ਜ਼ਬਾਨੀ

ਭਲਾ ਸੀ ਮੇਰੇ ਤੇ ਨ ਆਉਂਦੀ ਜਵਾਨੀ
ਮਿਰੀ ਬਾਤ ਬਣਦੀ ਨ ਦੁਖ ਦੀ ਕਹਾਨੀ।

ਉਗਲਨੇ ਨੇ ਪੈਂਦੇ ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ ਅੰਗਾਰੇ
ਜਦੋਂ ਕਹਿਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਅਪਣੀ ਜ਼ਬਾਨੀ।

ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਗ਼ਮ ਹਰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਤੋਂ ਵਟਾਏ
ਜ਼ਮਾਨਾ ਕਹੇ ਇਹ ਤੂੰ ਕੀਤੀ ਨਦਾਨੀ।

ਰਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਇਹੋ ਰਾਸ ਪੱਲੇ
ਇਹ ਹਉਕੇ ਇਹ ਹੰਝੂ ਨੇ ਉਸਦੀ ਨਸ਼ਾਨੀ।

ਕਮਾਇਆ ਕਿਸੇ ਨਾ ਮੁਹੱਬਤ ਚੋਂ ਕਹਿੰਦੇ
ਅਮਰ ਪਦਵੀ ਪਾਈ ਮੈਂ ਦੇ ਜਾਨ ਫਾਨੀ।