لاہور لاہور اے

ادھی راتیں ایس ویلے ڈھا کِنّے ماری اے؟
آہ لے ! بھاویں جنتے دا منڈا مر گیا اے
زندگی دے دُکھاں توں کنارہ کر گیا اے
روگ! ایہہ روگ!! کوئی جان والا نہیں سی
سوچناں واں ہن بڈھی ماں کی کریگی
کیہڑی آس جیوے گی تے کیہڑی آس مرے گی
زندگی دے ڈنگ وی مکایاں نہیں مکدے
کرماں دے مارے کھوبھے
آپ تے سکایاں نہیں سکدے
پنڈ سارا جاندا اے
جیہڑے حال اوس نے رنڈیپے وچ
جپھر جال جال کے تے منڈے نوں پڑھایا سی
پھیر کنّے وختاں تے کھیچلاں دے نال اوہنوں نوکر کرایا سی
سہرے گانے بنھے،
جدوں ڈولی لے کے آیا سی
کنّے ایس جنتے نوں چا ارمان سن
بڈھی جیہی جند سی تے سدھراں جوان سن
پتہ نہیں سی پکّیاں تے گڑے پے جاندے نے
رحمتاں دے بدلاں وچ کوٹھے ڈھیہہ جاندے نے
اج پئی بیٹھ کے تے روندی اے نصیباں نوں
خوشیاں نہ پچدیاں ڈٹھیاں غریباں نوں
مینوں ڈاڈھا یاد اے،
سنے نونہہ لاہور جدوں پت کول گئی سی،
چڑی گھر، اجائب گھر،
ملکہ دا بتّ نالے داتا صاحب تکیا
اوہ کیہڑی تھاں سی،
جیہڑی بھلی رہی سی
نت ایہا کار سی،
منڈا بڑا ساؤُ
بتری وچوں کڈھی ہوئی ہر گلّ منن نوں تیار سی
لاہور ! لاہور اے،
نونہہ سسّ کول جدوں بیٹھدا تے آنہدا سی
اوہدا بڑا شکر اے، جے،
پنڈ دیاں پستیاں توں ایتھے ٹر آئے ہاں
چلو کی ہویا بھاویں سوڑا ای مکان جے،
نھیرا ذرا ہے پر،
بجلی دے بٹنے 'چ چاننے دی جان ایں
بھادروں 'چ پتہ اے جو پنڈ حالَ ہوندا اے،
ہر کوئی پِت ہتھوں،
کھرک کھرک پنڈا پیا کھونہدا اے
ایتھے پکھے چلدے نے شان جہی شان اے،
ربا تیرا شکر جنھیں ایتھے لے آندا اے
تاہیئیں پتہ لگا جدوں،
اک دن گھر آ کے آنہدا اے
"اج میرا پنڈا کجھ ماندا اے ۔"
اوس دن منجی تے اجیہا پیا پھیر نہیں اٹھیا
جھوٹھی ہوا اتے جھوٹھے چاننے دا مٹھیا !!