(ملک فدا حسین کھوکھر تے اوندی ڈوگھی وستی ناویں )
اسیں اکھ وچ بند چناب کیتے
ہس ہس کے تھل سیراب کیتے
اسیں گل نال لا لا کنڈیاں نوں
رت نال ایہ لال گلاب کیتے
اسیں ہتھ دیاں چنڈیاں چم چم کے
ہتھی ہل دی نال وفا کیتی
ایہ قبراں اگیاں دسن اساں
مٹی تھل دی نال وفا کیتی
اسیں یار بنایا اکاں نوں
ساڈے مونہہ وچ مصری گھل دی گئی
اسیں جھولی پایا تساں نوں
سانوں ستلج راوی بھل دی گئی
اسیں ویہڑے جنڈ کریر بیجے
اسیں بوہڑ دی چھاں وساری وو
سن مائے نی دھرت پنجاب دیے
سانوں تھل دی ریت پیاری وو
اسیں کونجاں اجڑے دیس دیاں
اتھ بن کرلایوں رہ پوسوں
بھاویں کاں آکھو بھاویں ہنس آکھو
اساں چپ چپیتے سہہ ویسوں
اساں ہنج ہیں اکھ دریائیں دا
ایں ریت دی ککھ ءِ چ ڈیہہ پوسوں
اساں تھل سمندر دی سِپ ء چ
بس موتی وا نگوں رہ پوسوں
اوئے سندھوا ساکوں ڈیکھ تاں سہی
اوئے سندھوا ساکوں پیار تاں کر
اساں تیڈی ککھ دے جائے ہاں
کڈاں گھوڑے گھن کے آئے ہیں
کڈاں فوجاں بیڑ تے چاڑھیاں ہن
کڈاں بیلیاں کوں آ لٹیا ہے
کڈاں وسدیاں وستیاں ساڑیاں ہن
کڈاں قلعے اسارے ہن سندھوا
کڈاں ڈھائیاں میحل تے ماڑیاں ہن
اسیں چوری درے نہیں ٹپے
اسیں ساہمنے دریا تر آئے
اسیں تیری چھل دے قطرے ہاں
اسیں سندھوا اپنے گھر آئے
اسیں پکھی واس ہاں ازلاں توں
گھر ہن تاں کنڈ توں لاہ لئیے
تینوں واسطہ کیہل مہانیاں دا
تیرے من وچ جھگی پا لئیے ؟
