مونہوں بھاویں گلّ نہ نکلے، ہونٹھ پھڑک کے رہِ جاندے نیں
انج وی اپنے دل دیاں گلاں کہنے والے کہہ جاندے نیں
رتّ تہائے راہواں اتے اوہو مسافر ساتھی میرے
کنڈے دی اک چوبھ تے جہڑے چھالے وانگوں بہہ جاندے نیں
نہ توں پیار دا تکیہ تکیا، نہ توں گھوٹی نہ توں پیتی
جنھاں دے منہ ساوی لگدی، اِسدے ہو کے رہِ جاندے نیں
بُھلدےبُھلدے بُھل جاندے نیں، فریاداں دی عادت پنچھی
سہندے سہندے اوڑک لوکیں، ہر سختی نوں سہِ جاندے نیں
تُوں چھوپاں دے دستے جاچیں، میں ٹاہنے دی خیر مناواں
تھکے لوک شریف جنہاں دے، تھلے آ کے بہہ جاندے نیں
