گھر اپنے وچ چوا کرکے آکھ
ناگنی وانگ کیوں شوکئیں نی
نال جوگیاں مورچہ لایو ای
رَجے جَٹ وانگوں وڈی پھُوکئیں نی
جدوں بنَھ جھیڑے تھک ہٹ رہئیں
جا پنڈ دیاں رناں تے کُوکئیں نی
کڈھ گالیاں سنے ربیل باندی
گھن مولھیاں اساں تے گھوکئیں نی
بھلو بھلی جاں ڈٹھیاں عاشقاں دی
وانگ کُتیاں انت نوں چوکئیں نی
وارثؔ شاہ تھیں پچھ لے بندگی نوں
روح ساز قَلبُوت وچ پھوکئیں نی
