا دس مینوں،
پُورن آکھدا پُتر دی گل مائی
گھر ہوگُ اولاد جو تُد تیرے،
جو کجھ ورتی زبان تھیں دس سائی
سچو سچ نِتار کے دس مینوں،
جُھوٹھی گل نہ کہیں تُول مُول کائی
قادریار اولاد دی سِک مندی،
لُونا کھول کے بھید چا دسیا اے
21
ق قہر ہویا تقصیر میتھوں،
رانی کھول کے سچ سنایا اے
پُورن نہیں بُھلا، بُھلی میں تتی
جدوں ملن محلاں وچ آیا اے
گلّاں کیتیاں بہت بے حدیاں میں،
ہتھیں آپنی لال گوایا اے
قادریار سلواہن نوں اوس ویلے،
لہُو پُھٹ نیناں وچوں آیا اے
22
ک کرم کیتے تُدھ ہِین میرے،
راجا کہے لُونا ہینسیاریئے نی
ایہہ جیہا پُتر نہ آوندا ہتھ مینوں،
تُدھ مار گوایا ای ڈاریئے نی
صورت ویکھ کے آپ کُدھرم ہوئیوں،
تُہمت دے کے پُتر کیویں ماریئے نی
قادریار جے جاندا تدوں تینوں،
تیری لیکھ کردا چنچل ہاریئے نی
23
ل لِکھیاں ورتیاں نال اوہدے،
پُورن آکھدا جان دے بھوگ راجا
ایہدے وس ناہی ہوئی رب ولّوں
لِکھیا ہویا سی ایہہ سنجوگ راجا
اک چاول دا دانہ ایہہ چکھ ماتا،
جودھا پُتر تُساں گھر ہوگُ راجا
قادریار پر اوس دی ماؤں وانگوں،
ساری عمر دا ہوسی وجوگ راجا
