اُوچ نیچ

امیر دی مر گئی کُتی اوہ ہر کِسے پُچھی
غریب دی مر گئی ماں اوہدا کِسے نا لیا ناں

بادشاہ دا پُتر قید اے، کُجھ دے کے ای جاوے گا

بادشاہواں دے معاملے، دریاواں دے ویہن

برہمن ہووے ان دھائیوں کھاوے، تے سُورما ہو کے رن وِچوں آوے، جواہری دا بیٹا لیکھیوں بُھلّے

بنھّ سِر تے پگ تے سارے جگ نُوں ٹھگ

بُرا غریب دا مارنا، بُری غریب دی آہ

تغلق وٹا وگار، سیّداں سُنج کیتی چَودھار

تُسی کون ہُندے او؟ آکھے ملک سِدیندے ایں، ٹُکر منگ پِن کے کھیندے ایں

تگڑے اگّے بول نہ سکّاں، ماڑے تے گھڑم

جدر پنڈ دا چونا اودر غریب دی وچھی

ذات دی کوڑ کرلی تے شتیراں نوں جپھے

رجیا ڈھڈھ فارسی بولے

ماڑیاں دے گُن وِچے

پنجابی ٹٹو تے خراسانی دولتے

پُھوس دی اگّ، تاں غلام دی دوستی اِکّو جیہی ہُندی ہے

پِنڈ اُجاڑیا چودھریاں، وساؤن والا کون؟

پگ رکھ کے کھیر کھائی دی اے

پگ رکھ، کھا گھیو

پیا کال، موئے ماڑے، پیا سُکھال، تاں وی موئے ماڑے

پیالے نِوالے، ہیٹھ موذی، اُتے کھلّیاں والے

پیٹ دے نہ پِٹھ دے، اللہ دِتّے لُٹ دے