23
ل لاہ کے ہار شنگار رانی،
راجے آندے نوں مندے حال ہوئی
راجا دیکھ حیران اچرج ہویا،
محلِیں جگیا نہ شمعدان کوئی
بیٹھ پُچھدا رانئیے دس مینوں،
ویلے سندھیا دے چڑھ پلنگھ سوئی
قادریار سلواہن دی گل سن کے،
رانی اُٹھ اندوہ دے نال روئی
24
م مینوں کی پچھنا ئیں راجیا وے
میرا دُھوکھ کلیجڑا جالیو ای
پُچھ جا کے آپنے پُت کولوں
جہڑا دھولریں کوتلا پالیو ای
اوہنوں رکھ تے دے جواب سانوں،
ساڈا شوق جے دِلوں اُٹھالیو ای
قادریار ایہہ جُھوٹھ پہاڑ جیڈا،
رانی راجے نوں تُرت سکھالیو ای
25
ن ناؤں لے اوس گل دا توں،
جیہڑی گل پُورن تینوں آکھ گیا
جیکر نال تیرے مندا بولیا سُو،
اُس نوں دیواں پھاہے میرا پُت کیہا
اج نال ماواں کرے سخن ایسے،
بھلکے دیگ کھٹی مینوں کھٹ ایہا
قادریار پھر ہوئی بے داد نگری،
انّھے راجے دے پُورن ہے وسّ پیا
26
و ویکھ راجا مندا حال میرا،
رانی آپ دلوں درد دسیا ای
پُتر پُتر میں آکھدی رہی مُونہوں
پُورن پُتراں وانگ نہ ہسّیا ای
وِینی کڈھ کے دسدی ویکھ چوڑا،
بھنّی ونگ تے ہتھ وِلسّیا ای
قادریار میں زور دکھالیا ای،
پُورن تدوں محلاں تھیں نسّیا ای
27
ہ ہو کھڑا دِلگیر راجا،
رتّو رتّ اکھیں متّھے وٹّ پئے
پتھر جی ہویا سَکّے پُتر ولوں،
بھامبڑ غضب دے لُوں لُوں مچ گئے
مچّھی وانگ تڑفدا رات رہیا
کدی پئے لمّا کدی اٹھ بہے
قادریار مندا دکھ استری دا
پُورن جیوندا کِسے سبب رہے
28
ل لُوتیاں رہن نہ دیندیاں نے،
نال نالشاں شہر ویران کیتا
مُڈّھوں لا ایہہ ہوندیاں آئیاں نیں
اگّے کئیاں دا الکھ جہان کیتا
پُورن نال اوَلّڑی ہون لگی،
جس دی ماؤں ایسا فرمان کیتا
قادریار چڑھیا دن سُکھ دا جی،
راجے بیٹھ چوکی اشنان کیتا
