کالک ساری رات دی اکھیاں وچ پرو کے
ویکھاں چڑھدے چن نُوں شہروں باہر کھلو کے
اندر باہر شوکدی گُجھی بھیڑ اکّل دی
لبّھاں اپنے آپ نوں انّھاں کملا ہوکے
چارے پاسے رہ گیا مَیلا پانی ہڑھ دا
ہسّاں کس دے ساہمنے دسّاں کس نوں رو کے
شور پُرانا شہر دا پُجّیا جنگل وچ وی
واپس آگئے گنانہہ دا بھار سِراں دے ڈھو کے
ٹکّر مارن لئی، ظفر پَے گئی کندھ اُسارنی
ساوے پیلے لہُو وچہ کالی مٹی گو کے
