ਸ਼ੈ

ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਨਾਰ ਜਿਸ ਨੂੰ ਹਰਦਮ ਲੱਗੇ ਭੁੱਖ
ਛੋਟੀ ਮੋਟੀ ਹਰ ਸ਼ੈ ਖਾਵੇ ਨਾਲੇ ਖਾਵੇ ਰੱਖ
ਖਾ ਖਾ ਕੇ ਉਹ ਗਲਛਦੀ ਜਾਵੇ
ਆਪਣੇ ਆਪ ਉਹ ਟੁਰ ਨਾ ਸਕੇ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਮਨੁੱਖIk

ਉਪਰ ਲੋਹਾ ਹੇਠਾਂ ਲੋਹਾ, ਦੋ ਉਂਗਲਾਂ ਵਿਚ ਆਵੇ
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਟੁਰਦੀ ਜਾਵੇ, ਲੀੜੇ ਵੱਢ ਵੱਢ ਖਾਵੇ

ਭਰੇ ਭਰੇ ਪਿੰਜਰੇ ਪਟਾਰ ਭਰੇ ਜਾਂਦੇ ਨੀ
ਰਾਜਾ ਪਿੱਛੇ ਰਾਣੀ ਨੂੰ ਇਹ ਕੀ ਜਨਾਵਰ ਜਾਂਦੇ ਨੀ

ਪਾਰੋਂ ਆਈਆਂ ਦੋ ਮੁਟਿਆਰਾਂ, ਘਟਾ ਘੱਤਣ ਵਾਰੋ ਵਾਰੀ
ਜਿਥੇ ਜਾਵਣ ਰਲ਼ ਮਿਲ ਬੈਠਣ , ਖ਼ਿਦਮਤ ਕਰਨ ਉਹ ਹਾਰੀ ਸਾਰੀ

ਚਿੱਟੇ ਜੌਂ ਕਾਲੇ ਛੋਲੇ
ਹੱਥੀਂ ਬੀਜੇ ਮੂੰਹੋਂ ਬੋਲੇ

ਦੋ ਉਸ ਦੀਆਂ ਜੰਘਾਂ ਉਹ ਬੰਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਚਾਰ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰ ਉਹ ਮੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਸੋਲਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਗਾਈਆਂ ਉਹ ਗੁੱਜਰ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਚੌਂਠ ਉਸ ਦੇ ਚੇਲੇ ਉਹ ਜੋਗੀ ਵੀ ਨਹੀਂ

ਦਰਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਪਰੀ ਰਹਿੰਦੀ, ਪਾਏ ਪੇਟ ਚੀਨਦੀ
ਬੋੜੇ ਚੁੰਝ ਤੇ ਕੱਢੇ ਮੋਤੀ, ਕੀਮਤ ਪਏ ਜਿਹਨਾਂ ਦੀ

ਦੋ ਨਾ ਰੀਂ ਇੱਕ ਮਰਦ ਵਲਿਆ
ਤਿੰਨ ਮਨ ਉਸ ਦਾ ਤੇਰਾਂ ਸੱਲਿਆ
ਨਾ ਰੀਂ ਕੀਤੇ ਦੋ ਲਿਖੇ
ਮੁੜ ਮੁੜ ਆਉਂਦੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਵੇਖੇ

ਦਮੜੀ ਦਿਆਂ ਮੈਂ ਇਟਾਂ ਮੰਗਾਈਆਂ
ਪਾਈ ਦਾ ਮੈਂ ਗਾਰਾ
ਨਾਲੇ ਬਣਿਆ ਸ਼ਹਿਰ ਤੇ, ਨਾਲੇ ਠਾਕੁਰ ਦੁਆਰਾ
ਬਾਕੀ ਦੀਆਂ ਰਹਿਣ ਦਿਓ ਬਣੇਗਾ ਸ਼ਹਿਰ ਸਾਰਾ

ਰਤਾ ਕੋ ਚੌਵਾਂ ਰੂੰ ਰੂੰ ਕਰੇ ਸਾਰੇ ਰਾਤ
ਨਾ ਕੋਈ ਝਿੜਕੇ ਨਾ ਕੋਈ ਰੁਕੇ
ਨਾ ਕੋਈ ਮਾਰੇ ਉਸ ਨੂੰ ਲਾਤ

