کِکّر قہر پوے ہر پاسے، رہندا سارا پوہ
اکّھاں دے انگیارے لَے کے پھیر نہ آیا اوہ
نظراں دے بدل دے پچھے لُکیا لہُو دا چن
سانولیاں راتاں نوں رہی سُوہے چانن دی ٹوہ
میرے باہجوں کون اُلانگھے میرا پندھ پہاڑ
اندرے اندر کِھلرے ہوئے لکّھاں لمّے کوہ
کِسراں میں اسمانیں اُڈدا، میرے سر اتے
تنبو وانگوں تنیا ہویا سی مٹی دا موہ
ظفؔرا، بہت پرانے ہوگئے دل، دلبر دے قصے
اج ہواواں تے راہوں دی نویں کہانی چھوہ
