شالہ مسافر کوئی نہ تھیوے

آپنیاں نال رس کے
اک نمانا پکھی
چھڈّ، دیساں نوں ٹریا
نویں دیس دے چاواں دے وچّ
کھلیاں مست ہواواں دے وچّ
اُچّا ہو ہو اُڈیا
اوہ پھیر کدی نہ مڑیا

کجھ چِراں دے مگروں
اس آلا دوالا تَکیا
بالپنے دے سنگیاں وچوں
نہ اک وی اس نوں لبھیا
اوہ اچا ہو ہو اُڈیا
اوہ پھیر کدی نہ مڑیا

پھیر کجھ ویہلا لنگھیا
رُتّ وچھڑن دی آئی
پورے ورھے تے مڑ کے اوہنے
پِچھاں نوں جھاتی پائی
غیراں دی اوہنوں اک اک بولی
اک اک گلّ چیتے آئی
اوہ اچا ہو ہو اُڈیا
اوہ پھیر کدی نہ مڑیا

آخر مدت پچھوں
اک دن بدل وسیا
واء اس رخ دی چلی
اوہنوں اپنے دیس دے ولوں
مٹی نے خوشبو گھلی
ماں نے خوشبو گھلی
اوہ نیواں اڈدا آیا
اک اُجڑے رُکھ بہہ کے
اوہ کونج وانگوں کُرلایا
تے وچّ پردیس دے کٹیا
اوہنوں اک اک دکھ یاد آیا
اس جگّ نوں آکھ سنایا
'غیراں چنگیاں کولوں وی
اپنے مندے چنگے
پردیس دے پُھلاں کولوں وی
دیس دے کنڈے چنگے'

ہن اوہ نمانا پکھی
جد شام پوے گھر آوے
کَکھوں ہولا پردیسی
اپنے آلھنے سے وچّ لک کے
بُک بُک نیر وہاوے
'کوئی اِنج پردیس نہ جاوے
'کوئی اِنج پردیس نہ جاوے