کیہا جوبن دا مان
نہ ساڈے پیراں ہیٹھ دھرتی
نہ سِر تے اسمان
کیہا جوبن دا مان
لکھّاں پِھٹیاں شکلاں وچ
نہ آپنی رہی سُنجان
کیہا جوبن دا مان
بُھر بُھر جُثہ تیلا رہ گیا
چڑھ لذتاں دی سان
کیہا جوبن دا مان
سورج سُفنے توں ڈر سُتے
چھاواں تنبو تان
کیہا جوبن دا مان
نہ کوئی کُفر سلامت ساڈا
نہ کوئی شوق ایمان
کیہا جوبن دا مان
حوالہ: ہیٹھ وگے دریا، مشتاق صوفی؛ سانجھ لاہور 2008؛ صفحہ 71 ( ویکھو )
