جی آیاں نوں

چاہلی سال اوہ کھجل ہویا
اکلاپے دیاں سٹاں سہندا
دھکے کھاندا، مردا روڑھدا
آخر اک دن شاماں ویلے
اپنے پنڈ دی جُوہ وچ آیا
دل اپنے دا وگدا پھوڑا
بڈھے بوہڑ نوں کھول وکھایا

کجھ چر بوہڑ نے اکھ نہ پٹی
پر فیر اوہدا رونا سُن کے

چکے اوس نے اکھاں اتوں
ڈھکن بھارے
اوہنوں تکیا
ہسیا
آکھن لگا،
پپو یار
نہ ڈھاواں مار کے روہن جھلیا

میرے ول وی ویکھ میں کیویں
چاہلی سال توں بُکل مار کے
اوسے تھاں تے بیٹھا ہاں
جنھوں ٹھڈا مار کے جھلیا
چلا گیا سیں!