توکّل

آئی تے روزی نئیں تے روزہ

اللّہ دی لاٹھی بے آواز

اوکھ نال سوکھ اے

بارھاں سال بعد ارُوڑی کوں وی بخت لگدے

باہر دی چکنی چوپڑی نالوں، گھر دی رُکھی ہی بَھلی

بوند بوند مل کر ہی دریا بندا ہے

بُوہا طاق(نِکّا) بھلا، تے لیکھا پاک بَھلا

بِنا مرشداں راہ نہ ہتھ آون

بھاگ جاندے ہون تاں مٹی نُوں ہتھ پایئے سونا بن جاندی ہے

تتا پانی وی اگّ بُجھا دیندا ہے

تقدیر اگّے تدبیر نہیں چلدی

تن سُکھی تے من سُکھی

تُرت دان، مہاں پُن

تِتر کھمبی بدلی، رن ملائی کھا، اُہ وَسے، اُہ اُدّھلے، کدے نہ خالی جا

تِتر کھمبی بدلی، رنڈن دا کجلاپا، اُہ وَسّے اُہ اُجڑے، خالی کدی نہ جا

تِتر کھمبی بدلی، رنڈی سُرمہ پا، اُہ وساوے میگھا، اوس خصم دی چا

تِتر کھمبی بدلی، مَہری سُرمہ پا، اُہ وساوے میگھا، اُس دی بُری رضا

سورج تپے کھیتی پکے

پانی پیئے ہُن کے، تاں مرشد پھڑیئے چُن کے

پاک رہو، بے باک رہو

پرمیشر دی مایا، کِتے دُھپ کِتے چھایا

پرہا وِچ پرمیشر ہے

پلّے خرچ نہ بنھدے، پنچھی نہ درویش، جنہاں نُوں تقویٰ رب دا، اُنہاں نُوں رِزق ہمیش

پلّے رزق نہ بنھدے، پنچھی تے درویش

پنجاں چ پرمیشر

پھڑ لَے عملاں والیاں نُوں تے چھڈ دے اوگن ہاریاں نُوں

پیر وڈا کہ یقین