قدرت

ماں جمی نئیں
پُت کوٹھے تے

آئی سی پر ڈِٹھی نئیں

آئی گلابو گئی گلابو جاندی کِسے نہ ڈِٹھی
پانی وانگوں پتلی سی، پتاشے وانگوں مِٹھی

تھالی بھری پتاشیاں، گِن نہ کوئی سکّے
جیہڑا وی کوئی ویکھدا، ویکھ ویکھ نہ تھکّے

ڈبی وِچ پئی دوات
نہ اوہدا دین اے نہ اوہدی ذات
پھڑنا چاہے پھڑ نہ سکے
مزا اوہدا ہر کوئی چکھے
اوہدے بِن کوئی جیوندا نہیں
اوہدا پاٹا کوئی سیندا نہیں

عجب طرح دی ڈِٹھی نار
حال کیہ دساں اوس دا یار
دن نوں رہندی پی دے سنگ
رات ہووے تے ٹُٹے منگ

بے انت کوہ دریائی
سارے شہر وِچ چھائی

بُجھ بُجھ بُجھاون
سر دُکھے اکھیں آون

بِن پیریں آوے رات نوں تے کدی کدی دن رین
سارے گھر دے جیا جنت نوں اِس بِن نہیں کُل چین

بابا سویں ایس گھر وِچ
تے پیر پسارے اس گھر وِچ

جمی ساں دو سنگی ساں
جد میں ہوئی جوان
سِنگاں دا نہ رہیا نشان
گئی جوانی آئے بڑھاپے
پھر سنگ ہوئے چھپ چھپاتے

جوان مویا کوئی روندا نہیں
چمبا کھڑیا کوئی چندا نہیں
سیج وچھی کوئی سوندا نہیں

چار موڈھیں چڑھ کے چلیا
نہ اوہ بولیا نہ اوہ ہلیا

چار گھڑے امرت بھرے
سِدھے کریئے پر ڈُلھدے نہیں

چِٹا پُھل سلکھنا، سہیلی وانگ رکھنا
اوہ منگے تاں میں کتھوں کڈھاں

سارے اس نوں کہندے تار
ہتھ لاوے تے دیندی مار

سیّو نی میں ڈِٹھے موتی
ویہندیاں ویہندیاں کُھر گئے
تے میں رہی کھلوتی

شام ہوئی تاں دائی آئی
ادھی رات نوں اس دی جائی
رات گئی تڑکا ہویا
تاں اس دے گھر لڑکا ہویا

کوٹھے اُتے پیڑا ہتھ اپڑے تاں لے لے

لماں لم سلماں
لمے دا پرچھاواں کوئی ناں

ماں جمی نہ پُتر کوٹھے
کھائی جاوے چھوٹے موٹے

نیلی رنگت والا تھال
چِٹے موتی اس دے اندر
چمکن جیویں بلے مثال
اُلٹا کریئے ڈُھلدے ناہیں
قدرت دا ہے ناں کمال

اک نار آپو آپی، بیٹھی سیج کھلار
آیا اُس دا گھر والا تاں گئی اڈاری مار