ਸੋਨੇ ਦੀ ਕੁੰਡੀ ਵਿਚ ਚਿੱਟੇ ਬੇਰ
ਨਾ ਲਾਹੀਂ ਰਾਤੀਂ ਨਾ ਲਾਹੁਣ ਸਵੇਰ

ਸਫ਼ਾਈ ਵੇਖੋ ਏਸ ਘਰ ਦੀ ਨਾ ਕਾਮਾ ਏ ਨਾ ਗਾਮਾ
ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ਹਾਰੀ ਸਾਰੀ ਨਾ ਸ਼ਾਮਾ ਏ ਨਾ ਰਾਮਾ
ਬਡ਼ੇ ਬੱਚੇ ਸਾਰੇ ਬਾਲਕ
ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਉਸ ਦਾ ਯਾਰੋ ਮਾਲਿਕ
ਜਿਹੜਾ ਮੇਰੀ ਬਾਤ ਨੂੰ ਬੁਝੇ
ਉਹੋ ਈ ਘਰ ਦੀ ਰਾਹ ਨੂੰ ਪੁੱਜੇ

ਖਾਠ ਵਿਚ ਕਠੋਲਾ ਬੋਲੇ ਖੂਹ ਵਿਚ ਬੋਲੇ ਹਿਰਨੀ
ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਨਾ ਬੁਝੇਂ ਤਾਂ ਧੇਲੀ ਆਨੀ ਭਰਨੀ

ਕਾਲ਼ੀ ਜਿਹੀ ਖੇਤੀ ਸੀ, ਲਾਲ਼ ਪਾਣੀ ਨਹਾਉਂਦੀ ਸੀ
ਵੈਰੀ ਆਏ ਦੁਸ਼ਮਣ ਆਏ , ਨੰਗੀ ਹੋ ਡਰਾਉਂਦੀ ਸੀ

ਕੋਠੇ ਚੜ੍ਹ ਲੇਟ ਕੋਠਾ ਸਹਿੰਦਾ ਏ
ਸੂਈ ਮੂਲ ਨਾ ਲਾ ਕੋਠਾ ਢੀਂਦਾ ਏ

ਲੱਖ ਜਤਨ ਕਰ ਸੱਤ ਬਣਾਈ
ਝੀਕੜ ਉਸ ਦੇ ਗੰਢ ਮੈਂ ਲਾਈ
ਏ ਸਿੱਖੀ ਮੈਂ ਭੇਜੀ ਤੈਨੂੰ
ਪਹੁੰਚੀ ਜੇ ਤਾਂ ਦੱਸੀਂ ਮੈਨੂੰ

ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਲੱਕੜੀ
ਅਸਮਾਨਾਂ ਨਾਲ਼ ਅਪੜੀ

ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਕਿਆਰੀ
ਲੱਗੇ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੀ

ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਡੱਬੀ
ਡੁੱਬ ਡੁੱਬ ਕਰੇ
ਖਾਵੇ ਨਾ ਪੀਵੇ
ਪਰ ਬੁੱਕ ਬੁੱਕ ਕਰੇ

ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਬੱਕਰੀ ਇਕ ਉਹਦਾ ਥਣ
ਮੂਲੇ ਜੇਡੀ ਧਾਰ
ਦੁੱਧ ਪੰਜੇ ਮਨ

ਨਾ ਉਹਦੇ ਨੈਣ ਨਾ ਪ੍ਰੈਣ
ਪਰ ਉਹ ਗਾਵੈ ਸਾਰੀ ਰੀਣ

ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਉਹ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੀ
ਦੰਦ ਹਨ ਉਹਦੇ ਕਈ ਹਜ਼ਾਰੀ
ਮਨੂੰ ਮੰਨੀ ਉਹ ਕੋਇਲਾ ਖਾਵੇ
ਚੱਲ ਪਵੇ ਤੇ ਟੁਰਦੀ ਜਾਵੇ

ਦਿਨ ਤਿੜਨਗੀ ਲੱਕੜੀ, ਕਾਲ਼ਾ ਉਹਦਾ ਰੰਗ
ਦਲਿਓਂ ਚੱਲ ਕੇ ਆਈ, ਜਾ ਅਪੜੀ ਝੰਗ

ਵਾ ਵਗੇ ਤੇ ਡੋਲਦਾ
ਮੂੰਹੋਂ ਕੁੱਝ ਕੁੱਝ ਬੋਲਦਾ
ਪੂਛਲ ਉਹਦੀ ਲੰਮ ਸਲੰਮੀ
ਮਾਲਿਕ ਨੂੰ ਉਹ ਰੋਲਦਾ

ਅੱਧਾ ਖੂਹ ਪਾਣੀ ਦਾ ਭਰਿਆ
ਮਈਂ ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਧਰਿਆ