چاننیاں راتاں

چاننیاں راتاں وچ آؤندا ایہہ خیال اے
ربّ ساڈا ساڈے اتے کِنا ای دیال اے
چاننے تے ٹھنڈ نوں نہ کوئی میل سکدا
اِک مکّ کرکے اوہ انج ڈولھ دیندا اے
ٹھنڈے ٹھنڈے نور والا سوما کھول دیندا اے
وڈا وی نہال اے تے چھوٹا وی نہال اے

کچے کچے کوٹھیاں تے انجے نور وسدا
اچیاں چوباریاں تے جس طرحاں رسدا
بھکھیاں دے وہڑیاں توں ذرا نہیں سنگدا
ماڑیاں دے گھراں نوں ولا کے نہیں لنگھدا
اپنیاں رشماں دا ملّ نہیں منگدا
جتھے جہڑا جائے اوتھے چن اوہدے نال اے

ہاٹھاں کدے دھرتی نوں سنگھ کے نہ وسیاں
لسیاں دی پیلی کولوں پرے نہیں نسیاں
ڈاڈھیاں نہ کھچّ لئیاں پا پا کے رسیاں
اکو جہیاں سبھ دیاں اوہناں نے پیالیاں
سون وچ بھر دتے ٹوئے ٹبے کھالیاں
فصلاں اگائیاں مڑ پالاں دیاں پالیاں
وٹے وچ منگیا نہ کسے توں روال اے

کرناں نے کیتیاں نہ ونڈاں کتے کانیاں
پھلاں اتے وکھریاں نہیں مہربانیاں
مٹی نوں وی چمدیاں نور دیاں رانیاں
جس طرحاں چودھری دے پنڈے نوں سکھاندیاں
اسے طرحاں واہک نوں وی نگھّ نے پچاندیاں
تولواں سلوک واہوا سبھسے دے نال اے

ربّ نے وی زمیں تے ایہہ سانجھی ای بنائی سی
کسے اک ٹبری دے ناں نہیں لائی سی
بندیاں نے کر لئی جویں جی آئی سی
اس دا زوال انج دنیا تے پایا اے
زندگی دے رولے وچ فرق نہ آیا اے
اوہو بوڑی کھوڑی اتے رام دیال اے

ایہہ میری ونڈ اے تے اوہ تیری ونڈ اے
میری تیری ونڈ ای توں پیا ہویا بھنڈ اے
اپنا ای منہ اے تے اپنی ای چنڈ اے
چنڈاں مار مار منہ کیتا پیا لال اے

اوہدے سانجھے دتیاں نوں سانجھیاں نہ جاندے
نیئمتاں بے ملیاں دا ملّ پئے پانودے
رجّ کھان دین دے نہ آپ رجّ کھانودے
بھاویں تھلے آؤن، کندھ دوجیاں دی ڈھانودے
کنی سوہنی دنیاں تے کڈا بھیڑا حالَ اے
چاننیاں راتاں وچ آؤندا خیال اے