پُورن دا وِدیا ہونا

12
س سمجھ ماتا توں تاں بھولیئے نی،
پُورن بھگت کھلوئی کے دے متّیں
گوپی چند دی ماں سالاریئے نی،
جس ٹوریا پُتر فقیر ہتھیں
توں بھی ٹور ماتا راضی ہوئے کے نی،
مینوں جان دے پھاہی نہ مول گھتّیں
قادریار فقیر دا رہن ناہیں،
روئی روئی کے میرے نہ مگر وتّیں
13
ش شیر خورا میتھوں جدا ہوئیوں،
مسّاں مسّاں میں ڈِٹّھا ہے مُکھ تیرا
چَوی برس گزرے نعرے ماردی نوں،
اجے پھول نہ پُچھیا دکھ تیرا
دسّیں پُورنا وے ہوئی فیر کیکر،
لگیو مر حیاتی دا رخ تیرا
قادریار میں نِت چِتاردی ساں،
خواب وچ سنیہڑا سکھ تیرا
14
ص صاحب دِتّی جند جان میری،
کی توں لگی ہیں سچ پچھان مائی
گورو ناتھ جی کڈھیا کھوہ وچوں،
ربّ دِتے نی نین پران مائی
مت خفا ہووے کرے کال میرا،
اوہدے کول دیو مینوں جان مائی
قادریار زبان تھیں قول کیتا،
پھیر ملانگا تینوں میں آن مائی
15
ض ضامنی گراں دی وچ لے کے،
ماتا ٹوریا ایت قرار لوکو
دِلوں سمجھیا رب دا بھلا ہووے،
سانجھ رکھی سُو وچ سنسار لوکو
ڈِگّے لال ہتّھاں وِچوں لبھدے نے،
کرماں والیاں نوں دُوجی وار لوکو
پُورن ہو ٹُریا وداع اچھراں توں،
قصہ جوڑیا سی قادریار لوکو
16
ط طرف ٹُریا گورو اپنے دی،
جا کے چرناں تے سِیس نوانودا ای
پہلاں جائی پردکھنا تنّ کردا،
مُکھوں آدی الکھّ جگانودا ای
سارے سنتاں نوں پھیر ڈنڈوت کر کے،
آسّن لائی دھواں پھیر پانودا ای
قادریار پھر پُچھیا گورو پورے،
مائی باپ دا حال سنانودا ای