بُجھی عِشق دی اگ نوں واؤ لگی
سماں آیا ہے شوق جگاونے دا
بالناتھ دے ٹِلے دا راہ پھڑیا
متا جاگیا کن پڑاونے دا
پٹے پال ملائیاں نال رکھے
وقت آیا ہے رگڑ مُناونے دا
جرم کرم تیاگ کے تھاپ بیٹھا
کِسے جوگی دے ہتھ وِکاونے دا
بندے سوئنے دے لاہ کے چاء چڑھیا
کَن پاڑ کے مُندراں پاونے دا
کِسے ایسے گُردیو دی ٹہل کرئیے
سِحر دس دے رن کِھسکاونے دا
وارثؔ شاہ میاں اِنہاں عاشقاں نوں
فکر ذرا نہ جِند گواونے دا
