اوس بوڑھ تے پِینگھی اے پِینگھ فقراں

اوس بوڑھ تے پِینگھی اے پِینگھ فقراں، جیہدے تھلیوں بُدھ نوں گیان لبھا
سَنے ہتھاں دے اسیں خُدا ڈِٹھا، اوہنوں رب تے نہیں ایمان لبھا

جنہے آن کھڑکایا سی آن بُوہا، جاندا گلی چوں نہیں مہمان لبھا
کیہڑے پیراں دے نال اوہ گیا ٹُر کے، نہیں اوسدا کُھرا نِشان لبھا

اِک مٹی دے باوے تے پا چُنّی سانوں یار دے ہون دا مان لبھا
کیتا غور نہیں اصل تے نقل ولّے، سانوں ایویں تے نہیں عرفان لبھا

ٹپ آئے میخانے دی کندھ ڈھاہ کے، ہور راہ نہیں کوئی آسان لبھا
جیہنوں وچ لکیراں دے قید جاتا، اوہ پار سرحد توں آن لبھا

ہر گلی چ ہر بازار اندر ہر بندہ اے بڑا حیران لبھا
بھانا ورت گیا خورے کیہ یا مولا! نہیں ہسدا کِتے انسان لبھا

وِسّر گئیاں پُرانیاں سب قدراں نواں نواں اے کیہ سامان لبھا
رونق کوٹھیاں تھیٹراں وچ لگی، گھر رب دا بوہت ویران لبھا

مُک گئی سی حد بخاریا او، پیا بڑا اکلاپا سی تنگ کردا
سالم ثابت وجود تروڑ کے میں، ذرے ذرے چوں اپنا بھان لبھا