جا نی پچھل پیریے صاحباں! مان ودھایا ای ویراں دا
میں خمیازہ بُھگت رہی آں تیرے توڑے تیراں دا
کل میں نقشا ویکھ رہی ساں ہتھاں وچ لکیراں دا
انج ای سمجھو جسراں گُچھا کِکر ٹنگیاں لیراں دا
شکلاں اُتے شکلاں چڑھیاں، جو دِسدا اے ہوندا نہیں
مینوں پُچھو ویکھ رہی آں دُوجا رُخ تصویراں دا
اپنے عملیں آپے مردے کرنی بھرنی ہوندی اے
کملے، جھلّے، بھولے لوکیں ناں لاؤندے تقدیراں دا
اپنے در دی باندی سمجھیں، منگتی سمجھیں سمجھی جا
ایہ وی سوچ کہ ہتھ ہوندا اے محلاں ہیٹھ فقیراں دا
رانجھے تخت ہزارے بیٹھے جھنگ مگھیانے کیدو نیں
کھیڑے جنجاں چاڑھی جاون اللہ ای وارث ہیراں دا
طاؔہرا میں تے لکھ چھڈنی آں رام کہانی ویلے دی
بھاویں اکھاں لوسن پئیاں تک تک منہ تحریراں دا
حوالہ: شیشہ، طاہرہ سرا؛ سانجھ لاہور 2018؛ صفحہ 15 ( ویکھو )
