ماتم لئی پھردے پریشان ہوئے،
اسمان سیاح کبا میاں ۔
کرسی عرش دوویں پئے کمبدے سن،
رکھ جیؤ تے خوف خدا میاں ۔
پیا سوگ تمام فرشتاں نوں،
بیٹھے نت دا ورد بھلا میاں ۔
سورج درد فراقَ دے سوگ کولوں،
دتا اپنا آپ جلا میاں ۔
چن بدر مینار حلال ہویا،
دوہاں بیلیاں دا غم کھا میاں ۔
سارے تاریاں دی مدھم لو ہوئی،
بیٹھے ماتمی فرش وچھا میاں ۔
باشک ناگ تے دھول نے ہول کھادھا،
سکن نانہہ زمین نوں چا میاں ۔
پیا سوگ تمام پنکھیروآں نوں،
دلوں لاہ بیٹھے چین چا میاں ۔
شیر مکھ شکار تھیں پھیر بیٹھے،
دتے بھکھ نے مار مکا میاں ۔
چریا گھاہ نہ گٔوآں تے ہرنیاں نے،
دتا نیلیاں نیر وحہ میاں ۔
کیکوں کھولھ کے گلّ سناں تینوں،
سارے جگت تے پئی کہا میاں ۔
روندا روح رسول کریم سندا،
آیا عرش عظیم تھیں دھا میاں ۔
صفاں بنھ کھلے مرشد پاک سبھے،
پچھے نبی کریم دے آ میاں ۔
قطب غوث تے ولی شہید سارے،
ایہہ بھی ہو کھلے اک دا میاں ۔
خواجہ خضر مہتر الیاس دوویں،
ڈھاہیں ماردے حالَ ونجا میاں ۔
مونہوں کہن افسوس افسوس یارو،
موڑے ربّ دی کون رضا میاں ۔
نہں چاہ دے نال نباہ دتا،
واہ! واہ! ایہہ عشقَ صفحہ میاں ۔
مڑ مڑ آکھدے شکر ہزار واری،
گئے عشقَ نوں لاج نہ لا میاں ۔
نہں لا کے مول نہ توڑیو نے،
دتا بیلیاں توڑ چڑھا میاں ۔
جنہاں عشقَ مجاز کمال کیتا،
سو بھی رونودے پئے جدا میاں ۔
فضل شاہ پیاریاں دوستاں نوں،
دیو کلّ بیان سنا میاں ۔
