پُورن دا مُڑ ماں نوں ملن آؤنا

25
ن نال دے سِدھاں نے کہیا اوتھے،
جی اسّیں چلیئے سیل ولائتاں دے
دکھن پورب تے پسچم دیکھ سارے،
لتھے آئی کے وچ گجرائتاں دے
ٹلے اپنے تے سدھ آئی بیٹھے،
وڈّے سورمے نی کرامائتاں دے
قادریار کی سِدھاں دی صفت کریئے،
بن بیٹھے نی کئی جمائتاں دے
26
و وطن سیالکوٹ اندر،
میری مائے تے باپ اناتھ سادھو
میں تاں مائے دے نال قرار کیتا،
پھر آوانگا دوجڑی وار سادھو
پُتر بھیا رسالو سلواہن دے جی،
راج دِتّا ہے اس نوں ناتھ سادھو
قادریار پرتگیا پوری کریئے،
نال دھرم دے کرنا ہے ساتھ سادھو
27
ہ حکم کیتا گورو ناتھ جی نے،
سدھ منڈلی اٹھ تیار ہوئی
دھوڑ انگ ببھوت تے پہن کھلتے،
ناد سنگیاں دھنک ادھار ہوئی
مکھوں ٹرن الکھ جگائی کر کے،
خبر ترت ہی وچ سنسار ہوئی
قادریار میاں رانی اچھراں دے،
بھاگ جاگ آئے خبردار ہوئی
28
ل لائی دتا وچ باغ ڈیرہ ،
راجا سنے پروار چل آیا ای
رانی اچھراں تے سلواہن راجا،
لُونا پتر رسالو جو جایا ای
ہور نوکراں چاکراں ٹہلناں نے،
ہتھ جوڑ کے سِیس نوایا ای
قادریار جاں گراں دا درس کیتا،
راجے رانیاں نے سکھ پایا ای
29
الف الکھ جگائی کے آکھیا سو،
راجا منگ لے جو کجھ منگنا ای
اگوں اٹھ رسالو نے بچن کیتا،
کرامات دسو کیا سنگنا ای
پُورن اپنے گورو نوں یاد کرکے،
جھولی وچوں دتا کڈھ کنگنا ای
قادریار جاں ڈٹھی آ جوگ سکتا،
ہتھ جوڑ کے دان سکھ منگنا ای
30
ی یاد کیتا پُورن ماؤں تائیں،
بچہ کیتا ای قول قرار پورا
سدھ منڈلی دے وچ جوگی وڈا،
ہن ملیا ہے ناتھ جی گورو پورا
بھرم بھید جاگے میرے جنم دے جی،
مُکت ہوئی بیکنٹھ جا پین چوڑا
قادریار قصہ پُورن بھگت والا،
تسّیں سنو لوکو ایتھے ہویا پورا