اندروں باہر نکل کے لبھدے کِویں خُدا نُوں
اندر باہر اِک سی، جاندے کیہڑے دا نُوں
عمراں رہے اُڈیکدے، وٹّی واہی کسے نہ
پھل گناہ دا چکھ کے روندے رہے سزا نُوں
پتّ پرانے ہوکے آپے جھڑدے پئے نیں
رُکھ رانگلی راہ دے طعنے دین ہوا نُوں
اس پانی دی رمز نوں پائیے اندر ڈُب کے
کنڈھے اُتے بیٹھ کے ویکھن کیہا تلا نُوں
آخر ودھری توڑ کے اُسدی انگی دی، ظفر
اکھاں وچ اُتاریا چانن دے دریا نُوں
