ਖ਼ੁਦਗ਼ਰਜ਼ੀ

ਤਦੋਂ ਆਵਸ ਤਰਸ, ਜਦੋਂ ਅਪਣਾ ਕੋਈ ਮਰਸ

ਤਾਪੇ ਬੁੜ ਕਾਈ ਐਂ, ਤਾਂ ਮੀਆਂ ਫ਼ਜ਼ਲੇ ਕੋਲ਼ ਆਈ ਐਂ

ਤਿੰਨ ਪਾ ਦੀਆਂ ਤਿੰਨ ਪਕਾਈਆਂ, ਸਵਾ ਸੇਰ ਦੀ ਇੱਕ, ਜੇਠ ਨਿਪੁੱਤਾ ਤਿੰਨੇ ਖਾ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਸੰਤੂ ਖਣ ਇੱਕ

ਤੰਦਰੁਸਤ ਦੇ ਸਭ ਗਾਹਕ

ਪਰਾਈ ਅੱਗ ਵਿਚ ਪੈਰ ਕੌਣ ਪਾਵੇ

ਪਰੋਈ ਮੌਤ ਨੂੰ ਕੌਣ ਸਹੇੜੇ

ਪਹਿਲਾਂ ਆਤਮਾ, ਫ਼ਿਰ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ

ਪਹਿਲਾਂ ਆਪ, ਪਿੱਛੋਂ ਬਾਪ

ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣਾ, ਪਿੱਛੋਂ ਬੇਗਾਨਾ

ਪਹਿਲਾਂ ਘਰ ਦੇ, ਪਿੱਛੋਂ ਬਾਹਰ ਦੇ

ਪਹਿਲਾਂ ਜੀ, ਫ਼ਿਰ ਜਹਾਨ

ਪਹਿਲਾਂ ਪੁੱਤ, ਪਿਛੇਤਰ ਮਾਈ

ਪਹਿਲਾਂ ਪੇਟ ਪੂਜਾ, ਪਿੱਛੋਂ ਕੰਮ ਦੂਜਾ

ਪਹਿਲੇ ਖ਼ਵੀਸ਼, ਫ਼ਿਰ ਦਰਵੇਸ਼

ਪੇਟ ਪਾਪੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ

ਪੇਟ ਬੁਰੀ ਬਲ਼ਾ ਹੈ

ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ

ਬਣੀਏ ਦਾ ਪੁੱਤ ਕੁਛ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਡਿੱਗਦਾ ਹੈ

ਬਾਬਾ ਮਿਸਰੀ ਆਪਣੀ ਪਈ ਤਾਂ ਦੂਜੀ ਬਿਸਰੀ

ਬੱਕਰਾ ਜਾਨੋਂ ਗਿਆ ਤੇ ਖਾਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਸੁਆਦ ਨਾ ਆਇਆ

ਬੱਕਰਾ ਰੋਵੇ ਜਿੰਦ ਨੂੰ, ਕਸਾਈ ਮੱਝ ਨੂੰ

ਸਿਆਲ਼ ਦੀ ਅੱਗ ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਕੱਢੇ