17
ظ ظاہرا آکھدی شرم کیہی،
مائی مائی نہ راجیا آکھ مینوں
کُکّھے رکھ نہ جمّیو جائیوں وے،
ماتا آکھنا ہیں کیہڑے ساک مینوں
ہوگُ عمر تیری میری اِک راجا،
کیہا لایا ای درد فراق مینوں
قادریار نہ سنگدی کہے لُونا،
کر چلّیوں مار ہلاک مینوں
18
ع عرض کردا شرماء راجا،
مائے سخن اولڑے بول ناہی
ماواں پُتراں نیونہہ نہ کدے لگا،
جگ وِچّ مونہہ کالکھا گھول ناہی
سینے نال لگائی کے رکھ مینوں،
پُتر جان مائی دِلوں ڈول ناہی
قادریار میاں دوویں جھگڑدے نی،
سائیں باجھ دُوجا کوئی کول ناہی
19
غ غم نہ جاندی خوف خطرہ،
لُونا اُٹھ کے پکڑدی آن چولا
چل پلنگ اُتّے بیٹھ اک واری،
کراں مِنّت تیری سن عرض گولا
پری جیہی میں استری عرض کراں،
تُوں تے مرد ناہی کوئی ہے بھولا
قادریار نہ سنگدی کہے لُونا،
سیج مان میری جِند جان ڈھولا
20
ف فیر کہیا غصے ہوئی پُورن،
تینوں وگ کی گئی ہے بان مائے
جہدی استری توں اوہ ہے باپ میرا،
توں بھی شِکم تھیں جمّیا جان مائے
گلّاں ایہو جہیاں جدوں ہون گیاں،
پُٹھی ہوگُ زمیں اسمان مائے
قادریار میاں پُورن دے متِّیں،
کدھر گیا ای اج دھیان مائے
21
ق قہر کرا نہ پُورنا وے،
آکھے لگ جا جے بھلا چاہنا ایں
جھولی اَڈّ میں کھلی ہاں پاس تیرے،
ہینسیاریا خیر نہ پاؤنا ایں
کُچّھڑ بیٹھ ممّا کدوں چُنگھیا اے،
ایویں کُوڑ دی ماؤں بناونا ایں
قادریار نہ سنگدی کہے لُونا،
کاہنوں گردنی خون رکھاؤنا ایں
22
ک کہے پُورن سنی سچ ماتا،
تیرے پلنگھ تے پیر نہ مُول دھرساں
اکھیں پھیر کے مُول نہ نظر کراں،
میں تاں سُولی تے چڑھن قبول کرساں
کنّی کھچ کے اندروں باہر آیا،
کہندا دھرم گوا کے کیہ مرساں
قادریار بُلاء کے کہے لُونا،
تیرے لہو دا پُورنا گُھٹ بھرساں
